Ισως οι περισσότεροι γνωρίζετε τι σημαίνει «wet dream»: νυχτερινή ρεύση, ονείρωξη, εξ ου και «βρεγμένο όνειρο» στην αγγλική. Ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη σφοδρή ερωτική φαντασίωση γενικότερα. Π.χ., «ο Μπραντ Πιτ είναι το wet dream εκατομμυρίων γυναικών». Ωστόσο, πολύ συχνά χρησιμοποιείται και σε αναφορές όχι με αποκλειστικά ερωτικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα, η παρουσία και ομιλία του Ελληνα πρωθυπουργού στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν ένα νεανικό, κομμουνιστικό wet dream που έγινε πραγματικότητα.
Επρόκειτο για καθαρή ονείρωξη και με έναν άλλο τρόπο όμως: συνήθως το αντικείμενο του πόθου στα νυχτερινά ερωτικά όνειρα που αναστατώνουν τους εφήβους ελάχιστη σχέση έχει με τις πραγματικές τους δυνατότητες. Ετσι, μπορεί ο κ. Τσίπρας να θυμήθηκε τον νεαρό κομμουνιστή μέσα του, όντας στην Κούβα για ένα τέτοιο σκοπό, όλοι όμως ξέρουμε πια ότι ουδεμία σχέση έχει ο ίδιος με επαναστάσεις. Το πολύ πολύ να υψώσει τη γροθιά του σε μια πορεία ή σε προσκύνημα στην Καισαριανή, κυρίως όμως εκεί όπου αποδεδειγμένα τα έδωσε όλα ως προς το επαναστατικό του μένος ήταν στις καταλήψεις. Από κει και πέρα, ως πρωθυπουργός, από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, το συμβιβαστικό του πνεύμα υπερβαίνει ακόμα και εκείνο του πιο σκληροπυρηνικού συντηρητικού.
Η πολιτική παραφιλολογία διαδίδει, πάντως, πως ο πρωθυπουργός έχει φτάσει στα όριά του. Οτι αισθάνεται συνέχεια πως βρίσκεται υπό εκβιασμό με το θέμα της αξιολόγησης κ.τ.λ. και όλο και περισσότερο σκέφτεται να τα τινάξει όλα στον αέρα με τους Ευρωπαίους κι ό,τι γίνει.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό (ελπίζω πως όχι), πάντως το κουβανικό wet dream ίσως να έχει και συνέχεια: σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, ο κ. Τσίπρας επέστρεψε από την Αβάνα με προσκλήσεις να επισκεφθεί τη Νικαράγουα, τη Βολιβία, το Μεξικό. Οχι κι άσχημα για wet dream. Βλέπετε, από παλιά ο άνθρωπος αναζητούσε εναγωνίως χείρα βοηθείας σε Λατίνους αδερφούς, μακριά από τις «δυναστικές νεοφιλελεύθερες αγορές». Τι κρίμα όμως που, σε αντίθεση με τα υγρά όνειρα, η κατάξερη πραγματικότητα (π.χ., των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο) απέχει τόσο πολύ από τη Λατινική Αμερική αλλά βρίσκεται τόσο κοντά στην «ανάλγητη» Ευρώπη…