Ατισυνταγματική, λοιπόν, η διάταξη του νόμου Παππά, με την οποία ο τότε υπουργός Επικρατείας είχε αναλάβει ο ίδιος τη διοργάνωση και την επιστασία του διαγωνισμού για τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών, καταφέρνοντας διά του ετσιθελισμού του να χαθεί για την πολιτεία ένα στοίχημα που όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να το κερδίσει. Αλλά και «συνταγματικώς μη ανεκτή» και παράνομη η μέχρι τώρα λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών, με τις αλλεπάλληλες παρατάσεις της προσωρινής άδειάς τους.
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που χρειάστηκαν δυόμισι μήνες ώσπου να καθαρογραφτεί, δεν επιτρέπει ιδιαίτερους πανηγυρισμούς σε κανέναν από τους αντίμαχους. Αντίθετα, τους υποχρεώνει όλους, μαζί και τους πολίτες-τηλεθεατές, να ξαναδούν κριτικά και αυτοκριτικά τα πεπραγμένα ενός τετάρτου του αιώνα. Πεπραγμένα που μάλλον δεν περιποιούν τιμή σε κανένα από τα κυβερνητικά σχήματα που ήλθαν, είδαν και απήλθαν σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, παραδίδοντας το ένα στο άλλο μια σκυτάλη με χαραγμένη πάνω της τη φράση: «Μην κάνεις σήμερα αυτό που έπρεπε να το είχες κάνει ήδη χθες». Και δεν τιμούν βέβαια και κανέναν από τους υπουργούς που είχαν μεν τον τίτλο του καθ’ ύλην αρμοδίου, όχι όμως και τη διάθεση ή την πολιτική δύναμη να του προσδώσουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Ηταν ένα έθιμο αυτής της μακράς περιόδου οι επίσημες ανακοινώσεις ότι επίκειται η «διευθέτηση του τηλεοπτικού πεδίου». Αλλά επίσης εθιμική ήταν η ταχύτατη ακύρωση των υποσχέσεων. Οπως έκρινε και το ΣτΕ, υπενθυμίζοντας το αυτονόητο, οι τηλεοπτικές συχνότητες αποτελούν δημόσιο αγαθό και σπάνιο πόρο του εθνικού πλούτου με μεγάλη οικονομική αξία. Και η χρήση τους πρέπει να γίνεται με ανάλογο οικονομικό αντάλλαγμα και όχι δωρεάν. Δεν είναι τα ευρώ το ζητούμενο, ή οι δραχμές παλαιότερα. Το ζητούμενο, το επιθυμητό, το αναγκαίο, το συνταγματικά υποχρεωτικό εντέλει, είναι η ισονομία. Εντάξει. Δεν είμαστε όλοι ίσοι ως προς δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, και δεν προβλέπεται ότι θα γίνουμε ποτέ. Μια πολιτεία όμως που δεν επιθυμεί να ξεπέσει εντελώς στα μάτια και στη συνείδηση των πολιτών της, δεν μπορεί να επιτρέπει να την αντιμετωπίζουν οι ισχυρότεροι σαν λάφυρο ή σαν λεία. Τουλάχιστον, ας δείχνει ότι κάτι προσπαθεί να κάνει.