ΜΕΤΑΞΑΣ ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ: (Συνέντευξη στον Κωστή Μπαστιά.) « […] Την λογοτεχνίαν την είδα πάντοτε ως την σοβαρώτερη πνευματική εκδήλωσι ενός τόπου. Θεωρώ τον λογοτέχνη ως τον ακριβολόγο βιογράφο μιας φυλής και μιας εποχής. Περισσότερο, καλύτερα, βαθύτερα, γνωρίζω τη Ρωσσία του 19ου αιώνος μέσα εις τα έργα του Φεοντόρ Δοστογιέφσκυ και του Λέοντος Τολστόι, παρά εις τας σελίδας των ιστορικών εγχειριδίων. Διαυγέστερα βλέπω την γαλλικήν ψυχήν και μίαν ολόκληρον εποχήν μέσα εις το έργον του Μπαλζάκ παρά εις τας ψυχράς ιστοριοδιφικάς μελέτας. Οταν ο κ. Β. Δασκαλάκης [κατά την συνάντηση με το προεδρείο της Ενώσεως των Λογοτεχνών], του οποίου τας αριστοτεχνικάς μεταφράσεις των έργων του Κνουτ Χάμσουν τόσες φορές απήλαυσα, μου συνεπλήρωσε τας σκέψεις του κ. Γρ. Ξενοπούλου εις ό,τι αφορά τον έλεγχον των λογοτεχνικών έργων και ο αγαπητός μου κ. Καρθαίος τας απόψεις του εις ό,τι αφορά το δικαίωμα του λογοτέχνου να χρησιμοποιή το σεξουαλικόν στοιχείον εις τα έργα της τέχνης, αντελήφθην πόσο πρόθυμοι είναι οι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης να βοηθήσουν το επίμοχθον έργον της Κυβερνήσεως. Εγώ ουδέποτε διενοήθην να περιορίσω την ελευθέραν μελέτην και σπουδήν των φαινομένων της ζωής. Δεν είναι το γυμνόν που μ’ ενοχλεί αλλά η κακότεχνος και αντιαισθητική έκφρασίς του. Αν τας σεξουαλικάς πτυχάς του ανθρωπίνου βίου κατορθώση να τας εκφράση ο λογοτέχνης με την χάριν εκείνην που έχουν τα γυμνά των μεγάλων γλυπτών και των μεγάλων ζωγράφων, ώστε να αφαιρέση κάθε πορνογραφικήν προκλητικότητα, τότε όχι μόνον το γυμνόν είναι ανεκτόν αλλά και απαραίτητον. […]».
ΠΕΡΙ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΚΑΙ ΠΑΛΑΜΑ: «Κάθε φορά που ξαναδιαβάζω Παπαδιαμάντη […] διερωτώμαι πώς και διατί το έργο αυτό δεν ευρίσκεται εις κάθε ελληνικό σπίτι και διατί κάθε Ελληνόπουλο δεν ξέρει απέξω τα ωραιότερα τραγούδια του Γρυπάρη, του Παλαμά, του Μαλακάση».
ΠΕΡΙ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ – ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ: «Τι θαυμασία και εθνική εργασία είναι το αρχείο Μακρυγιάννη που εδημοσίευσε [ο Βλαχογιάννης] και τι ρυθμό ποιητικό έχουν οι σελίδες “των μεγάλων χρόνων” του».
ΠΕΡΙ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ΡΟΝΤΗΡΗ, ΚΛΩΝΗ, ΒΕΑΚΗ: «Ο Χάουπτμαν [“Πριν από το Hλιοβασίλεμα”, στο Εθνικό Θέατρο] υπήρξε πολλαπλώς τυχερός. Διότι η μετάφρασις του κ. Καζαντζάκη ημπορεί αδιστάκτως να χαρακτηρισθή ποιητική και η σκηνοθεσία του κ. Ροντήρη και η σκηνογραφία του κ. Κλώνη εμπνευσμέναι. […] Ο Βεάκης είναι μία ισχυρά καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία της νεωτέρας Ελλάδος».