Ολοένα και περισσότεροι μεταξύ των στελεχών του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, ιδιαίτερα όσοι δεν απολαμβάνουν τα προνόμια του βουλευτή, του υπουργού ή του συμβούλου, στους οποίους δεν έχει παρασχεθεί υπηρεσιακό αυτοκίνητο, ομάδα προσωπικής φρουράς, τροχονόμοι που διευκολύνουν την ταχεία μετάβαση ή ακόμη ένα κάποιο ποσό υπηρεσιακών δαπανών, μιλούν λίγο πιο ελεύθερα. Χωρίς περιστροφές τα εξηγεί αρθρογράφος-καθοδηγητής στην κομματική εφημερίδα «Η Αυγή»: «Ποια από τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση είναι δικά της; Δικά μας;», αναρωτιέται για να ζητήσει από τον πρωθυπουργό, σε άψογο στυλ κρυπτοσταλινικής προειδοποίησης: «Είναι καιρός για αντίστροφη πορεία. Για φυγή προς τα μπρος. Στη μορφή και στο περιεχόμενο της αριστερής διακυβέρνησης. Στο κάτω κάτω, καλύτερα να ηττηθούμε σε μια μεγάλη μάχη αλλαγής»!
Αντιστοίχως εξελίσσονται οι διαθέσεις και στην άλλη πλευρά. Μεταξύ σπουδαίων οικονομικών παραγόντων, κυρίως διεθνών, που έζησαν (και υποστήριξαν) επί μακρά περίοδο, προεκλογικώς ακόμη όμως και μετά το δημοψήφισμα, την αυταπάτη ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να είναι «Αριστερός», αλλά θα γίνει τελικά ένας μάλλον ήπιος Σοσιαλδημοκράτης. Οι κύκλοι αυτοί πιστεύουν, ακόμη και σήμερα, ότι ο πρωθυπουργός θα προτιμήσει να πάρει τη συμφωνία, όσο κακή κι αν είναι για τον ίδιο και την παράταξή του, και δεν θα αποτολμήσει αυτό που του προτείνει ο κομματικός αρθρογράφος. Μακάρι!
Αν όμως δεν το κάνει; Αν αλλάξει ρότα; Αν επιχειρήσει έναν από τους γνώριμους προς το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του, εκβιασμούς προς τις ευρωπαϊκές ηγεσίες; Αν πάρει τοις μετρητοίς αναλύσεις που ισχυρίζονται ότι η Ενωση ταρακουνιέται υπό το βάρος της καταστροφικής ανοησίας που εγκαθίσταται στην Ουάσιγκτον;
Ενας άλλος, ίσως γραφικός αλλά πάντα ικανότατος κελευστής του αγοραίου λαϊκισμού, ζητεί από τον πρωθυπουργό να πάει «kontra». Να γραπωθεί στην εξουσία, να μην πάρει την αξιολόγηση, με τη σιγουριά ότι σε 18 μήνες ο πρόεδρος Τραμπ θα καταφέρει να διαλύσει τη «γερμανική Ευρώπη» και να μας απελευθερώσει από τα μνημονιακά δεσμά.
Θυμίζουν όλοι αυτοί και προφανώς ακόμη περισσότεροι που δεν έχουν την ευκαιρία να το κάνουν το ίδιο ανοικτά, πόσο ισχυρή παραμένει στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ η «Κρυφή γοητεία της δραχμής».
Κακώς βεβαίως μιλούμε για τη δραχμή. Αν η κυβέρνηση απεκδυθεί το ευρώ, το νέο νόμισμα που υποχρεωτικώς θα βάλει σε κυκλοφορία το κράτος θα είναι η επιτομή όσων δυστυχιών θα φέρει η μεγαλύτερη ήττα που θα έχει υποστεί η Ελλάδα από τότε που έσκασε πάνω μας η μεγάλη παγκόσμια κρίση.
Η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι τόσο απλή όσο νομίζουν οι ακραίοι. Πριν από ενάμισι έτος, όταν οι κ. Βαρουφάκης-Γκάλμπρεϊθ εισηγήθηκαν το δικό τους σενάριο για το παράλληλο νόμισμα, έδωσαν την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να αντιληφθεί το χάος που θα δημιουργήσει οιαδήποτε εκτροπή από το καθεστώς του ευρώ.
