Η φασαρία γύρω από κάθε διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές έχει γίνει θεσμός. Και όμως, όλοι –από την εσωτερική πολιτική σκηνή έως τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον– συμπεριφέρονται κάθε φορά σαν να ζούμε ένα πρωτοφανές θρίλερ με άγνωστο τέλος. Η πραγματικότητα, πάντως, είναι ότι γνωρίζουμε καλά την πλοκή: η κυβέρνηση κάνει τη ζόρικη με τους θεσμούς, παίρνει κάποια αυθαίρετη απόφαση, οι θεσμοί απαιτούν εξηγήσεις και υποταγή, η κυβέρνηση σύρεται σε απολογία και συνεννοήσεις, και έτσι προχωρούμε λίγο παρακάτω στον ατελείωτο δρόμο προς την οικονομική σταθερότητα. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και οι δανειστές έχουν βρει έναν τρόπο συνύπαρξης μέσα απ’ αυτές τις εντάσεις· το επαναλαμβανόμενο θέατρο, όμως, δεν είναι χωρίς κόστος. Το πληρώνουμε όλοι με την παράταση της αβεβαιότητας και με τη συνεχόμενη φορολογική αφαίμαξη.
Οι επαναλήψεις του ίδιου έργου, από την αρχή της κρίσης, έχουν και μιαν άλλη, ακόμη πιο επικίνδυνη συνέπεια: προσδίδουν στη σχέση της Ελλάδας με την τρόικα την ψευδαίσθηση του νομοτελειακού, ότι οι μεν Ελληνες είναι κολλημένοι στις αυτοκαταστροφικές ιδιαιτερότητές τους, οι δε δανειστές δεν έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν τη δική τους νοοτροπία και τις δικές τους πρακτικές. Ετσι, οι Ελληνες φωνάζουν και διαμαρτύρονται, αλλά την τελευταία στιγμή «συμμορφώνονται» με τις υποδείξεις των ξένων. Το κοινό στο εσωτερικό της Ελλάδας παίρνει κάποια ικανοποίηση από την αρχική ανυπακοή της κυβέρνησης, ενώ τα εθνικά και διεθνή ακροατήρια των δανειστών ικανοποιούνται με την τελική συνθηκολόγηση των Ελλήνων. Οπως παρατήρησαν σε υποκλαπείσα τηλεφωνική συζήτηση δύο στελέχη του ΔΝΤ πριν από λίγους μήνες, οι Ελληνες δεν λαμβάνουν αποφάσεις έως ότου βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο.
Οι εξελίξεις καθορίζονται από την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πλευρών, με συνέπεια να μην υπάρχει ουσιαστική συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί το πρόγραμμα. Αντί για πραγματική διαπραγμάτευση και ειλικρινή προσπάθεια να βρεθεί βιώσιμη λύση στο ελληνικό πρόβλημα, η κυβέρνηση και οι δανειστές κονταροχτυπιούνται στο πεδίο των συμβόλων. Οι Ελληνες προσποιούνται ότι είναι ανυπάκουοι και θύματα, οι δανειστές ότι είναι αλάνθαστοι. Ο κατά φαντασίαν διαπραγματευτής Γ. Βαρουφάκης έβαλε το κεφάλι του στο στόμα του συμβολικού λιονταριού και, αφού απομακρύνθηκε αγορεύοντας, άφησε τον λαό να πληρώσει τον πραγματικό λογαριασμό σε χρήμα και έλλειψη αξιοπιστίας. Αυτά πληρώνει σήμερα ο διάδοχος του Βαρουφάκη, ο ευπρεπής κ. Τσακαλώτος. Δική του η ευθύνη να κρατήσει τον δίαυλο με την τρόικα ανοιχτό, δική του και η ταπείνωση για να το πετύχει.
Με το να εξαντλείται η αντοχή της οικονομίας και των πολιτών για να φανεί ότι αντιστεκόμαστε, αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να περάσει από τη Βουλή πολλά μνημονιακά μετρά και να κρατήσει τη χώρα εντός Ευρωζώνης. Με τις ατελείωτες καθυστερήσεις, όμως, δεν πέτυχε την οικονομική και πολιτική σταθερότητα. Ετσι, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμπληρώνει το δεύτερο έτος στην εξουσία, είναι αμφίβολο ότι θα μπορέσει να αντέξει τις επιπτώσεις του συνδυασμού καθυστερήσεων και των μέτρων που θα πρέπει να εφαρμόσει. Γιατί, όσο και αν έχουμε εθιστεί στο θέατρο, κάποια στιγμή οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι δεν είναι θεατές αλλά όμηροι. Τότε, ή το έργο θα αλλάξει ή οι πρωταγωνιστές.