Οταν είδα γυναίκες με μαντίλα ανάμεσα στο πλήθος των περίπου διακοσίων ατόμων που διαδήλωσαν στην Αθήνα κατά του «σεξιστή» Τραμπ, σκέφτηκα τον στίχο του Σαββόπουλου: «Δεν υπάρχει ελπίς. Στην Ελλάδα ζεις». Και παρότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ μόνο συμπαθής δεν μου είναι, είπα πως άνθρωπος είναι και γι’ αυτό δεν αξίζει τόση και τέτοια σκληρότητα. Δεν τον άφησαν να χαρεί ούτε μια μέρα την ενθρόνισή του. Υπέθεσα, δε, πως οι επιτελείς του δεν θα τόλμησαν να του δείξουν τις εικόνες από την Αθήνα. Η δύναμη των φεμινιστριών με τις μαντίλες είναι ικανή να καταβάλει το σθένος ακόμη και ενός προέδρου των ΗΠΑ. Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω: τον παραλογισμό της μαντίλας που φωνάζει κατά του σεξισμού και του πολέμου ή τις απέλπιδες προσπάθειες που καταβάλλουν οι καρατερίστες των κοινωνικών αγώνων για να μας πείσουν ότι υπάρχουν;
Πλην όμως. Ακόμη και του παραλογισμού την ΠΟΠ μάς έκλεψαν οι λαίμαργοι. Διότι διεπίστωσα ότι οι μαντίλες ήσαν παρούσες και στη διαδήλωση κατά του Τραμπ που έγινε στην Ουάσιγκτον. Εκεί οι διαδηλωτές ήσαν λίγο περισσότεροι από την Αθήνα, γύρω στις 500.000, όμως οι αριθμοί δεν έχουν σημασία. Οι άνθρωποι μετρούν. Εκεί, ανάμεσα στους διοργανωτές της διαμαρτυρίας φιγουράρει η κ. Λίντα Σαρσούρ, μουσουλμάνα ακτιβίστρια κατά της ισλαμοφοβίας, Παλαιστίνια, με συγγενείς που έχουν διωχθεί στο Ισραήλ λόγω συνεργασίας με τη Χαμάς, ενώ η ίδια πρόσκειται στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, οργάνωση που ενδέχεται να κηρύξει ο Τραμπ τρομοκρατική. Κατά τα άλλα, προπαγανδίζει τη σαρία και φορώντας τη μαντίλα της διαδήλωσε δίπλα σε άλλες γυναίκες, μεταμφιεσμένες σε τεράστια αιδοία.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Θεωρώ ότι ο Τραμπ αντιπροσωπεύει αυτήν την αμερικανική βλαχιά που πολλοί φοβούνται και ακόμη περισσότεροι αντιπαθούν. Το ζήτημα είναι εν μέρει αισθητικό. Οφείλει ένα μεγάλο μέρος της δημοτικότητάς του στην ξεδιαντροπιά και στο θράσος του μεγάλου χρήματος που επιδεικνύει απροκάλυπτα. Το ζήτημα είναι κατεξοχήν πολιτικό. Με την πρώτη του κιόλας εμφάνιση ως προέδρου έδωσε το στίγμα του. Θα είναι ο πρόεδρος αυτών που ο ίδιος θεωρεί «ριγμένους» από το σύστημα, των γνήσιων Αμερικανών που αγοράζουν αμερικανικά και δίνουν δουλειά σε Αμερικανούς. Κοινώς η Αμερική ανήκει στους Αμερικανούς, όπως και η Ελλάδα ανήκε στους Eλληνες, για να μην παριστάνουμε τις αθώες περιστερές.
Η εκλογή του είναι σύμπτωμα της κόπωσης που έχει καταλάβει τον δυτικό κόσμο, κυρίως από την καταχρηστική εξουσία των ηθικολόγων της πολιτικής ορθότητας που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τα κοινωνικά κεκτημένα; Κινδυνεύει όμως να μετατρέψει τον αγώνα της απελευθέρωσης από τον ολοκληρωτισμό της ενιαίας σκέψης σε μια γκροτέσκα αντίδραση, της οποίας το μόνο έρμα είναι η πρόκληση.
Το αντίδοτο όμως στο γκροτέσκο δεν είναι το γκροτέσκο. Η απάντηση στον Τραμπ δεν είναι ούτε η Μαντόνα ούτε η μαντίλα που διαδηλώνει κατά του σεξισμού. Μου θυμίζουν τους δικούς μας συνδικαλιστές, που υπερασπίζονταν τα κεκτημένα τους. Η κρίση της Δύσης, που ανέδειξε η εκλογή Τραμπ, σηματοδοτεί την ανάγκη της επανεξέτασης των αξιών που στήριξαν ώς εδώ το οικοδόμημα. Ο Τραμπ προτείνει μια επανάσταση του γκροτέσκου. Και ο κόσμος κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια γκροτέσκα σύγκρουση.