Εξάλλου, μόλις πριν από λίγες μέρες, σε συνέντευξή του προς εφημερίδα φιλική στην κυβέρνηση, ο κ. Τσίπρας υπογράμμισε τις βαρύτατες συνέπειες που θα είχε μια νομισματική εκτροπή πάνω στους εργαζομένους και τη χώρα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός «θα καταπιεί το χάπι», όσο πικρό κι αν είναι, θα κλείσει την αξιολόγηση, θα συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, θα νομοθετήσει το Μεσοπρόθεσμο και τα μέτρα που το υποστηρίζουν, θα επισπεύσει τα μέτρα διάσωσης των τραπεζών και θα προσπαθήσει, τελικά, να κυβερνήσει όπως όπως, με την ελπίδα ότι η οικονομία θα πάει καλύτερα.
Η «γοητεία της δραχμής» αναδεικνύεται παράλληλα με την επιστροφή του φόβου ενός Grexit. Δεν είναι μόνον ο κ. Καμμένος που έχει γοητευθεί από τη ρητορική του Brexit και τον προστατευτισμό του Tραμπ. Είναι πολλοί, πολύ περισσότεροι απ’ όσο νομίζετε. Από τους κανονικούς κομμουνιστές του Κ.Κ. που κρυφοκοιτούν με ελπίδα στη μεριά της Ρωσίας. Τους αδέσποτους κομμουνιστές τύπου Λαφαζάνη που έδιωξε ο Τσίπρας και τους ραντικάλ της Κωνσταντοπούλου. Τους καρεκλοκένταυρους πρώην και πάντα Πασόκους, που περιφέρονται μεταξύ Τσίπρα και Παπανδρέου. Αυτοί που τρώνε ακόμη από τα «έτοιμα» που διαμοιράστηκαν από το κουφάρι της μεταπολίτευσης και πιστεύουν ότι μπορεί αυτό να διαρκέσει, αρκεί να πέσει η δικτατορία του ευρώ.
Δυστυχώς για όλους, ο κ. Τσίπρας δεν έχει καλή αντίληψη των οικονομικών μηχανισμών. Πιστεύει ότι με την (πραγματική) γοητεία που ασκεί στην καγκελάριο Μέρκελ, αλλά και με την εξίσου πραγματική «απειλή» των μεταναστευτικών ροών, θα αποσπάσει τελικά έναν συμβιβασμό που θα τον δεχθούν οι «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαπατάται! Ευκολότερο είναι για τον κ. Ερντογάν να μας εκβιάσει, προκαλώντας ευρύτερη ζημιά στον τουρισμό μας, αποβιβάζοντας μυριάδες δυστυχισμένων ανθρώπων στις τουριστικές μας παραλίες. Γι’ αυτό δεν του χρειάζεται να σκεφτεί κάποια μιλιταριστική περιπέτεια, την οποία πάντως δεν πρέπει να αγνοούμε, αν συνεχίσουμε να «χαιρόμαστε», ειδικά σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με τη δυστυχία που έχει βρει τον γείτονα.
Οποιος κοιτάξει κατάματα τη «δραχμή», εύκολα θα καταλάβει πως πίσω από τη γοητεία μιας δήθεν απελευθέρωσης από τα δεσμά των μνημονίων, του Σόιμπλε και του Τόμσεν, κρύβεται η πιο τρομακτική προδοσία. Ο πραγματικός κίνδυνος για τον κ. Τσίπρα είναι να ρίξει έξω τη χώρα, ενόσω υπάρχει λύση πάνω στο τραπέζι, η οποία μάλιστα προσφέρεται σε πολύ καλή τιμή σωτηρίας για το κράτος. Εξάλλου, ποτέ από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα δεν ήταν το κράτος τόσο προστατευμένο. Χωρίς εσωτερικά και εξωτερικά ελλείμματα· με σημαντικά κεφάλαια ασφαλείας για την εξυπηρέτηση του χρέους και την προστασία των τραπεζών· την παροχή ρευστότητας (είτε με τον ELA είτε με το QE2) και τη γερμανική διαμεσολάβηση στο μέτωπο των μεταναστών. Το Grexit συνιστά πράξη συνειδητής προδοσίας του κρατικού συμφέροντος. Αν ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να γείρει κατά πώς τα έστρωσε, καλύτερα να παραδώσει δημοκρατικά την εξουσία. Ας πάει στον κ. Παυλόπουλο.