Η δημοσκοπική άνοδος της Νέας Δημοκρατίας δημιουργεί δικαιολογημένα αισθήματα αισιοδοξίας για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αλλά αποκαλύπτει ταυτόχρονα έναν κίνδυνο. Η αστάθμητη, σήμερα, ψήφος που θα κρίνει στις επόμενες εκλογές τη διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να παραμένει κρυπτική και δυσανάγνωστη. Υπάρχει ένας «άστεγος» πληθυσμός σήμερα στην Ελλάδα. Οι «άστεγοι» απογοητευμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όλοι εκείνοι που έχουν φορτώσει στη μεταπολίτευση συλλήβδην όλα τα κακά που μας βρήκαν και που, τώρα, «εξαπατημένοι» αισθάνονται απάτριδες.
Οι «άστεγοι» αποτελούνται από μικρές και μικρότερες ομάδες, που όλες μαζί συνθέτουν ένα κοινωνικό σώμα διαφορετικών καταβολών, οικονομικής στάθμης και κοινωνικών αναφορών. Ολοι, όμως, θα μπορούσε κανείς να πει –με επίγνωση του κινδύνου της αυθαιρεσίας– πως παραμένουν αφανείς στις εκδηλώσεις τους ή στις προθέσεις τους, χωρίς να αποκαλύπτουν την εκλογική τους προτίμηση ή ακόμη χειρότερα χωρίς να γνωρίζουν και οι ίδιοι αν θα κάνουν χρήση του δικαιώματος της ψήφου. Η τάση εγκατάλειψης του ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθεί αλλά η τάξη των «αστέγων» ενδέχεται να αποκτήσει μεγαλύτερο πληθυσμό.
Τι κρύβεται ή τι μπορεί να γεννηθεί στο μυαλό των πολιτικά «αστέγων»; Να υπάρχει άραγε ικανός αριθμός ανάμεσά τους που παραμένουν «αντισυστημικοί», διατηρώντας αυτήν την ιδιότητα ως την πιο σημαντική για τον αυτοπροσδιορισμό τους; Να υπάρχουν παραιτημένοι πρώην ψηφοφόροι διαφόρων κομμάτων της Κεντροαριστεράς ή της Αριστεράς, που, όμως, τώρα και παρά το κάζο με τον ΣΥΡΙΖΑ, «δεν μπορούν» να ψηφίσουν Ν.Δ.; Να υπάρχουν πολιτικά αδιάφοροι και κοινωνικά αφελείς που καθώς λυγίζουν από την ακατανόητη ατζέντα του σύγχρονου κόσμου αποφάσισαν να «ιδιωτεύσουν», κατεβάζοντας τα ρολά και κοιτώντας το σπίτι τους και μόνο;
Ή μήπως υπάρχουν και εκείνοι που παρά την απογοήτευσή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη σιωπηρή παραδοχή ότι ποτέ δεν ήταν χειρότερα, την κρίσιμη στιγμή θα ξαναψηφίσουν όπως το 2015 από διάθεση αυτοκαταστροφής, από επιθυμία εκδίκησης, από χαμηλή αυτοεκτίμηση και από ανορθολογική αντίδραση στο «ακατανόητο» της εποχής μας; Η πόλωση θα ενισχύσει τον αγώνα διεκδίκησης αυτών των «άστεγων». Η κατανομή τους θα είναι κρίσιμη.