Ωραία, λοιπόν, δεν τίθεται ζήτημα Grexit για την κυβέρνηση. Τους πιστεύω και δεν το λέω αυτό ως υπόθεση για να ξεκινήσω μια συζήτηση, αλλά επειδή πράγματι το πιστεύω. Ιδίως για τον Τσίπρα προσωπικώς, είμαι βέβαιος ότι φρίττει στην ιδέα μιας Ελλάδας εκτός Ευρώπης υπό τη δική του ηγεσία. Ο σκοπός του είναι να μείνει στην πολιτική ζωή για πάντα, ακόμη και αν χάσει τις επόμενες εκλογές. Είναι απολύτως καριερίστας και, μέσα του, είναι πολύ ΠΑΣΟΚ για να τολμήσει κάτι με το οποίο θα διακινδύνευε να μείνει το όνομά του στην Ιστορία ως απαξιωτικός χαρακτηρισμός. Δεν φιλοδοξεί να επισκιάσει τον Ηρόστρατο, όπως λέει ένας φίλος, ούτε καν τον Δηλιγιάννη· θέλει να ζήσει ζωή χαρισάμενη, ζωή ΠΑΣΟΚ κι ακόμη καλύτερη.
Εντούτοις, το θέμα τίθεται εκ των πραγμάτων – δειλά επί του παρόντος, βλέπεις όμως τη μουσούδα του να ξεπροβάλλει. Και τίθεται εξαιτίας της διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης, που επιδιώκει μια «πολιτική διαπραγμάτευση» (όρος του συριζαϊκού Newspeak, που σημαίνει ότι διαπραγματεύομαι ξανά εκείνα που συμφώνησα στην προηγούμενη διαπραγμάτευση). Αυτή η άκρως επιπόλαια στάση μπορεί να έχει ποικίλες συνέπειες. Μπορεί να καταλήξει σε ένα σοβαρό βήμα προς την κατεύθυνση του Grexit, μπορεί σε εκλογές, μπορεί σε συμβιβασμό ή ακόμη και σε μεγαλειώδη εξευτελισμό με ιστορική κωλοτούμπα Νο 2. Η τεράστια επιπολαιότητα του ρίσκου ταιριάζει στον πρωθυπουργό, στην παιδεία του που είναι εμφανής, καθώς και στις αποδεδειγμένες ικανότητές του. Οπως και αν καταλήξει, όμως, το τεράστιο κόστος που επιφέρει το ρίσκο, κόστος οικονομικό και εθνικό, είναι δεδομένο.
Αυτό το κόστος που πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε οφείλεται σε έναν και μόνο λόγο: στον φόβο της κυβέρνησης για την απώλεια της εξουσίας. Ενα φόβο, ο οποίος εντείνεται όσο περισσότερο μένουν και επιβαρύνουν τη χώρα με το πρόσθετο κόστος της διακυβέρνησής τους, καθώς προστίθεται και ο φόβος μήπως βρεθούν εκτεθειμένοι στην εκδίκηση των εχθρών που απέκτησαν. Αυτό το δράμα εις βάρος όλων μας συμβαίνει επειδή οι κυβερνώντες δεν μπορούν να πορευθούν στον δύσκολο δρόμο, που οι ίδιοι αναγνώρισαν τον Ιούλιο του 2015 ότι είναι ο μόνος ασφαλής. Αυτό είναι, πολύ απλά, το τίμημα της δικής τους ανικανότητας και υποκρισίας, αλλά και της δικής μας ηλιθιότητας, που τους βάλαμε εκεί. Επομένως, από τις τρεις εκδοχές του τέλους που ανέφερα προηγουμένως, σίγουρα προτιμότερη είναι εκείνη των εκλογών. Προτεραιότητα είναι η απαλλαγή.
