Αποβλάκωση λόγω αφόρητης πίεσης και ανυπέρβλητων εμποδίων; Παραλήρημα, ύστατη φυγή από τα δεινά; Οπως έλεγε και ο Κόμης του Γκλόστερ στον Βασιλιά Ληρ: «Μακάρι να ’μουνα τρελός· θα γλίτωναν οι σκέψεις μου απ’ τη θλίψη μου;». Πώς αλλιώς να ερμηνευτούν οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές «αστοχίες»; Η περυσινή πολυήμερη ανεκδοτολογία μετά το πρωθυπουργικό «η Μυτιλήνη, η Λέσβος και τα άλλα νησιά της Ελλάδας» δεν δίδαξε, ως φαίνεται, όσα κυβερνητικά στελέχη δεν γνώριζαν ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι το ίδιο και το αυτό νησί. Και η απρονοησία επαναλήφθηκε στο non paper της Τρίτης για την ενίσχυση κτηνοτρόφων σε νησιά «όπως η Μυτιλήνη, η Λέσβος, η Κως, η Σάμος, η Χίος, που έχουν πληγεί από την προσφυγική κρίση»! Την ίδια μέρα ο πρωθυπουργός προέβη από τη Νίσυρο σε εκδηλώσεις τρυφερότητας για τον Πάνο Καμμένο: «Είχα την αίσθηση ότι ήταν ένας μπούλης», όμως «ήταν ζεστός άνθρωπος, είχε λαϊκή αποδοχή…». Την επομένη ο υφυπουργός Παιδείας Κώστας Ζουράρις είπε όχι μόνο το παταγώδες «και να χάσουμε κάποια νησιά δεν είναι σημαντικό», αλλά και το παιγνιώδες «μην απασχολείς τον Ζουράρι και τον ελληνικό λαό με ανοησίες».
Πρόκειται για άμυνα απέναντι στις δυσκολίες, για ανορθόδοξη αλλά σωτήρια διέξοδο από το λίκνισμα στο κενό; Είναι σαν, όσο ο νους προσέχει την εκφορά των λέξεων, όσο δεν χάνει αυτή τη συνήθεια, να μην υπάρχει διέξοδος καμία. Ενώ όταν εκφράζεσαι αστόχαστα, όταν στενάζεις αδιάφορα, σαν να πρόκειται για τους στεναγμούς κάποιου άλλου, σαν να ζεις στο τρίτο πρόσωπο, μακριά από αυτό που υπήρξες, το βάρος αλαφραίνει και μέσα στη σοφία της ελαφρότητας η ζωή γίνεται υποφερτή. Ομως δεν είναι μόνον ένας που έχει απόθεμα από φτερωτά λόγια και τα χρησιμοποιεί αφελώς χωρίς δόλο και χωρίς καταφρόνια. Η ασφάλεια του ακαταλόγιστου, της απαλλαγής από τη λογική, δείχνει να αποβαίνει πρότυπο.
Και πυκνώνουν ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, οι εξαγγελίες σε γλώσσα καφενείου, οι δηλώσεις ανώριμου εφήβου, οι άνευ περιεχομένου τοποθετήσεις. Οι εμπρηστικές προτάσεις όπως εκείνες του Νίκου Παρασκευόπουλου για εκδημοκρατισμό της Χρυσής Αυγής, για «σύγκλιση» –αμέσως μετά τη «συνύπαρξη» στο Καστελλόριζο και τη Ρω–, οι ακόμη πιο αφελείς ανασκευές («κάθε ανθρώπινο ον έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση»), οι νύξεις για αποποινικοποίηση του καψίματος της σημαίας, η στήριξη Τσιρώνη ότι η σημαία που αγοράζει κάποιος ιδιωτικά δεν αποτελεί εθνικό σύμβολο… Καθημερινοί πλέον οι κούφιοι παλικαρισμοί, όπως «η κυβέρνηση αυτή δεν έχει σκοπό να παραδώσει τη χώρα στις ορέξεις των προθύμων», ο λαϊκισμός, η ασημαντολογία, τα λεκτικά πυροτεχνήματα, η αδιάλειπτη ακριτομυθία. Κάποιο είδος αρρώστιας, περαστικής; Η ανοησία είναι πάντα ανθεκτική, έλεγε ο Καμύ στην «Πανούκλα». Και προϋποθέτει όχι μόνο τόλμη, παρορμητική διάθεση, ασυνεσία, αλλά και μικρή σαφήνεια, μικρό βάθος του πλαισίου που την προεικονίζει και τη γεννά.
Η πολιτική ζωή αποσυντίθεται. Είναι μια μονότονη απώλεια νοήματος, μια ανούσια διάλυση μέσα στα αδιέξοδα, χωρίς πάταγο, χωρίς στίγμα.