Ναι, δεν έχει ξαναγίνει να απαιτείται για μια χώρα η άμεση θεσμοθέτηση μέτρων που θα εφαρμοσθούν ύστερα από δύο χρόνια. Ναι, έχει δίκιο ο κ. Τσακαλώτος όταν δηλώνει ότι αυτή η απαίτηση των δανειστών «υπερβαίνει το ευρωπαϊκό δημοκρατικό πλαίσιο», αλλά και γελοιοποιεί το ελληνικό Σύνταγμα, θα πρόσθετε ο υπογράφων. Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο. Πώς έφθασαν στο σημείο οι εταίροι μας να απαιτούν ένα τέτοιο πρωτοφανές μέτρο; Και μάλιστα εν ομοφωνία, όπως απεδείχθη στο Eurogroup της Πέμπτης, στο οποίο «αιφνιδίως» συμμάχησαν «εναντίον μας», καλοί και κακοί, βόρειοι και νότιοι. Αυτή η συμμαχία ήταν η ταφόπετρα της «πολιτικής λύσης», που επιζητούσε στα δύο χρόνια της παραμονής της στην εξουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τι σήμαινε αυτή η «πολιτική λύση»; Εν αρχή τον διαχωρισμό των χωρών της Νότιας Ευρώπης, με τις οποίες υποτίθεται ότι είχαμε «κοινά συμφέροντα», από τις βόρειες, που μας «εκμεταλλεύονταν» και χάραζαν την ευρωπαϊκή πολιτική. Από τους πρώτους κιόλας μήνες του 2015, διαπιστώθηκε πως η «στρατηγική» αυτή αποτελούσε αυταπάτη. Οι πρώτες νότιες χώρες που αντέδρασαν σε μια ειδική μεταχείριση της Ελλάδος ήταν η Ισπανία και η Πορτογαλία. Διότι και αυτές είχαν υπαχθεί σε μνημόνια, αλλά κατόρθωσαν να τα αποτινάξουν, εφαρμόζοντας επώδυνα μέτρα για τους λαούς τους και ευρεία πολιτική συναίνεση, στον αγώνα εξόδου τους από την κρίση.
Και εκεί εμφανίσθηκαν λαϊκιστές – μνημονιοσχίστες, όπως το Podemos στην Ισπανία. Ουδέποτε, όμως, προσέγγισε την εξουσία. Μάλιστα, στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, ήταν μόλις το τρίτο κόμμα και –κυρίως– σε πτωτική τροχιά. Ο αρχηγός τους, Πάμπλο Ιγκλέσιας, κατάλαβε έγκαιρα πως ο εναγκαλισμός του με τον κ. Τσίπρα λειτουργούσε αρνητικά για τους Ισπανούς και έκτοτε οι σχέσεις των δύο πολιτικών ψυχράνθηκαν. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι πρώτα οι Ισπανοί ψηφοφόροι συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο και το πιθανό κόστος του λαϊκισμού και μετά «συνετίστηκε» ο εκφραστής του. Δυστυχώς, η χώρα μας απέχει ακόμη πολύ από ένα τέτοιο επίπεδο πολιτών και πολιτικών. Προτάσσω τους πολίτες, διότι όταν ένας πολιτικός ομολογεί –και μάλιστα δημόσια– πως η πολιτική του χαράχθηκε και εφαρμόσθηκε επί μία ολόκληρη διετία με γνώμονα τις αυταπάτες του, έπρεπε να σταλεί προ πολλού στο σπίτι του. Και πέραν τούτου. Ο κ. Τσίπρας αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τις επιπτώσεις και το συνολικό κόστος που είχαν για τη χώρα και τον ελληνικό λαό οι κατά συρροήν αυταπάτες του. Δεν θεωρεί καν σκόπιμο να μας ενημερώσει με ποια «νέα πολιτική» θα προσεγγίσει τον ρεαλισμό και θα συνέλθει από τις πολιτικές του παραισθήσεις, Αντ’ αυτού, μας καλεί να συνεορτάσουμε την επιτυχή κυβερνητική διετία του…
Πραγματικά, μου είναι αδύνατον να αντιληφθώ το εύρος της ανοχής που μπορεί να έχει σε Ελληνες πολίτες ένας τέτοιος παραλογισμός. Μπορώ, όμως, να εικάσω, μετά βεβαιότητος, τα αισθήματα που προκαλεί στους συνομιλητές μας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν λόγο να γελούν με τις αυταπάτες και τις τρέλες του κ. Τσίπρα. Τις έχουν υποστεί επί μία διετία, με τον κίνδυνο να γελοιοποιηθούν και οι ίδιοι. Ετσι φθάσαμε στην πολιτική του ζουρλομανδύα, που αποφάσισαν ομόφωνα οι εταίροι, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.