Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του κ. Τσίπρα. Βιάστηκε τόσο πολύ να γίνει πρωθυπουργός χωρίς να έχει ιδέα τι τον περίμενε. Ωρίμασε, είναι η αλήθεια, αν συγκρίνει κανείς το πώς ξεκίνησε και πού βρίσκεται σήμερα. Οι Aγγλοσάξονες έχουν όμως μία έκφραση που τα λέει όλα, «too little too late» (πολύ λίγο και πολύ αργά). Και τώρα μοιάζει με καπετάνιο που βλέπει στον ορίζοντα τα σημάδια μιας τέλειας καταιγίδας και δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει.
Στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το καταραμένο τρίγωνο των Βερμούδων (ΔΝΤ – Ελλάδα – Ευρωπαίοι) δεν είναι αδικαιολόγητα διαβόητο ως κλασικό σημείο για τραγικά και ανεξήγητα ατυχήματα. Πρόκειται για μια εξίσωση που δεν λύνεται, ακόμη και αν βάλεις τα καλύτερα μυαλά να το προσπαθήσουν. Εκείνοι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα προβλέπουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει για αρκετούς μήνες. Η αξιολόγηση δεν θα κλείνει, το QE θα καθυστερεί και η αβεβαιότητα θα σκοτώνει την πραγματική οικονομία. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει πολλά όπλα απέναντι σε αυτήν την κατάσταση. Οι σύμμαχοί του είναι είδος προς εξαφάνιση: ο Ολάντ είναι υποψήφιος συνταξιούχος και ο Ρέντσι, που ήταν πολύ κρίσιμος υποστηρικτής του, κινδυνεύει να γίνει ιστορική υποσημείωση. Ο πρόεδρος Ομπάμα συνεχίζει να προσπαθεί. Τηλεφώνησε πρόσφατα στην Κριστίν Λαγκάρντ και η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών βρίσκεται σε πλήρη κινητοποίηση. Χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κάποιοι αθεράπευτα αισιόδοξοι προβλέπουν ότι η καγκελάριος Μέρκελ θα παρέμβει την ύστατη στιγμή, επικαλούμενη γεωπολιτικούς λόγους, και θα σώσει την παρτίδα. Φτάνουν, μάλιστα, στο σημείο να θεωρούν ότι δεν είναι επαρκώς ενημερωμένη για το «ελληνικό ζήτημα», άποψη η οποία προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.
Σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε ξαφνικά μια αναζωπύρωση στα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού. Ο πρόεδρος Ερντογάν είναι προφανές τι θέλει. Στόχος του, να καθίσει απέναντι από τον κ. Τσίπρα και να διαπραγματευθεί τα πάντα, από το Αιγαίο έως το Κυπριακό. Είναι αυτό ακριβώς που θέλει παγίως να αποφύγει η ελληνική διπλωματία. Ο πρωθυπουργός δεν μοιάζει, ούτως ή άλλως, να έχει τον πλήρη έλεγχο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Οι απόψεις του δεν είναι σύμφωνες με ορισμένες από τις απόψεις στελεχών του, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί να ελέγξει το παιχνίδι. Μπαίνουμε όμως σε μια πολύ λεπτή και κρίσιμη φάση, που δεν συμβιβάζεται με αβεβαιότητες και δισταγμούς. Η απόφαση για το εάν θα πάει σε διεθνή διάσκεψη και τι θα απαντήσει σε κάθε πρόταση του κ. Ερντογάν είναι αποκλειστικά δική του. Οπως και η απόφαση για το εάν χρειάζεται ρητορική κλιμάκωση από την Αθήνα και πώς θα απαντήσει η χώρα μας σε τυχόν τουρκικές μονομερείς ενέργειες, εάν καταρρεύσει η διάσκεψη της Γενεύης.
Ο κ. Τσίπρας κάθεται τώρα στο μοναχικό τραπέζι του Μαξίμου. Οι δημοσκοπήσεις που του έρχονται είναι απελπιστικές. Ο καθένας τού προτείνει από μία ανοησία ως πανάκεια στα αδιέξοδά του. Τα νέα από την Ευρώπη δεν είναι καλά. Τα νέα εξ Ανατολών, επίσης. Αυτό που δεν είχε προφανώς υπολογίσει είναι πόσο μικρή είναι τελικά η απόσταση ανάμεσα στην αίσθηση του θριάμβου και στον φόβο της πανωλεθρίας. Δεν είναι ο πρώτος που το έχει νιώσει στην καρέκλα όπου κάθεται.