Δύο στους τρεις δεν είναι κι άσχημο σκορ. Αναφέρομαι στον κ. Τσίπρα και στον κ. Ρέντσι, που συμπεριέλαβε το περιοδικό People στους πιο σέξι ηγέτες παγκοσμίως. Η συμμαχία του Νότου πάει καλά. Λείπει βέβαια ο κ. Ολάντ από τα καλλιστεία, ο οποίος όμως είναι βέβαιον ότι αν γίνει διαγωνισμός τζουτζούκων θα διαπρέψει. Η τέταρτη δύναμη της συμμαχίας πάντως, η Ισπανία, εκπροσωπείται επαξίως από τον βασιλιά Φίλιππο. Αν μη τι άλλο, η συνάντηση του καλοκαιριού στην Αθήνα δεν πήγε στράφι. Ο Νότος μπορεί να έχει κάτι μικροπροβλήματα στα οικονομικά, αλλά από εραστές πάμε καλά. Υποθέτω δε ότι εμπνευσμένος από τη βράβευσή του ο κ. Ρέντσι δήλωσε το βράδυ της ήττας του στο δημοψήφισμα: «Δεν το πίστευα ότι με αντιπαθούν τόσο». Αφού τους έβαλε να ψηφίσουν μία μεταρρύθμιση που ούτε την καταλάβαιναν ούτε τους αφορούσε, δεν έμενε παρά να αποφασίσουν για το πολιτικό sex appeal του.
Γραβατωμένοι ή ξεγραβάτωτοι οι Λατίνοι εραστές της πολιτικής έχουν μανία με τα άσπρα πουκάμισα. Τα φοράει ο Τσίπρας, τα φοράει και ο Ρέντσι, τα φοράει και ο Βαλς. Εχουν μανία και με τις κοιλίτσες, και με τα προγουλάκια και με τα παραπανίσια κιλάκια. Σε αντίθεση με τον Σαρκοζί και τον δικό μας πρίγκιπα Γεώργιο των Παπανδρέου, που σκοτώνονταν στο τζόγκιν, στα κανό και στους κοιλιακούς για να κρατηθούν fit, η νέα γενιά των Λατίνων εραστών της πολιτικής συμπεριφέρονται με τη σχετική χαλαρότητα του πενηντάρη ή σχεδόν, που δεν καταδέχεται να κρύψει την ηλικία του. Μαζί με τους λογαριασμούς φαίνεται πως την Ευρώπη έχουν αρχίσει να την κουράζουν η υγιεινή διατροφή και τα γυμναστήρια.
Διαφορές και ομοιότητες. Ο Τσίπρας κέρδισε εκλογές ενώ ο Ρέντσι έγινε πρωθυπουργός χωρίς να έχει κερδίσει εκλογές. Ο Τσίπρας επικαλείται τη λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά και πάει στην κηδεία του Κάστρο, ενώ ο Ρέντσι παραμένει κεντροαριστερός. Ομως αυτές οι διαφορές περνούν σε δεύτερη μοίρα εάν σκεφτούμε ότι και οι δύο συμπεριφέρθηκαν ως εραστές των κοινωνιών τους, που θα ξεσήκωναν με το άσπρο τους πουκάμισο τον ευρωπαϊκό Νότο για να διεκδικήσουν τα δίκαιά του από τον Βορρά. Αποδείχθηκε ότι δεν έφτανε· εδώ ένας Βαρουφάκης με το τουπέ του φαλακρού Ραμόν Νοβάρο της οικονομίας δεν τα κατάφερε. Απέτυχαν, ατύχησαν και οχυρώθηκαν πίσω από το πολιτικό τους sex appeal.
Με τις μεσαίες τάξεις αποδεκατισμένες, άρα με τις δημοκρατίες σε κίνδυνο ενδόρρηξης, με το μεταναστευτικό να απειλεί ανά πάσα στιγμή την κοινωνική συνοχή τους, χωρίς πολιτική πρόταση, πλην της προσωπικής τους γοητείας, οι ηγέτες της συμμαχίας του Νότου αποδεικνύονται αναλώσιμοι. Οι αντίπαλοι του κ. Βαλς στο Σοσιαλιστικό Κόμμα τού προσάπτουν την ίδια αλαζονεία του εραστή που επέδειξε ο Ρέντσι. Οι χώρες τους πέφτουν στην κατάθλιψη της ερωτικής απογοήτευσης. Κι αν έχουν σημασία όλ’ αυτά, δεν έχουν για τους ίδιους. Eχουν για όσους ετοιμάζονται να αναλάβουν την καταπονημένη εξουσία που θα τους παραδώσουν.
Φτάνει πια με το πολιτικό sex appeal. Η Ευρώπη χρειάζεται πολιτική. Δεν χρειάζεται εραστές. Και πολιτική σημαίνει η σύνθεση των αντιθέσεων με σκοπό την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Αλήθεια, ποιος είναι ο κοινός στόχος που μπορεί να επιτρέψει στη δημοκρατική πολιτική τάξη της Ελλάδας να ξεπεράσει τα όρια της προσωπικότητας των πρωταγωνιστών της;