Μακάρι τη σιγουριά του κ. Αλ. Τσίπρα ότι έχουμε επιτέλους, έπειτα από πολλά χρόνια, τον πρώτο αναπτυξιακό και αισιόδοξο προϋπολογισμό να μπορούσαν να τη συμμεριστούν και όσοι θα κληθούν να τον υλοποιήσουν. Οι πολίτες, δηλαδή, που θα δώσουν υλικό περιεχόμενο στους αριθμούς του, με τους ολονέν διογκούμενους φόρους τους, την ανασφαλή δουλειά ή την ανεργία τους, τις αυξήσεις στα πάντα, εξαιρουμένων εννοείται των απολαβών τους· με το οξύτατο βιοτικό τους άγχος εν γένει, που κανένα σαξές στόρι δεν το ανακουφίζει. Μα πού να βρεθούν τόσοι εύπιστοι άνθρωποι, με τέτοια φθορά στην τσέπη τους και πρωτίστως στην ψυχή τους, έτσι όπως συνεχίζεται το μαρτύριό τους από το ένα σαξές στόρι στο άλλο. Σολωμικώς «ευκολοπίστευτοι» δεν είναι καν οι 152 βουλευτές που υπερψήφισαν τον προϋπολογισμό. Οσον αφορά ιδιαίτερα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αναγκασμένοι όπως είναι (όχι, πάντως, από τη φορά των πραγμάτων ή τη μοίρα, αλλά από τις επιλογές της ηγεσίας τους) να υπερασπίζουν όσα πολεμούσαν επί χρόνια, δείχνουν την ιδεολογική δυσθυμία και την πολιτική τους κόπωση ακόμα και στη συχνότητα και τη θερμότητα των χειροκροτημάτων τους όταν μιλούν οι υπουργοί τους, και κυρίως ο επικεφαλής τους. Ούτε οι υψηλότερες κορώνες δεν τους συνεπαίρνουν. Και χειροκροτούν σαν να θέλουν να σκεπάσουν με τον ήχο την εσωτερική φωνή της κριτικής και της αμφιβολίας παρά για να δηλώσουν τον ενθουσιασμό τους.
Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο εύκολα όσο ορίζει η απόλυτη σιγουριά του κ. Κ. Μητσοτάκη ότι για να θεραπευτεί το ελληνικό πρόβλημα αρκούν οι εκλογές και η δική του αναρρίχηση σ’ έναν θώκο που η κατάκτησή του στοιχειώνει την πολιτική και συναισθηματική ιστορία της οικογένειάς του. Αν το σενάριό του (ελαφρώς ναρκισσιστικό ατομικά και κομματικά, αφού αποσιωπά την ευθύνη της παράταξής του για τη γένεση και τη διαιώνιση του προβλήματος) είχε στοιχειώδες αντίκρισμα στην πραγματικότητα, θα συμπεραίναμε ότι τελικά δεν είναι και τόσο βαριά όσα πάσχει η Ελλάδα. Και θα πιστεύαμε ότι αυτό που θα της προσφέρει αμέσως αέρα, έμπνευση και ελπίδα (και άφθονες επενδύσεις, βέβαια) είναι ο κ. Κικίλιας στη θέση του κυβερνητικού πλέον εκπροσώπου, ο κ. Γεωργιάδης στη θέση του υπουργού Αμυνας κ.ο.κ.
Μακάρι να ήταν πολιτικά θεμελιωμένη η σιγουριά της κ. Φ. Γεννηματά ότι από το εξουθενωτικό σημειωτόν μέσα στο τέλμα θα περάσουμε στον σταθερό βηματισμό προς την ανάκαμψη, αρκεί να συγκυβερνήσουν οι μεταρρυθμιστικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Αν πάντως η «συνεννόηση» που προτείνει σαν μαγική φόρμουλα υπέρτερη κάθε άλλης ήταν πράγματι λυτρωτική, θα είχε ήδη καταφέρει να σαγηνεύσει και να συσπειρώσει τουλάχιστον τα αντιμαχόμενα κομμάτια της κεντροδεξιοφέρνουσας Κεντροαριστεράς. Αλλά εκεί συντελείται μία διάσπαση κάθε δεκαπενθήμερο, ενώ κάθε μήνα αναγγέλλεται η συγκρότηση και νέου κόμματος, αν όχι κινήματος.
Ναι. Θα ήταν παραμυθητική η σιγουριά των πολιτικών μας αρχηγών, αν δεν ήταν παραμυθένια.