Με την έναρξη της διαδικασίας, χθες στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, η πλευρά του Πάνου Καμμένου μείωσε την απαίτησή της στις 100.000 από τα δύο εκατομμύρια ευρώ που ζητούσε αρχικώς. Αυτό μειώνει, προφανώς, τον παραλογισμό της απαίτησης – και, διόλου αμελητέο, μείωσε επίσης το κόστος του παραβόλου που θα έπρεπε να καταθέσει η ενάγουσα πλευρά. Ομως δεν αλλάζει κατά το παραμικρό την ουσία της υπόθεσης και αυτή είναι η ελευθερία της γνώμης.
Αξίζει τον (ελάχιστο) κόπο να αναζητήσετε στο Διαδίκτυο και να διαβάσετε το άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, για το οποίο ο υπουργός Εθνικής Αμύνης ζητεί χρηματική αποζημίωση, επειδή είναι μια έξοχη, οξυδερκής ανάλυση του πολιτικού τέρατος που προέκυψε με την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αφού το έχετε διαβάσει, τότε μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε με τη γνώμη του αρθρογράφου, εν μέρει ή εν όλω. Αυτό το δικαίωμά σας, το δικαίωμα κάθε πολίτη σε μια δημοκρατία να διαμορφώνει ελεύθερα τη γνώμη του, μέσα από τον συσχετισμό, την αντιπαράθεση, τη ζύμωση (όρος προσφιλής στην Αριστερά) με τις γνώμες των άλλων, είναι ζήτημα που βρίσκεται στον πυρήνα της δημοκρατίας. Το δημοκρατικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν η δημόσια διατύπωση γνώμης εμποδίζεται από τον φόβο μιας εξοντωτικής χρηματικής ποινής.
Μετά τη διαδικασία, ο Ανδρ. Πετρουλάκης δήλωσε ότι «σκοπός του άρθρου ήταν να καταδείξει την τερατογένεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Η φωνή του Πετρουλάκη είναι ένα μικρό μέρος της διαδικασίας που είναι απαραίτητη σε κάθε δημοκρατία για να διαμορφωθεί η φωνή της λογικής. Δεν είναι ποτέ εγγυημένο στη διαδικασία εάν τελικά η φωνή αυτή θα ακουστεί, πόσο μάλλον αν θα επικρατήσει. Για να υπάρχει όμως αυτή η δυνατότητα της δημοκρατίας, ο κάθε Πετρουλάκης πρέπει να μπορεί άφοβα να εκφράζει γνώμη δημοσίως. Πολύ σωστά, λοιπόν, ο γνωστός γελοιογράφος (και αρθρογράφος) μίλησε για «τερατογένεση». Σε ένα πασίγνωστο χαρακτικό του, ο Γκόγια έχει δώσει τον τίτλο «Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα». Αυτό ακριβώς είναι η υπόθεση μεταξύ Πετρουλάκη και Καμμένου: αναμέτρηση ανάμεσα στη λογική –που την παίρνει συχνά ο ύπνος, είναι αλήθεια– και στα τέρατα, που έχουν ήδη γεννηθεί.
Παρότι θέσει απαισιόδοξος, φύσει γκρινιάρης και ό,τι άλλο θέλετε, στο βάθος της ψυχής μου διατηρώ πάντα την πίστη –την ελπίδα, ας είναι– ότι στο τέλος οι καλοί θα κερδίσουν. Αυτή η ελπίδα προϋποθέτει, βέβαια, ότι οι καλοί δεν πρέπει να το βάλουν κάτω. Γι’ αυτό σκεπτόμουν ότι, σε περίπτωση καταδίκης του Ανδρ. Πετρουλάκη, θα πρέπει το άρθρο του να αναδημοσιευθεί αυτούσιο από εκείνα τα ΜΜΕ κι εκείνους τους δημοσιογράφους που σέβονται τον εαυτό τους.
