Είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά;

Είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά;

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δ​​εν ξέρω τι θα έγραφε ο Μαρξ αν ζούσε στη σημερινή ψηφιακή εποχή. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να προβλέψει την εξέλιξη της κοινωνίας, της παραγωγής στις σημερινές συνθήκες. Ετσι, δεν ξέρω τι νόημα έχει να είναι κανείς «κολλημένος» στα λόγια του Μαρξ. Εκείνος έβλεπε και έγραφε με βάση το πιο προωθημένο τμήμα του κόσμου του, τη βιομηχανική Αγγλία. Κοινωνίες που υποτίθεται ασπάστηκαν τον μαρξισμό χωρίς να έχουν μπει για τα καλά στη βιομηχανική παραγωγή και θέλησαν –ή εξαναγκάστηκαν– να προχωρήσουν σε αυτό που απεκάλεσαν Σοσιαλισμό ή Κομμουνισμό, ουσιαστικά δεν οδηγήθηκαν στην αστική δημοκρατία και μετά στην –κατά Μαρξ επιθυμητή– κατάργηση της «δικτατορίας της αστικής τάξης». Εφευρέθηκε λοιπόν η «θεωρία» του πηδήματος –και με την καλή και με την κακή έννοια– σταδίου (δηλ. της αστικής δημοκρατίας). Στο πρακτικό επίπεδο απλώς χρησιμοποιήθηκε (δεν χρειαζόταν εφεύρεση) η βία. Και για το κόμμα εφευρέθηκε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός που τελικά οδήγησε στη δικτατορία του γραμματέα του κόμματος. Ο δημοκρατικός δρόμος προς τον Σοσιαλισμό –που εμφανίζεται από θεωρητικούς του ΣΥΡΙΖΑ ως η κατευθυντήρια γραμμή– προϋποθέτει (θεωρητικώς πάντα) το κόμμα της εργατικής τάξης, ενδεχομένως με συμμαχίες, να επιδιώκει την εξελικτική μετάβαση μέσα από το «πλάτεμα και βάθεμα» (τι θυμάμαι τώρα!) της αστικής δημοκρατίας προς την «αστική ολοκλήρωση. Πριν από το πέρασμα στον Σοσιαλισμό. Είναι προφανές, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το «κόμμα της εργατικής τάξης», πόσο μάλλον που η εργατική τάξη είναι εξαιρετικά μειοψηφική. Και ακόμα πολλοί από αυτούς/ές που «πουλούν την εργατική τους δύναμη» το απόγευμα μπορεί να πουλούν προϊόντα σε άλλους ή να έχουν σπίτι με χωράφι στο χωριό. Βέβαια, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν συγκαταλέγονται με τίποτα στην εργατική τάξη (ο Μαρξ θα έφριττε με μια τέτοια σκέψη).

Μετά, η Ελλάδα πόρρω απέχει από την «αστική ολοκλήρωση». Κατ’ αρχάς, μικροαστική και όχι αμελητέα αγροτική και επιπλέον με ογκώδες το ευρύτερο Δημόσιο, η Ελλάδα μπορεί να πλησιάσει προς αστική κοινωνία δυτικού τύπου μέσα από τον –δύσκολο– εξευρωπαϊσμό της. Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, αργότερα, στη Ζώνη του Ευρώ ήταν σημαντικά βήματα. Μόνο που, τώρα με την κρίση, άφησαν πίσω, ασθμαίνοντα, σημαντικά τμήματα του πληθυσμού. Είναι αυτά τα τμήματα που εθέλχθησαν από τη ρητορική του λεγόμενου «αντιμνημονιακού» αγώνα. Είναι τμήματα από αυτούς που παλιότερα αποκαλούνταν «μη-προνομιούχοι», με την απαραίτητη ελευθεριότητα στην αυτοκατάταξη. Βέβαια, όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με Αριστερά, μαρξισμούς και τα ρέστα. Πόσο μάλλον που ο Μαρξ (στον βαθμό που μας νοιάζει) θεωρούσε τα μικροαστικά στρώματα εξόχως αντιδραστικά. Αλλά και στον σεβασμό και στην προώθηση της διάκρισης των εξουσιών (βασικό στοιχείο της «αστικής» δημοκρατίας) ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να επιδείξει πολλές περγαμηνές. Δεν προσπαθεί να «αποκομματικοποιήσει» τη διοίκηση, τη δικαιοσύνη αλλά να τις ελέγξει με πιο απόλυτο τρόπο, όπως ήλεγχε η μετεμφυλιακή Δεξιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει στην προμετωπίδα του ριζοσπαστική Αριστερά. Δηλαδή; Οχι μεταρρυθμιστική, όχι ευρωπαϊκή Αριστερά; Και πόσο συμβατό είναι αυτό με τον «δημοκρατικό δρόμο»; Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνά μόνος του. Ο υποτιθέμενος «σοσιαλισμός» του έχει «τακιμιάσει» με τον ακροδεξιό εθνικισμό και τα πάνε μια χαρά. Ο συνδυασμός αυτός του «σοσιαλισμού» και του εθνικισμού φέρνει άθελα συνειρμούς απειλητικούς από την πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία. Χρειάζεται προσοχή από αυτούς που τον στηρίζουν, μήπως οδηγούνται άθελά τους προς τέτοιες κατευθύνσεις. Στα σχεδόν δύο χρόνια κυβερνητικής θητείας, ο ΣΥΡΙΖΑ φρέναρε την ανάπτυξη, κόστισε πολλά δισεκατομμύρια, επέδειξε έναν λανθάνοντα –ήπιο για την ώρα– ολοκληρωτισμό, υιοθέτησε αχρείαστο μνημόνιο, παραλλήλως προβάλλοντας, κωμικές έως γελοίες, αντιδράσεις στις πολιτικές του επιλογές (τι να κάνουμε, προσπαθήσαμε…) και καλλιέργησε το ψεύδος ως πολιτική μέθοδο. Τα μόνα προοδευτικά που έχει να επιδείξει είναι η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης ομοφύλων ζευγαριών και η προσπάθεια αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας (βασιζόμενος σε ευρωπαϊκά κονδύλια και προηγούμενες πολιτικές). Μα, για να πούμε και ακόμα κάτι θετικό, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε συχνά να μας φέρει το γέλιο. Πρόσφατο πρόχειρο παράδειγμα η πρότασή του για πρόεδρο του ΕΣΡ. Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός σχηματισμός, ουδεμία σχέση έχει (στον βαθμό που ενδιαφέρει) με τον μαρξισμό, δεν είναι ευρωπαϊκή Αριστερά και με τον «σοσιαλισμό» του να συμφύρεται με τον εθνικισμό του ακροδεξιού συμμάχου του μπορεί να οδηγηθεί σε φαλκίδευση της αστικής δημοκρατίας.

* Δρ πολιτικός μηχανικός

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή