Στην κορυφή της ιστοσελίδας που ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε ως βουλευτής και την οποία διατηρεί και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεσπόζει ένα απόφθεγμα του Ασημάκη Πανσέληνου: «Σε ένα αληθινά δημοκρατικό κράτος, το κράτος με τους πολίτες πρέπει να έχουν ένα αμοιβαίο αίσθημα ενοχής. Αλλά το πρώτο αίσθημα ενοχής το οφείλει το κράτος απέναντι στους πολίτες». Ατυχής διατύπωση, κατά την άποψή μου, ωστόσο νομίζω ότι ειδικά το περί αισθήματος ενοχής εξηγεί πολλά για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε ο σημερινός πρόεδρος και ιδίως εκείνο τον μοιραίο Δεκέμβριο του 2008…
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, διότι άλλος λόγος με οδήγησε στην ιστοσελίδα του. Γνωρίζω ότι ως μεταπτυχιακός φοιτητής στο Παρίσι υπήρξε λαμπρός, ήθελα όμως να εξακριβώσω το πανεπιστήμιο στο οποίο έκανε τις σπουδές του. Ηταν το Paris II-Assas, γνωστό και ως η Νομική Σχολή της Σορβόννης. Από εκεί πήρε το DEA το 1975, από εκεί και το διδακτορικό του δύο χρόνια αργότερα (και μάλιστα με τη ρετσινιά του άριστα…) Εύγε του, βεβαίως· όμως εδώ προκύπτει ένα μικρό πρόβλημα λογικής. Ο λόγος είναι ότι το πανεπιστήμιο που μόλις την περασμένη εβδομάδα τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα είναι το Paris II-Assas, δηλαδή το ίδιο στο οποίο έκανε το διδακτορικό του. Για μισό λεπτό… Αφού είναι ήδη κανονικός διδάκτωρ του συγκεκριμένου πανεπιστημίου –με το σπαθί του και αριστούχος, επαναλαμβάνω–, τι περισσότερο προσθέτει στην ήδη κτηθείσα πνευματική καταξίωση του Προέδρου ο τίτλος του επιτίμου;
Εδώ, όσο και αν αισθάνομαι αμήχανα που το κάνω, πρέπει να εξηγήσω κάτι γνωστό σε αρκετούς, άγνωστο όμως στους περισσότερους: ότι το κανονικό διδακτορικό είναι «καλύτερο» ή, αν προτιμάτε, «ανώτερο» από το επίτιμο. Το πρώτο πιστοποιεί πρωτογενή συνεισφορά στην επιστήμη· το δεύτερο είναι ένας τιμητικός –πλην επιστημονικά κενός– τίτλος, με τον οποίο τα πανεπιστήμια κάνουν πολιτική και δημόσιες σχέσεις, επιδαψιλεύοντας αναγνώριση στον έξω κόσμο. Εξόχως σημαντική πρακτική, ιδίως για χώρες στις οποίες συνηθίζεται μετά το όνομα να αραδιάζονται οι διακρίσεις, ευτυχώς με τα αρχικά τους μόνον.
