Ποιος είπε πως οι σκιτσογράφοι είναι μόνο για να δωρίζουν χαμόγελα; Σε πολλές από τις καλύτερες στιγμές τους προξενούν μελαγχολία, δεν σε μεταφέρουν σε κάποιον ελαφρό και ανέμελο κόσμο. Παράδειγμα το σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου στην πρώτη σελίδα των «Νέων», Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου: Ενα τσεκούρι καρφωμένο στο κούτσουρο, οι γραμμές του αίματος, και χάμω ένα κομμένο χέρι και μια πένα. Το σκίτσο είναι ανοιχτό. Δεν κλείνει στις γραμμές του καμία ερμηνεία, δεν υποδεικνύει ποιος κρατούσε το τσεκούρι, έδωσε μια και απορφάνισε την πένα, ούτε αφήνει υπονοούμενα για το ποιόν του δράστη και τις επιδιώξεις του. Επί δεκαετίες στον Τύπο ο Μητρόπουλος, επί δεκαετίες στο Συγκρότημα Λαμπράκη, και στην τωρινή περίοδό του (στην οποία θα του ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Συγκρότημα Ψυχάρη), με το σκίτσο του σκαλίζει ένα επιτύμβιο. Δεν καταθέτει τα πορίσματα ενός εξονυχιστικού ρεπορτάζ που θα ήταν ταυτόχρονα πολιτικό, οικονομικό και αστυνομικό.
Αυτό το ρεπορτάζ όμως το έχει απόλυτη ανάγκη ο ελληνικός Τύπος, αν όσοι τον υπηρετούν δεν θέλουν να πληθύνουν τα κομμένα χέρια και τα ορφανά μολύβια – ή κομπιούτερ. Αν δεν θέλει να δει να επεκτείνεται η εφιαλτική ανεργία σε μερικές εκατοντάδες ακόμα δημοσιογράφους, τεχνικούς και υπαλλήλους. Εχει ανάγκη να ψάξει και να ψαχτεί. Να σκεφτεί όσο το δυνατόν πιο τίμια, με σκληρά αυτοκριτική ειλικρίνεια, και να μιλήσει τσεκουράτα, θα έλεγα, ανακτώντας και ανανοηματοδοτώντας το τσεκούρι του σκίτσου. Αν συνεχίσει να πορεύεται με τις ψευδαισθήσεις του, πως είναι η τέταρτη εξουσία, πως όλες οι πόρτες ανοίγουν μόλις πεις δημοσιογράφος, πως όλο και κάποια λύση θα βρεθεί για τα καταρρέοντα οικονομικά του Ταμείου αφενός, των περισσότερων μιντιακών επιχειρήσεων αφετέρου, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι το περιβόητο «ξήλωμα του πουλόβερ» θα συνεχιστεί μέχρι πλήρους απογυμνώσεως.
Βαριά και χρόνια τα προβλήματα του Τύπου, δεν εξηγούνται με συνωμοσιολογικού τύπου απαντήσεις και δεν θεραπεύονται με φάρμακα διαπιστωμένης αναποτελεσματικότητας. Για την τεράστια πτώση των πωλήσεών του δεν ευθύνεται αποκλειστικά το Διαδίκτυο. Και η επίσης τεράστια μείωση της αξιοπιστίας του, καταγραμμένη και σε απανωτές δημοσκοπήσεις, δεν είναι παραπροϊόν της δράσης σκοτεινών κύκλων κάπου εκεί έξω. Τα χέρια που κρατούσαν το τσεκούρι ήταν αρκετά. Ενα από όλα τους, όσο κι αν φαίνεται τεχνικά δύσκολο, είναι δικό μας. Είναι το αυτοκαταστροφικό χέρι όσων ξέχασαν ποια η δουλειά μας, που γράφει καθ’ υπαγόρευση ή, εθελόδουλα κομματιζόμενο, υπογράφει αστήριχτα και ευτελή κείμενα. Ναι, οι εξουσίες θέλουν τους ταπεινούς θεράποντές τους και τα φερέφωνά τους. Ναι, οι τράπεζες έδιναν απλόχερα τα δάνεια χωρίς να απαιτούν σοβαρές εγγυήσεις, κι εμείς –όσοι δανειοδοτούνταν δηλαδή, όχι πάντα για την προκοπή της επιχείρησής τους– δελεαστήκαμε, σαν άμαθοι. Κι ωστόσο, κατά κάποιον τρόπο αυτοακρωτηριαστήκαμε.