Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε προχθές, υποδεχόμενος τον επίτροπο Μοσκοβισί, κάτι ασυνήθιστο για την περίοπτη θέση την οποία κατέχει. Παρενέβη σε ζήτημα της άμεσης πολιτικής επικαιρότητας, επί του οποίου τα κόμματα διατυπώνουν διαφορετικές προσεγγίσεις, άρα στην πολιτική ζωή, ενώ έχει την υποχρέωση να μένει υπεράνω. Επιπλέον, ο Πρόεδρος παρενέβη στις αρμοδιότητες της κυβέρνησης, λέγοντας ότι «θα κάνουμε αυτό που επιτρέπει το ευρωπαϊκό κεκτημένο». Κανείς όμως δεν γνωρίζει με επαρκή ακρίβεια τι περιλαμβάνει το «κεκτημένο». Ούτε μπορούμε να προβλέψουμε την ερμηνεία της Ευρωομάδας από την οποία εξαρτάται η επιβίωση των οικονομικών του κράτους. Τελικά, βεβαίως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκάλεσε την πανομοιότυπη τοποθέτηση χθες του κυβερνητικού εκπροσώπου, ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει να «διαπραγματεύεται».
Πριν από λίγους μήνες (Ιούνιος 2015) δημοσιεύθηκε η Επιστολή των Πέντε Προέδρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που φιλοδοξεί να δώσει τις κατευθύνσεις για μια Ευρώπη ικανή να τα βγάζει πέρα με κρίσεις όπως αυτή που ακόμη αντιμετωπίζουμε.
Για τα εργασιακά, η επιστολή γράφει τα εξής: «Δεν υπάρχει μοντέλο κατάλληλο για όλες τις περιπτώσεις, αλλά οι προκλήσεις είναι συνήθως παρόμοιες σε όλα τα κράτη-μέλη: δημιουργία θέσεων εργασίας· επίτευξη σωστής ισορροπίας μεταξύ ευέλικτων και ασφαλών συμβάσεων εργασίας· αποφυγή του χάσματος μεταξύ αυτών που “είναι εντός” και έχουν υψηλή προστασία και υψηλούς μισθούς και εκείνων που “είναι εκτός”· ελάφρυνση της φορολόγησης της εργασίας· παροχή υποστήριξης προσαρμοσμένης στις ανάγκες των ανέργων προκειμένου να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας· βελτίωση της εκπαίδευσης και της διά βίου μάθησης, είναι μόνο μερικές από τις προκλήσεις αυτές».
Αν από αυτό προκύπτει ότι υπάρχει κάποιο «κεκτημένο», τότε έχουμε πρόβλημα συνεννόησης. Υπάρχει, βεβαίως, ένα σημαντικό πλαίσιο εργασιακών κανόνων και οδηγιών για την αγορά εργασίας, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει υιοθετήσει η Ελλάδα. Περαιτέρω, όμως, κοινός στόχος για την Ευρώπη του 2020 είναι η εγκαθίδρυση μιας αγοράς εργασίας που διασφαλίζει «Ευελιξία με Ασφάλεια» (flexicurity). Μέχρι στιγμής, πάντως, υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ όσων ισχύουν σε Ελλάδα, Δανία, Ολλανδία, Γερμανία και άλλες χώρες. Βεβαίως, η σύγκλιση προχωρά με πολλές δυσκολίες τα τελευταία χρόνια, κυρίως επειδή αυτό απαιτούν η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και οι άρχοντές της, δηλαδή οι διεθνείς επενδυτές τους οποίους δικαίως επιθυμούμε να δούμε στην Ελλάδα το συντομότερο δυνατόν. Αν, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε ρωτήσει ποιο είναι το κεκτημένο για τις ομαδικές απολύσεις, θα μάθαινε ότι μόνον στην Ελλάδα και πουθενά αλλού μια επιχείρηση χρειάζεται την εντός 10 ημερών άδεια του υπουργού για να πάρει τις αποφάσεις που επιβάλλονται κάθε φορά για την προσαρμογή στη δύσκολη πραγματικότητα των αγορών και της ανταγωνιστικότητας.