Καταλαβαίνω ότι για πολλούς ήταν περιττή η διευκρίνιση, αλλά μου επιβάλλεται ψυχαναγκαστικά, εξαιτίας μιας παλιάς τραυματικής εμπειρίας. Θυμάμαι πολύ καλά –αν και συνέβη πριν από τουλάχιστον είκοσι χρόνια– που είχα επισκεφθεί μια ισχυρή πολιτικό της περιόδου για συνέντευξη και, περιμένοντας, παρατηρούσα τα διπλώματά της καδραρισμένα στον τοίχο. «Δεν ήξερα ότι κάνατε το Master’s στο University College του Λονδίνου», της είπα με φιλόφρονα διάθεση. «Α! Δείτε και εκείνο στην κορυφή», μου λέει. Είδα, πράγματι, ένα επίτιμο διδακτορικό από το Σέφiλντ. «Για φαντάσου…», είπα και μείναμε και οι δύο ικανοποιημένοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Αλλά, ας επανέλθουμε στον Πρόεδρο. Εκτός από περίεργο ή ακόμη και παράλογο, δεν είναι και λίγο υποτιμητικό να σου προσφέρουν έναν τίτλο υποδεέστερο από εκείνον που ήδη κατέχεις; Δηλαδή ό,τι μας δίνουν το παίρνουμε, χωρίς να το σταθμίζουμε, αρκεί να είναι δωρεάν;
Δεν νομίζω όμως ότι ο Πρόεδρος εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία των βουλιμικών για κάθε είδους διακρίσεις. Μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί. Υποθέτω ότι ένας απίθανος συνδυασμός προσωπικών συμβάντων και γραφειοκρατικών ατυχημάτων, από αυτούς που συμβαίνουν μία στο εκατομμύριο, τους έκανε εκεί στο Paris II-Assas να μην αντιληφθούν ότι πριν από τριάντα εννέα χρόνια είχαν δώσει στον Προκόπη Παυλόπουλο κανονικό διδακτορικό. Φυσικά, ο τιμηθείς δεν το είχε ξεχάσει· αλλά τι να πει και πώς να το πει; Να τους προσβάλει, ενώ εκείνοι έχουν καλές προθέσεις; Ξέρετε τώρα τι άνθρωπος είναι ο Προκόπης ο Παυλόπουλος! Πονάει όταν δυσαρεστεί τον άλλον…
«Ναϊβιτέ»
Με αυτήν τη λέξη, στο πρότυπο της κλασικής παπανδρεϊκής παράδοσης που θέλει τους πολιτικούς να παραδέχονται τα λάθη τους σε άλλη γλώσσα από εκείνη των ψηφοφόρων τους, ο Γ. Βαρουφάκης παραδέχθηκε το λάθος της περίφημης τραλαλά συνέντευξής του στο Paris Match. Πρόσθεσε, όμως, και ένα προσποιητό «χα, χα», για να ελαφρύνει κάπως τη φρίκη της στιγμής. Στην ίδια συνέντευξη, είπε ότι στην υπόθεση του Paris Match είδε μόνο το κείμενο πριν από τη δημοσίευση, ως «λογοκεντρικός» που είναι, διευκρίνισε. Ετσι, δεν πρόσεξε τις φωτογραφίες! Απλώς ποζάρισε με το φυσικό σκέρτσο του. Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι αυτές οι φωτογραφίες επρόκειτο να δημοσιευθούν. Είπε, επίσης, ότι δεν είχε ιδέα από τα ελαφρά περιοδικά και, γενικώς, αυτού του είδους τον Τύπο – δηλαδή, απλώς έδινε συνεντεύξεις, χωρίς να ξέρει…
Ας μη συνεχίσω, γιατί ώς και εγώ τον λυπάμαι – στιγμιαία μόνον, μετά συνέρχομαι αμέσως. Ομως, σκεφθείτε και προσπαθήστε να μη φρίξετε ότι ο Βαρουφάκης ήταν, υποτίθεται, ο πιο έξυπνος στον εσμό των ανοήτων που μας κυβερνούν…
LBGTQIA+
Μέχρι πρότινος γνωρίζαμε το κίνημα LBGT – ακρωνύμιο της πολιτικής πλατφόρμας που συσπειρώνει λεσβίες, μπάι, γκέι και τρανς. Σωστά; Ναι, αλλά ξεχάστε το. Στο εξωτερικό, το κίνημα επεκτείνεται πλέον και σε άλλες σεξουαλικές μειονότητες, προσθέτει τρία ακόμη αρχικά, καθώς και το σημείο της πρόσθεσης και γίνεται πλέον LBGTQIA+, όπου το «Q» είναι για το «queer», το «Ι» για το «intersex» και το «Α» για το «asexual»· όσο για το «+», αυτό μάλλον σημαίνει «ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία». Δεν είναι αστείο· είναι ο σχολαστικισμός της πολιτικής ορθότητας στην ακραία μορφή του και, επίσης, ένας από τους λόγους που εξελέγη ο Τραμπ…
Τέτοιο κρύο
Γιατί ένας άνθρωπος φθάνει στο σημείο να πιει αφρόλουτρο; Για να πεθάνει με απαίσιο τρόπο, είναι μια καλή απάντηση. Αυτό συνέβη σε δεκαέξι Ρώσους στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας, με τη διαφορά ότι εκείνοι ήπιαν το αφρόλουτρο για να φτιαχτούν με την αλκοόλη που περιείχε. Τέτοιο κρύο κάνει στη Σιβηρία, που δεν τολμάς να πεταχτείς μέχρι το μπαρ δυο στενά παρακάτω…