Η πένα
Το έλαβα με καθυστέρηση, λόγω απουσίας, αλλά οι ευχαριστίες μου είναι ειλικρινείς, αν και καθυστερημένες. Με αφορμή τη δημοσίευση φωτογραφίας της κυρίας Θεανούς με περισπούδαστο ύφος και πένα στο χέρι, η υπουργός μού έστειλε ένα σημείωμα με ευχές (κανονικές, καθόλου ειρωνεία), στον φάκελο του οποίου είχε κλείσει και την πένα της φωτογραφίας. «Επειδή είδα ότι σας άρεσε», γράφει. Ετσι και εγώ, με τη σειρά μου, είδα ότι δεν επρόκειτο για ασημένια πένα, όπως μου είχε φανεί. Καταλαβαίνετε, όμως, ότι η τιμή στην οποία θα πωλείται δεν έχει σχέση με την αξία της. Ετσι, εγώ πήρα την πένα όπως ακριβώς ήταν μισογεμάτη με μελάνη, ακολουθώντας τις οδηγίες του ποιητή, την «τύλιξα προσεκτικά, με τάξι/ σε πράσινο πολύτιμο μετάξι» και τη μετέφερα στην τραπεζική θυρίδα όπου φυλάσσω τα ανεκτίμητα. Εκεί τη φύλαξα, ως επένδυση για τους κληρονόμους μου. Κάποια μέρα θα τη βγάλουν για να πουληθεί στον Sotheby’s και ελπίζω να με μακαρίζουν εκεί που θα βρίσκομαι στις Νήσους των Μακάρων…
Α! Με την ευκαιρία αυτή, κάτι που ξέχασα. H κυρία Θεανώ έκανε βαρυσήμαντες δηλώσεις, χθες στη Βουλή. «Η κυβέρνησή μας έχει βάλει πολύ ψηλά στην ατζέντα της την προστασία του παιδιού», είπε και απλώς επιβεβαίωσε αυτό που οι περισσότεροι ήδη γνωρίζουμε, παρακολουθώντας την εξοργιστική ανοχή της κυβέρνησης στο φαινόμενο των Εξαρχείων. «Πολύ σύντομα θα δείτε νόμους, οι οποίοι θα αφορούν ευθέως την προστασία του παιδιού», πρόσθεσε και αυτό με ανησύχησε πάρα πολύ…
Πώς γίνεται;
Αν η πληροφορία είναι ακριβής, τότε υπάρχει ένα θέμα. Διάβασα ότι το πτώμα του δολοφονηθέντος, που βρέθηκε μέσα σε κάδο σκουπιδιών στη Γούβα, είχε ριφθεί εκεί πριν από είκοσι μέρες, αμέσως μετά τη δολοφονία. Δηλαδή, επί είκοσι μέρες δεν είχε γίνει αποκομιδή των σκουπιδιών στη Γούβα; Είχε μείνει εκεί ο κάδος με το πτώμα, πώς είναι δυνατόν; Ισως επειδή η Γούβα είναι, ιστορικά, ο πρώτος δήμος που έδιωξε τα (ανύπαρκτα) πυρηνικά από την περιοχή και ύψωσε μάλιστα εκείνη τη γελοιωδέστατη επιγραφή, που πληροφορούσε τους αναγνώστες ότι εισέρχονται σε «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη».
Παρεμπιπτόντως, τα μουσεία μας, σε σύγκριση με τα αντίστοιχα του εξωτερικού, είναι πολύ πίσω ως προς τη λογική της λειτουργίας τους και της οργάνωσής τους. Αν όμως κάποτε αποκτήσουμε ένα σύγχρονο ιστορικό μουσείο, το οποίο θα καλύπτει και την περίοδο της δημοκρατίας μετά το 1974, αυτή η επιγραφή του Δήμου Γούβας (ελπίζω να βρίσκεται σε κάποια αποθήκη) θα έπρεπε να κατέχει περίοπτη θέση, όπως τα κομμάτια του Τείχους του αίσχους στο Ιστορικό Μουσείο του Βερολίνου…