«Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι εδώ, στην Αμερική, στη Βρετανία και, περιμένετε και θα δείτε, στη Γερμανία μετά, σε όλον τον κόσμο, οι άνθρωποι θέλουν κάποιον που θα παλέψει γι’ αυτούς», είπε ο Ρέινς Πρίμπους, ο ομογενής νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου και μέχρι πρότινος πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, σε εκδήλωση σε κεντρικό ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον. «Διψούν για κάποιον που θα είναι αληθινός. Αυτό που λείπει στους ανθρώπους είναι το αληθινό. Eχουν κουραστεί από τους πλαστικούς πολιτικούς, είτε είναι από την Αθήνα είτε από την Ουάσιγκτον· το πλαστικό δεν λειτουργεί πλέον».
Πώς προσδιορίζεται το αληθινό σε αντιπαράθεση με το πλαστικό; Είναι για, παράδειγμα, αληθινός ο Ντόναλντ Τραμπ και πλαστικός ο Μπαράκ Ομπάμα; Ή, μιας και ο ίδιος ο κ. Πρίμπους αναφέρθηκε στην Αθήνα, είναι αληθινός ο Αλέξης Τσίπρας και πλαστικός ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Ή αληθινός ο Πάνος Καμμένος και πλαστικός ο Κωστής Χατζηδάκης;
Ο αντισυστημισμός χρειάζεται ιδεολογικά ερείσματα, θεωρητικές κατασκευές, μια διαρκή ανατροφοδότηση, για να συντηρεί τη δυναμική του μέσω των μετωπικών συγκρούσεων. Και το σχήμα «αληθινό – πλαστικό» είναι μεν υπερβατικό, αλλά και την ίδια στιγμή απτό ώστε να απενοχοποιεί και τον ψηφοφόρο που ξέρει κι εκείνον που δεν ξέρει τι θέλει. Η χαλαρή εικόνα, ο αστρογγύλευτος λόγος, το μιλάω, δήθεν, «χύμα και τσεκουράτα» και όποιον πάρει ο χάρος, επιτίθεμαι στο σύστημα και στους πάσης φύσεως υπηρέτες του με σύνθημα το «ώς εδώ», παντιέρα τον εθνικολαϊκισμό και την εσωστρέφεια. Eστω κι αν το αντισυστημικό μόλις έρθει σε επαφή με την εξουσία εμφανίζει το πιο σκληρό και άτεγκτο, συστημικό –καθεστωτικό– πρόσωπό του.
Είναι πράγματι απελευθερωτική, και αντίδοτο στην ανασφάλεια των καιρών, η ρητορική των γενικεύσεων. Στήνεις στα δέκα μέτρα πολιτικούς, ΜΜΕ, ό,τι και όποιον χρεώνεις στο παλιό πολιτικό – οικονομικό σύστημα και αρχίζεις τις εικονικές εκτελέσεις. Αξιοποιείς τη γενικευμένη δυσφορία και τα αδιέξοδα και υπόσχεσαι εύκολα, αλλά καθόλου ανέξοδα όπως αποδεικνύεται, τον εξοστρακισμό του παλιού, δικαιοσύνη, ισότητα, ισοπολιτεία (εξαιρούνται οι ξένοι).
Κι έτσι κάπως το αληθινό γίνεται πλαστικό, πριν καν υπάρξει ως αληθινό, και δεν ζει κανείς καλύτερα, γιατί η δίψα δεν σβήνει. Ακολουθεί η αφυδάτωση.