Τώρα, ξέρω ότι θα τον στενοχωρήσω, αλλά δεν γίνεται να το αποφύγω. Λοιπόν, εμένα μου άρεσε πολύ ο Γιούκλιντ προχθές στη Βουλή, όταν υπερθερμάνθηκε και ανατινάχθηκε· και μου άρεσε γιατί έδειξε ότι, τελικά, κάτι έχει πάρει από το τσαγανό του αειμνήστου θείου του, του ένδοξου στρατηγού (στον οποίον –δεν θα κουραστώ ποτέ να το θυμίζω– οφείλεται εν πολλοίς η σωτηρία της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944).
Ο θυμός του Γιούκλιντ, που τον οδήγησε σε συμπεριφορά ανάρμοστη για public school boy, δεν είχε στόχο τον πρόεδρο της Βουλής κι ας ήταν αυτός ο φαινομενικός αποδέκτης του θυμού. Παρεμπιπτόντως, ο Ν. Βούτσης ανέλαβε ευχαρίστως τον ρόλο στόχου, για τους δικούς του λόγους: προσπαθεί μεθοδικά εδώ και καιρό να προβάλλει ως ενοποιητικός παράγων στον ΣΥΡΙΖΑ γενικώς και, ειδικώς, ως «μπαμπάς» του Τσίπρα, καθώς μάλιστα ο παππούς Αλέκος (ο οποίος –μάθατε τα δυσάρεστα– σαν τον Μακρυγιάννη βλέπει πλέον θαύματα να συμβαίνουν μπροστά του…) έχει απαξιωθεί και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εντός.
Στόχος του θυμού ήταν ο πρωθυπουργός. Μαζί του είχε τη διαφωνία ο Γιούκλιντ· εξαιτίας του είχε φορτώσει, που λέμε. Αφορμή για το ξέσπασμά του, όμως, ήταν ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης αμφισβήτησε τον ρόλο του Γιούκλιντ στην εν εξελίξει διαπραγμάτευση, ακόμη και αυτή την ύπαρξή του ως υπουργού Οικονομικών. Ηταν, δε, η προφανής διάσταση μεταξύ του δημόσιου λόγου της κυβέρνησης («not even one euro measures», στα τσιπραγγλικά του ΑΠΕ…) και του περιεχομένου της πρόσφατης επιστολής Τσακαλώτου προς τους θεσμούς το γεγονός εκείνο που επέτρεψε στον Μητσοτάκη να στριμώξει τον Γιούκλιντ στη γωνία και να τον κάνει να εκραγεί.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι ποια πλευρά εκπροσωπεί ο καθένας τους στη διαφωνία. Πού στέκεται ο Τσίπρας και πού ο Γιούκλιντ; Εδώ μπλεκόμαστε, διότι ο Γιούκλιντ δεν είναι απλή περίπτωση ανθρώπου – και μόνον η τεράστια γκάμα της εκφραστικότητας του προσώπου του καθιστά περιττή κάθε άλλη απόδειξη. Πολλοί και σοβαροί αναλυτές εκτιμούν ότι, στη στάση του Τσακαλώτου, βαραίνει περισσότερο η ιδιότητα του επικεφαλής των «53+» και θεωρούν ότι, διαφωνώντας με τον πρωθυπουργό, υπερασπίζεται την αριστεροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος (ever the honourable public school boy!..) βεβαιώνει τους συνομιλητές του ότι δεν υπάρχει διάσταση με τον πρωθυπουργό. Δεν θα περίμενα ποτέ διαφορετική στάση από τον Γιούκλιντ, διότι παρά τα προσωπικά προβλήματα που τον έφεραν σε αυτή την τραγική θέση στη ζωή (είναι υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ…), είναι πολύ αξιοπρεπής άνθρωπος για να καταδεχτεί να βγάλει στη φόρα τα «οικογενειακά» της κυβέρνησης. Ολη η εκπαίδευσή του, άλλωστε, είχε τον σκοπό να τον μάθει να σέρνει τον εκάστοτε σταυρό του ως gentleman.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, πρόσωπα τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά και από πολύ παλιά τον Γιούκλιντ είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι έχει πλήρη συνείδηση των κινδύνων της κατάστασης και εκτιμούν ως πιθανότερο ότι πιέζει για το κλείσιμο της αξιολόγησης. Αυτή, εξάλλου, ήταν η θέση που ο ίδιος είχε δημόσια εκφράσει πολύ νωρίς, σε ευτυχισμένες μέρες για την κυβέρνηση.
Το ουσιώδες, όμως, στη συγκεκριμένη ενδοκυβερνητική κρίση δεν είναι σε ποια πλευρά παίζει ο καθένας, αλλά το ότι δεν παίζουν πάντα στην ίδια πλευρά. Αυτό εξοργίζει τον υπουργό Οικονομικών. Το πρόβλημα του Γιούκλιντ είναι ότι αισθάνεται αβοήθητος και συχνά εκτεθειμένος από την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση· αισθάνεται ότι τον χρησιμοποιούν. Εχει ιδιαίτερη σημασία ότι ήταν η επιστολή Τσακαλώτου που αποκάλυψε την πραγματική εικόνα της κατάστασης και, συνεπώς, πόσο κούφια ήταν η λεβέντικη ρητορική της κυβέρνησης προς τους θεσμούς. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο Ν. Βούτσης, που ο ρόλος του περιγράφεται παραπάνω, φρόντισε να προσάψει δημοσίως την πάντα καλοσυνάτη μομφή του στον Γιούκλιντ, ειδικά για το περιεχόμενο της περίφημης πλέον επιστολής…
Φράου Αυλωνίτου
Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από το θύμα της υπόθεσης, την οδύνη του οποίου κατανοώ και σέβομαι. Ομως, καθώς διάβαζα την ιστορία με ένα παλαιότερο κατόρθωμα της κ. Αυλωνίτου και το σχετικό αίτημα για την άρση της ασυλίας της, μόλις έφθασα στην πρόταση «αποτέλεσμα του επεισοδίου ήταν να καταλήξει ο διευθυντής του ερευνητικού κέντρου στο νοσοκομείο και η κ. Αυλωνίτου στο αυτόφωρο», με έπιασε ένα ακατάσχετο νευρικό γέλιο. Σηκώθηκα, περπατούσα πάνω-κάτω στο δωμάτιο και γελούσα μόνος μου – ήταν από τον τρόμο μου. Μου εντυπώθηκε ειδικά η φράση «τον έγδαρε με τα νύχια της». Και πού να δοκίμαζε τα δόντια της ο άνθρωπος…
Post-truth
Την ώρα που άκουγα από την τηλεόραση (δεν έβλεπα εικόνα) τη στιγμή της εισβολής των αλαλαζόντων αγροτών στους χώρους της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη, σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν αν ο παραγωγός του ειδησεογραφικού βίντεο προσέθετε στην ηχητική υπόκρουση και τσιρίδες τρομοκρατημένων γυναικών – πανεύκολο με τη σημερινή τεχνολογία στους υπολογιστές. Ξέρω, δεν θα ήταν πραγματικό, θα ήταν μάλιστα παραπλανητικό, θα ήταν πράξη αισχρή κατά τη δεοντολογία. Ομως, αισθητικά θα ήταν αναγκαίο. Αλλωστε, αν σωστά ακολουθώ τη μόδα, πρέπει να είμαστε πια στην εποχή της «post-truth»…