«ZÉRO DE CONDUITE» ΤΟΥ ΖΑΝ ΒΙΓΚΟ: Ο κινηματογράφος «Εβερυμαν» εις εκ των μικροτέρων του Λονδίνου, ωργάνωσε σειράν υπερρεαλιστικών έργων. […] Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ταινίας των Λεν Λάι, Οσκαρ Φίσιγκερ, Αλεξίεφ και Γκρος, οι οποίοι είναι υπέρμαχοι του «προοδευτικού» κινηματογράφου. Αλλά το αριστούργημα θα είναι το έργον «Διαγωγή μηδέν» του Ζαν Βιγκό. Η γαλλική αυτή ταινία σατυρίζει τα σχολεία, αλλά δεν είναι επιλήψιμος. Ωρισμέναι μόνον σκηναί εχαρακτηρίσθησαν ως πολύ τολμηραί υπό των Αγγλων λογοκριτών και διά τούτο απηγορεύθη. Ηδη όμως η λογοκρισία επέτρεψεν εις τον κινηματογράφον «Εβερυμαν» να προβάλη το «Διαγωγή μηδέν» δι’ ολίγας μόνον ημέρας. [Σημ. «Φ»: Ο Ζαν Βιγκό, στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να κάνει μόνο τέσσερα φιλμ. Το αναρχικό «Διαγωγή μηδέν» του 1933 απαγορεύθηκε στη Γαλλία και μόνο μετά το 1945 άρχισε η προβολή του στις αίθουσες].
ΣΠΑΤΑΛΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΜΑΔΑΚΗ: (Από επικριτικό άρθρο του Γεράσιμου Σπαταλά με τίτλο «Ο κίνδυνος του Σολωμού» εναντίον του Νικολάου Β. Τωμαδάκη ως μελετητή του ποιητή). « […] Ο άνθρωπος είναι αξιολύπητος. Δεν έχει τα στοιχεία να καταλάβη τα ιταλικά ποιήματα του Σολωμού και τα παρανοεί. Δεν είναι πλασμένος για λογοτέχνης και δεν έχει τη δύναμη να κάμη μια λογοτεχνική μετάφραση. Και δεν έχει τη δύναμη να καταλάβη τις αδυναμίες του γιατί του λείπει η κρίση και του περισσεύει η φιλοδοξία. […]».
ΔΡΙΒΑΣ, ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΕΧΝΗΣ: (Από εικαστική κριτική του ποιητή Αναστάσιου Δρίβα). « […] Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον άλλον να μην κάνει εμπόριο ή ψευτιά. Και περισσότερο η κριτική. Οταν δεν έχει συμμαχήσει μ’ αυτά τα δύο κοινωνικά φαινόμενα το εμπόριο και την ψευτιά – όταν εμπνέεται και πιστεύει στον κόσμο της, προσφέρει τον όβολό της και συντελεί στην ανάπτυξη του κοινού και της τέχνης όσι κι’ ο καλλιτέχνης με το προσωπικό του έργο. […]».