Ο ορφανός φιλελευθερισμός

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσει κανείς τις συντηρητικές εκλάμψεις της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον φιλελεύθερο κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Η μία είναι να χαριτολογήσει λέγοντας ότι, τελικώς, μόνο η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Και, δυστυχώς, η παράταξη αυτή έχει βαθιά παράδοση εχθρότητας στον φιλελευθερισμό.

Η δεύτερη προσέγγιση είναι η εκλογική. Επειδή το φιλελεύθερο κέντρο σπαράσσεται από τις αρχηγικές φιλοδοξίες πολλών, ο κ. Μητσοτάκης νιώθει σίγουρος από τα αριστερά του και προσπαθεί να συμμαζέψει τα δεξιά του, αυτούς δηλαδή που ψήφισαν ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή. Αυτό έχει και ιστορικό προηγούμενο. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι φιλελεύθεροι σε ολόκληρη την Ευρώπη συντάχθηκαν με τους συντηρητικούς (και πολλές φορές ανέχθηκαν αντιδημοκρατικές εκτροπές τους) εξαιτίας του κομμουνιστικού κινδύνου.

Σήμερα η Ελλάδα, φυσικά, δεν κινδυνεύει από τους κομμουνιστές, αλλά κινδύνεψε να χρεοκοπήσει από τους ασυνάρτητους. Ετσι, πολλοί φιλελεύθεροι, που βλέπουν τη χώρα να βυθίζεται από τα καμώματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κάνουν τα στραβά μάτια στα αντιδημοκρατικά «ιερά και όσια» της Νέας Δημοκρατίας. Διότι, όσο κι αν απεχθάνεται κάποιος το κάψιμο της σημαίας, η ποινικοποίηση της πράξης δεν είναι απλώς αντιφιλελεύθερη, είναι και αντισυνταγματική. Οπως επιτρέπονται οι πράξεις τιμής στα σύμβολα, έτσι δεν μπορούν να απαγορεύονται οι πράξεις απαξίας των. Αυτό επιτάσσει το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, ασχέτως αν (όπως έγραφε ο Τζον Στιούαρτ Μιλ) το 99% των πολιτών (ή ψηφοφόρων) επιθυμεί το αντίθετο. Δυστυχώς, ο φιλελευθερισμός δεν πάει με μερίδες, ούτε είναι θέμα χαμηλών φορολογικών συντελεστών. Αφορά την ελευθερία του ατόμου και να καίει ό,τι θέλει, με μόνη προϋπόθεση το υλικό να ανήκει στην ιδιοκτησία του.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως ο πολιτικός φιλελευθερισμός δεν απέκτησε ποτέ ρίζες και γι’ αυτό δεν είχε ποτέ στιβαρή πολιτική εκπροσώπηση. Από τη Δεξιά θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση ένα «δυτικό φρούτο» και στη χειρότερη περίπτωση απειλή, εξ ου και οι σφοδρές αντιδράσεις σε ζητήματα δικαιωμάτων των μειονοτήτων, στον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας κ.λπ. Μοιάζει παράδοξο, αλλά στη χώρα μας, εκφραστής του πολιτικού φιλελευθερισμού ήταν μετεμφυλιακώς η ευρύτερη Αριστερά. Αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι η Αριστερά διωκόταν και γι’ αυτό αγκάλιασε ως ασπίδα τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Το χρησιμοποίησε, όμως, μόνο με εργαλειακό τρόπο. Με εξαίρεση τους (λίγους) ανανεωτικούς, ποτέ δεν ενστερνίστηκε τις αρχές του. Ετσι κι αλλιώς, η «αστική δημοκρατία», που ο πολιτικός φιλελευθερισμός πρεσβεύει, είναι αυτό που η κομμουνιστογενής αριστερά θέλει να ανατρέψει.

Τώρα η Νέα Δημοκρατία, ελλείψει φιλελεύθερου αντίβαρου, μπορεί σιγά σιγά να διολισθήσει στον νεοσυντηρητισμό· φιλελευθερισμός στην οικονομία και βαθύς συντηρητισμός στα δικαιώματα. Είναι εύπεπτη, αλλά μακροχρονίως –όπως απέδειξε η Iστορία– καταστροφική πολιτική. Από την άλλη, η ιδεολογική κατάρρευση της Αριστεράς συμπαρασύρει και όσα έστω με μισή καρδιά υπεράσπισε, δηλαδή τα πολιτικά δικαιώματα. Ετσι ο φιλελεύθερος χώρος μοιάζει να μένει ορφανός. Αλλά όχι για πολύ. Αν δεν μπορέσει να τον καλύψει η Ν.Δ., κάποιος άλλος θα βρεθεί…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή