Τι μάθαμε λοιπόν έπειτα από οκτώ χρόνια σε κρίση και έξι σε μνημόνιο; Αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και των συνδικαλιστών, η απάντηση δυστυχώς είναι απολύτως τίποτε. Οι κυβερνήσεις διορίζουν τους πελάτες τους εκεί όπου το κράτος δεν τους χρειάζεται και οι συνδικαλιστές κάνουν πλάτες στην πολιτική ηγεσία για να αυξάνει και η δική τους πελατεία. Οι φορολογούμενοι συνεχίζουν να επωμίζονται ολοένα μεγαλύτερα βάρη, ενώ η «διαπραγμάτευση» για την απομείωση του χρέους (ως «πανάκεια» για όλα τα προβλήματα) κατέληξε σε Βατερλώ…
Την Κυριακή ο συνάδελφος Κωνσταντίνος Ζούλας αποκάλυψε ότι η κρατική εταιρεία Κτιριακές Υποδομές Α.Ε. (που προέκυψε από τη συγχώνευση τριών κρατικών εταιρειών με ομοειδές αντικείμενο), αντί να μειώσει τα έξοδα και το προσωπικό, επανήλθε στην πρότερη κατάσταση, αυξάνοντας στα κρυφά το προσωπικό της κατά 70%. Ο πολύ Αριστερός υπουργός κ. Χρήστος Σπίρτζης αποδέχθηκε την πρόταση νόμου του ΚΚΕ και με τις ευλογίες της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) και της Ενωσης Κεντρώων προσλαμβάνει στα μουλωχτά άλλα 220 άτομα με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Ολοι έχουν πελάτες να βολέψουν και όσο οι φορολογούμενοι πληρώνουν (12 εκατομμύρια το μισθολογικό κόστος της νέας εταιρείας), οι βουλευτές και αρχηγοί των παραπάνω κομμάτων μπορούν να ψιθυρίζουν σε κάποιους «κατόπιν ενεργειών μας…».
Στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» δεν απάντησαν οι Μαυρογιαλούροι της Βουλής αλλά οι συνδικαλιστές του νέου οργανισμού. Χρησιμοποιώντας πιο ξύλινη γλώσσα και από τους πολιτικούς τους συνεταίρους ισχυρίζονται ότι «ο φορέας επιτελεί σημαντικό δημόσιο κοινωφελές έργο (σ.σ.: Αλίμονο!). Ως εργαζόμενοι γνωρίζουμε ότι ιδιαίτερα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων που βιώνουμε, συγκρούονται δύο πολιτικές και στο πεδίο του ρόλου του Δημοσίου: Αυτή της ανάγκης αναβάθμισης, αναπροσανατολισμού και αναδιάρθρωσής του ώστε να καλύπτει τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Και αυτή της συρρίκνωσης, υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης στο όνομα της “ανάπτυξης” για τους επιχειρηματικούς ομίλους…».
Ολα αυτά θα κοστίσουν στους φορολογουμένους άλλα 5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για μισθούς συν το ενοίκιο ενός επιπλέον κτιρίου για να στεγαστούν οι πλεονάζοντες. Οι συνδικαλιστές ισχυρίζονται επίσης ότι η εταιρεία μπορεί να μην κάνει πλέον κτίρια, αλλά χρειάζονται 550 άτομα για να επιβλέψουν τους προσεισμικούς ελέγχους στα δημόσια κτίρια της χώρας και γι’ αυτό το μισθολογικό κόστος της εταιρείας θα εκτιναχθεί από τα 7 στα 12 εκατομμύρια ευρώ συν επιπλέον λειτουργικά έξοδα, συν επιπλέον ενοίκια.
Την ώρα λοιπόν που ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, Ενωση Κεντρώων διευθετούσαν τα ρουσφέτια τους, η κυβέρνηση πάλευε στο Eurogroup την απομείωση του χρέους, επιχειρηματολογώντας μάλιστα ότι είναι το μόνο που απέμεινε για να αρχίσει η απογείωση της ελληνικής οικονομίας. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επέμενε ότι το χρέος δεν είναι το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος. Ολως παραδόξως συμπαρατάχθηκε μαζί του και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ελπίζαμε ότι θα σφαχτεί με τον Σόιμπλε στην ποδιά του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ποια να ήταν άραγε τα επιχειρήματα που παρουσίασε και τους έπεισε όλους;