Ολα τα κείμενα δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει δεσμεύσει τη χώρα να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα δέκα χρόνια. Μπορεί στο τρίτο (και φαρμακερό) μνημόνιο να αναφέρεται ότι θα διατηρήσει αυτό το πλεόνασμα «μεσοπροθέσμως», όμως στην έκθεση συμμόρφωσης, με την οποία εκταμιεύτηκαν τα 7,5 δισ. ευρώ της α΄ υποδόσης τον Ιούνιο 2016, αναφέρεται ρητά στη «διατήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2028». Οπως σημείωσε με άρθρο του στην «Καθημερινή» (15.12.2016) ο σύμβουλος του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη για δημοσιονομικά θέματα κ. Στέλιος Πέτσας, «η δέσμευση για 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα αφορά “το 2018 και μετέπειτα”» και εγγράφεται και στον ελληνικό νόμο 4336/2015.
Προφανώς η δέσμευση αυτή δεν οφείλεται στο γεγονός ότι είναι «απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας», που λέει και σε ένα γνωστό τραγούδι ο Σωκράτης Μάλαμας. Είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης οποιουδήποτε σχεδίου από το, κατά Βαρουφάκη, «αριστερό τσούρμο» (αυτό διαφεντεύει σήμερα τη χώρα) για αντιμετώπιση της κρίσης. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλουμε τώρα να διαπραγματευτούμε είναι αυτό που συνομολόγησε στις Βρυξέλλες ο κ. Τσίπρας ύστερα από 17 ώρες, εκείνο τον θλιβερό Ιούλιο του 2015.
Το 3,5% πλεόνασμα για δέκα χρόνια είναι επί της ουσίας το αποτέλεσμα του πανικού που επικράτησε μετά τη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, τότε που ο ανεκδιήγητος νάρκισσος απειλούσε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με έξοδο της Ελλάδος από την Eυρωζώνη και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών σκεφτόταν «αμήν και πότε!». Είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που στοίχισε στην οικονομία 80 δισ. και οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Με άλλα λόγια η Ελλάδα έβαλε μόνη της το κεφάλι στον τορβά, επειδή κάποιος αυτάρεσκος έπεισε τον αδαή πρωθυπουργό ότι μπορεί με τις μπαρούφες του να εκβιάσει τις υπόλοιπες χώρες της Eυρωζώνης.
Τώρα η κυβέρνηση πελαγοδρομεί και πάλι χωρίς σχέδιο. Από τη μια ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι θέλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο πρόγραμμα και από την άλλη ο πρωθυπουργός το κατακεραυνώνει και διαπραγματεύεται –λέμε τώρα…– την αποχώρησή του. Από τη μια ζητεί διευθέτηση του χρέους από τους Ευρωπαίους εταίρους και μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα κι από την άλλη τούς κάνει τον καμπόσο «δεν θα μας πουν αυτοί τι θα κάνουμε το πλεόνασμα». Επομένως, όσοι έλεγαν «περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθούν», τζάμπα κρατούν λογαριασμό…