ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΓΙΑ ΛΟΡΚΑ: (Ο απεσταλμένος της «Καθημερινής» γράφει από το Τολέδο.) « […] Στη μεγάλη πόρτα του Επισκοπικού μεγάρου συναντώ τον φίλο μου δημοσιογράφο δον Διάζ Λόπεθ. –Ξέρεις, μου είπε, σκότωσαν τον ποιητή που αγαπούσες… –Ποιον; ρώτησα ανατριχιάζοντας. –Τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα… –Τον Λόρκα; Ποιοι; –Αλλοι λεν οι κόκκινοι· άλλοι λεν εμείς. Κανένας δεν ξέρει. –Γιατί; –Δεν ξέρω. Ισως από παρεξήγηση… πρόσθεσε σηκώνοντας τους ώμους.
Οπως στις τραγωδίες του Σαιξπήρου οι άνθρωποι σκοτώνουνται έτσι, χωρίς λόγο, η ζωή κρέμεται από μιαν τρίχα και την τρίχα αυτή καμπανίζει στα χέρια της η ασυνείδητη, τυφλή Τύχη. […] Ακούμπησα στον τοίχο, εξαντλημένος. Ηταν νέος γεμάτος ζωή και δύναμη, τον είχα γνωρίσει ένα βράδυ στη Μαδρίτη, που έπαιζε μαζύ με ερασιτέχνες φοιτητές ένα «μυστήριο» του Καλδερόν. Τα τραγούδια του ήταν γεμάτα έρωτα της γης, λαχτάρα για την κορυφή, δίψα για την ηδονή, για τα μεγάλα έργα, για το ανέφικτο. Ενα μικρό τραγούδι του χρόνια τώρα αρωματίζει και φλογίζει τα χείλη μου: “Κόρδοβα, / αλαργινή κι’ ολομόναχη! // Φοραδοπούλα μαύρη, μεγάλο φεγγάρι / κ’ ελιές στο δισάκκι μου! / […] / Μέσα στον κάμπο, μέσα στον άνεμο, / φοραδοπούλα μαύρη, μεγάλο φεγγάρι! / Ο χάρος με αγναντεύει / από τους πύργους της Κόρδοβας. / […] / Αχ! Κι’ ο χάρος με απαντέχει / πριχού να φτάσω στην Κόρδοβα! […].”
Η Ισπανία απλώνεται άγρια, τραχειά, σχεδόν ακατοίκητη, σχεδόν καταραμένη, όπως την ωραματίστηκε ο μεγάλος ποιητής της Αντώνιο Ματσάδο: “ένα κομμάτι πλανήτη, όπου περιπλανάται ο ήσκιος του Kάιν…”».
Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Παρίσιοι, 14.- Ο κ. Ερριώ [Εdouard Herriot], αναλαμβάνων τα προεδρικά του καθήκοντα εν τη νέα συνόδω της γαλλικής Βουλής, είπεν, μεταξύ άλλων, πως η Γαλλία γνωρίζει ότι ο αρξάμενος ανταγωνισμός των εξοπλισμών φέρει τους λαούς εις επικίνδυνον κατωφέρειαν και τους εκθέτει εις κινδύνους, τους οποίους το πνεύμα και το θάρρος της αρνούνται να θεωρήσουν ως άγοντας μοιραίως προς την καταστροφήν.