Μία λέξη
Με αφορμή τις αντιδράσεις σε πληροφορίες που θέλουν τον Γ. Κιμούλη υποψήφιο διευθύνοντα σύμβουλο στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), το τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία καταγγέλλει ότι ο διακεκριμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης υφίσταται «bullying». Συμφωνώ με τη διαπίστωση, διαφωνώ ως προς τη λέξη. Αυτό που υφίσταται δεν είναι «bullying», δηλαδή συστηματικός εκφοβισμός, είναι κράξιμο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων, που νομίζω ότι είναι αυτονόητη και δεν χρήζει εξηγήσεων…
Ισως η μεταχείριση αυτή να οφείλεται στην ιδιαίτερη έπαρση που διακρίνει τον Γ. Κιμούλη. Συμβαίνει, ξέρετε, στους ανθρώπους των τεχνών. Ιδίως εκείνων των τεχνών στις οποίες ο δημιουργός έρχεται σε απευθείας επαφή με το κοινό και το χειροκρότημα που εισπράττει είναι πραγματικό. Συμβαίνει, ύστερα από ένα σημείο, ο εγωισμός ορισμένων να φουσκώνει υπερφυσικά και να συμπεριφέρονται σαν να τους χρωστάει ο κόσμος μια επιπλέον αναγνώριση, μια επιπλέον ανταμοιβή, περισσότερες τιμές και δάφνες.
Συνήθως, το σύνδρομο της μεγαλοσύνης εκδηλώνεται με την ηλικιακή ωριμότητα και, ενδεχομένως, να συνδέεται με τον φόβο του κάθε θνητού να αντιμετωπίσει το κενό ή τη μετριότητά του. Πάντως, συμβαίνει και στα μεγάλα μεγέθη, όπως λ.χ. ο Μίκης Θεοδωράκης, συμβαίνει και στα μικρομεσαία, όπως εκείνος ο ηθοποιός που κάνει εκπομπή στην κρατική τηλεόραση και, όταν τον ρώτησαν αν η παραγωγή της κοστίζει ένα τάδε (γενναίο) ποσό, εκείνος απάντησε «τα αξίζω»…
Κλιμάκωση ανομίας
Πρωτοφανές. Οι συγκεντρωμένοι για τις παράνομες κόντρες, προχθές στη Βάρκιζα, δεν διαλύθηκαν μόλις εμφανίστηκε η αστυνομία. Αρκετοί (καμιά πενηνταριά) αντιστάθηκαν, με αποτέλεσμα να πέσουν ξύλο, πετροπόλεμος, φωτοβολίδες, δακρυγόνα. Αυτή είναι, δυστυχώς, η λογική κλιμάκωση της ανομίας. Ανοχή στους χούλιγκαν των ποδοσφαιρικών ομάδων, ανοχή στους χούλιγκαν της Αριστεράς (τους αναρχικούς), γιατί όχι και σε αυτούς; Στο κάτω κάτω –θα έλεγαν, υποθέτω, οι αντισταθέντες– αυτοί δεν πειράζουν κανέναν. Το χόμπι τους δεν κοστίζει 450 ή 650 χιλιάδες – αναλόγως του τύπου του τρόλεϊ. Επιβαρύνουν τον φορολογούμενο μόνο με το κόστος για τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο ή στο νεκροτομείο και για την αποκομιδή των σμπαραλιασμένων σιδερικών. Δημοκρατία δεν έχουμε; Τι λέω; Και κάτι παραπάνω! Εχουμε πρώτη φορά Αριστερά…
Φαντάσου
Με τόσα χρήματα που έχουν δαπανηθεί, έπρεπε να φτάσει Φεβρουάριος για να βρεθούν οι θερμαινόμενες σκηνές για τους πρόσφυγες στη Μόρια – και αυτό επειδή τις προσέφεραν κάτι φιλάνθρωποι Δανοί. Με τέτοια διοικητική ανικανότητα, δεν θέλω να φαντάζομαι τι θα γίνει στα νησιά (αναπόφευκτα και στην Αθήνα…) αν οι Τούρκοι ανοίξουν τον κρουνό του μεταναστευτικού. Δεν θέλω. Το αφήνω σε άλλους ψυχραιμότερους…