Θα πέσει φωτιά να μας κάψει, αλλά να ομολογήσουμε ότι από τις 9 το πρωί της περασμένης Παρασκευής βρισκόμασταν ήδη στην «ουρά». Δεν γινόταν να καταπολεμήσουμε την παρόρμηση. Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα τρώγαμε τα νύχια μας περιμένοντας τη μεγάλη μέρα. Την ημέρα που θα έβγαινε επιτέλους στην αγορά το Προϊόν. Και πράγματι, στις 9 ακριβώς εμφανίστηκε μπροστά μας σαν όραμα η εικόνα της Λορελάι και της Ρόρι και το κουμπί play να αναβοσβήνει στην οθόνη (εντάξει δεν αναβόσβηνε, από τη συγκίνηση θα ήταν). Η νέα σεζόν Gilmore Girls, μετά δέκα ολόκληρα χρόνια, ήταν στον αέρα του Netflix.
Ημασταν βεβαίως από τους τυχερούς, καθώς δεν χρειάστηκε καν να βγούμε από το σπίτι και να εκθέσουμε έτσι απροκάλυπτα την αήθη, αντεργατική καταναλωτική μας συμπεριφορά. Αυτή η «ουρά» ήταν θηριώδης μεν, αλλά αόρατη. Ουδείς ποδοπατήθηκε, αν και δεν εγγυώμαι για το τι θα είχε συμβεί εάν η νέα σεζόν είχε κυκλοφορήσει σε κασετίνα στα μαγαζιά.
Αυτό λοιπόν είναι λίγο ακόμα μελάνι που χύνεται για την Black Friday, το θεσμό που οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζαμε μέχρι πριν από λίγο καιρό, με αποτέλεσμα να μην έχουμε προλάβει να ανασυντάξουμε δυνάμεις και να την κατακεραυνώσουμε με τον τρόπο που επιβάλλουν τα ελληνικά ειωθότα. Αλλά, ευτυχώς, γι’ αυτό έχουμε τους συνδικαλιστικούς φορείς όπως τον ΣΥΒΧΨΑ (Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής), που διαμήνυσε ότι πρόκειται για «καφρίλα εργοδοτική», αλλά και την «Αυγή» που στο πρωτοσέλιδό της έκανε λόγο για τη «μαύρη όψη της κατανάλωσης». Η αλήθεια είναι ότι την επαναστατικότητά μας είχαν μονοπωλήσει η Μαύρη Τρίτη, η Μαύρη Τετάρτη και η Μαύρη Πέμπτη που είχε γιορτάσει η Αθήνα μόλις πριν από λίγες ημέρες, κατά την επίσκεψη Ομπάμα και την πορεία της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στη συνέχεια. Τότε που ξένες δυνάμεις είχαν κρατήσει τα μαγαζιά του κέντρου κλειστά ή κάτι σαν κλειστά και τους υπαλλήλους τους υποχρεωμένους να «βαράνε μύγες» (όπως θα ’λεγαν και στον ΣΥΒΧΨΑ).
Εχουμε πολλές πρωτοτυπίες ως χώρα, αλλά καμία σαν κι αυτή που θέλει την Αριστερά να εχθρεύεται τον ζωντανό και ζωτικό χώρο της αγοράς. Οπου η κίνηση στα μαγαζιά αντιμετωπίζεται σαν θεομηνία, όπου οι επιχειρήσεις είναι συνώνυμο των πολυεθνικών (δηλαδή του βελζεβούλ) και όπου αντί να πιέζουμε για περισσότερους ελέγχους και καθολική εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας προτιμάμε να στραγγαλίζουμε τους καταστηματάρχες προληπτικά, στη βάση ότι καμία κλειστή επιχείρηση δεν μπορεί να παραβιάσει τη νομοθεσία. Η Αριστερά έχει κοπεί σε χίλια δυο κομμάτια, με χίλιες δύο αφορμές. Ωρα είναι ίσως να σηκώσουν το χέρι και όσοι ανήκουν σε αυτή και έχουν ακόμα λίγα δάκρυα για τον ιδιώτη που έχει στολίσει τη βιτρίνα του, έχει σκουπίσει και έχε συγυρίσει τα ράφια, έχει βάλει τη μουσική να παίζει και περιμένει να δει πελάτη να μπαίνει.