Το 2000 ο Νίκος Παναγιωτόπουλος σκηνοθέτησε την ταινία «Beautiful people». Η υπόθεσή της: Ο Αντρέας, ένας νεαρός αρχιτέκτονας, μαζί με τη νεαρά σύζυγό του Ρέα περνούν τις διακοπές τους μαζί με μια ετερόκλητη παρέα στη βίλα ενός επιχειρηματία στη Μύκονο. Καθώς, ωστόσο, η Ρέα βλέπει τον άντρα της να συμβιβάζεται με έναν άλλο τρόπο ζωής –καθόλου ιδεαλιστικό, όπως εκείνη είχε ονειρευτεί ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εκκλησίας–, ο έρωτάς της γι’ αυτόν μετατρέπεται σταδιακά σε περιφρόνηση. Η ταινία ήταν γεμάτη από εικόνες του νησιού που αποθέωσε η μεταπολιτευτική ξιπασιά, από υπέροχα σκηνικά και κοστούμια, από έναν Νίκο Κουρή να κινείται στον χώρο ενισχύοντας το στίγμα του πρωταγωνιστή έχοντας δίπλα του το, προκλητικής ομορφιάς, μοντέλο Ρέα Τουτουνζή. Η ταινία είναι ίσως ξεχασμένη σήμερα, οι εικόνες της ωστόσο επικαιροποιούνται διαρκώς όσο η πραγματικότητα στη χώρα μας επιβεβαιώνει τη νιρβάνα που αναζητεί ο Ελληνας για να βουλιάξει: είτε όταν θέλει να επιβεβαιωθεί για τις επιτυχίες του είτε όταν ψάχνει διαφυγή από τις αποτυχίες του.
Μια τέτοια, επί της ουσίας, αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού παρατηρείται τώρα, με τους σύγχρονους Beautiful people να διχάζονται για το ποια ιδεολογική νιρβάνα είναι καλύτερη για να βυθιστούν. Οι μεν αποζητούν τα είδωλα και τους… κομαντάντε για να τα αγιοποιήσουν ως μιαν άλλη θρησκεία-ιδεολογία. Μιλούν για αριστερά πρόσημα και ηθική ανωτερότητα, ώστε να διαφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα που ιστορικά έχει αποδείξει ότι ο εναγκαλισμός της εξουσίας είναι το πρώτο βήμα για τον συμβιβασμό.
Οι δε αποζητούν το δικό τους μεταρρυθμιστικό αφήγημα, αναπαράγοντας ωστόσο τα ίδια στρεβλά μοντέλα με τη νιρβάνα να λειτουργεί ως ναρκωτικό της (όποιας) αυτοκριτικής για τα λάθη του παρελθόντος. Δεν έχουν μάθει…
Και οι δύο συναντιούνται σε τηλεοπτικά πάνελ (οι πιο «λαϊκοί») και σε λογοτεχνικές βεγγέρες (οι πιο «σικ»), όπου ξιφουλκούν. Και απεφάνθη «Ντροπή» – ακόμη θυμάμαι, σε μια τέτοια βεγγέρα, τον κεραυνό της αιωνίως αριστερής γηραιάς κυρίας του Κολωνακίου εναντίον εκείνων που χλεύαζαν το τελευταίο της πολιτικό είδωλο. «Θα το σκεφτώ εάν σου ξαναμιλήσω», ήταν η απειλή –με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι, σε μίαν άλλη βεγγέρα– ετέρας κυρίας, όταν το κοσμικό της είδωλο την απογοήτευσε με τις πολιτικά ανορθόδοξες θέσεις του.
«Το Beautiful people είναι πικρό και σαρκάζει τους κοσμικούς, τους σύγχρονους υλιστές και ηδονιστές της αστικής τάξης, η οποία εναγκαλίζεται την πολιτική εξουσία», έγραφε τότε ο συγγραφέας κινηματογραφικών βιβλίων και κριτικός κινηματογράφου Θεόδωρος Σούμας.
Σήμερα και οι δύο πλευρές αναζητούν αφηγήματα και ιστορίες που μπορούν να λειτουργήσουν ως παυσίπονο σε μία πραγματικότητα που νοσεί και η ασθένεια δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική πενία. Τους αξίζει η περιφρόνηση; Ενας φίλος απαντά θετικά. Εγώ ακόμη, νεότερος γαρ και ποδοσφαιρόφιλος, επιμένω στο… παραδοσιακό φασκέλωμα.