Η δαιμονοποίηση του δυτικού κόσμου δεν είναι εφεύρημα του κ. Τσίπρα ούτε του κ. Λαφαζάνη. Τι να εφεύρουν άλλωστε πολιτικά μυαλά που ξέρουν μόνον να παπαγαλίζουν ετοιμοπαράδοτες συνταγές των γιαγιάδων τους; Παρεφθαρμένες και προσαρμοσμένες στη φτήνια των σημερινών υλικών, όπως συμβαίνει συνήθως με την προφορική παράδοση. Η υπέροχη αίσθηση του χιούμορ που επέδειξε ο πρωθυπουργός τα Χριστούγεννα όταν είπε στα παιδιά που του τραγούδησαν το Jingle Bells «αυτά είναι του ευρώ» – απλώς αναπαράγει μια πάγια συνιστώσα της ελληνικής αριστεράς. Είτε η σύγκρουση με τους Βρετανούς στον εμφύλιο, είτε ο αντιαμερικανισμός της μεταπολίτευσης, είτε τα ανοίγματα προς τον Αραβικό κόσμο του Ανδρέα Παπανδρέου και η εχθρότητα απέναντι στο Ισραήλ, είτε ο αντιευρωπαϊσμός που ξέσπασε μετά την κρίση επαναλαμβάνουν το ίδιο μονότονο μοτίβο. Η αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, όποτε θέλει να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα, στρέφεται εναντίον του δυτικού κόσμου, τον οποίον ενσαρκώνει κάποια υπερδύναμη η οποία δυναστεύει την αδύναμη Ελλάδα.
Απ’ αυτήν την άποψη η ελληνική αριστερά διαφέρει από τον ευρωσκεπτικισμό που αναπτύσσεται στον ευρωπαϊκό χώρο. Είτε τον ακροαριστερό είτε τον ακροδεξιό. Αυτός μπορεί να επιτίθεται στην ευρωπαϊκή συγκρότηση, από τα ανοιχτά σύνορα ώς το κοινό νόμισμα, όμως δεν αντιμετωπίζει τη Δύση και την πολιτική της ως αντίπαλο. Ακόμη κι αν δεν επιβεβαιωθεί η χθεσινή συνάντηση της κ. Λεπέν με τον κ. Τραμπ, αρκεί να θυμηθούμε ότι το κόμμα της έχει προ πολλού εγκαταλείψει τον παραδοσιακό αντισημιτισμό της γαλλικής ακροδεξιάς και θεωρεί το Ισραήλ προπύργιο της Δύσης απέναντι στον ισλαμικό επεκτατισμό. Παρ’ ημίν η ρητορεία κατά των αγορών ή του ευρώ συνοδεύεται πάντα από την αντιπαλότητά μας με τη Δύση. Στο όνομα της νοσταλγίας κάποιας Ανατολής, η οποία στον σημερινό κόσμο παράγει μόνον αίμα και θάνατο.
Κάτι σαν διχασμός. Η λογική, και το συμφέρον, οδηγεί την ελληνική αριστερά να συμβιβάζεται με την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας. Το αίσθημα όμως την πολεμάει. Το προσφυγικό – μεταναστευτικό ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιδείξει η χώρα μας τη νομιμοφροσύνη της απέναντι στην ευρωπαϊκή ιδέα, προστατεύοντας τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Επεκράτησε εντέλει το αντιδυτικό αίσθημα: για όλους αυτούς τους ταλαίπωρους φταίει η «Δύση» οπότε ας γεμίσουμε την Ευρώπη με πρόσφυγες και μετανάστες για να μάθει. Ο ανθρωπισμός ήταν το πρόσχημα. Αρκεί μια ματιά στις συνθήκες της Ειδομένης, του Ελληνικού ή τα θαμμένα κάτω από το χιόνι αντίσκηνα στη Λέσβο.
Θα μου πείτε για μια αριστερά που προσπαθεί να διατηρήσει την πολιτική της ηγεμονία με όρους βιομηχανικής επανάστασης και ευρωπαϊκά δανεικά δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για να αγγίξει το αίσθημα του κοινού της. Η οικολογική σάλτσα με την οποία προσπάθησαν να κερδίσουν πελατεία απεδείχθη άγευστη. Ωσπου ήρθε η κρίση για να γεννήσει από τις στάχτες του το επιτυχημένο νούμερο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τους έφερε και πάλι στο προσκήνιο.
Οσο για τις δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου αυτές καλούν να πείσουν το κοινό τους ότι η Ευρώπη δεν είναι μόνο ζήτημα λογιστικό. Η αγάπη για τη Δύση ανήκει στα υλικά της ελληνικής ψυχής και του πατριωτισμού της.