Οχι άλλο κάρβουνο, Σταύρο!

3' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μετά τον Ιλχάν Αχμέτ, να σου τον και ο Μπαργιώτας Κωνσταντίνος (από τη Λάρισα αυτός) διέσχισε το ποτάμι και πήρε τον δρόμο προς τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η κριτική του στην πορεία του κόμματος, όπως τη διατυπώνει στην ανακοίνωση της απόφασής του, είναι εντελώς «του δε πόιντ», που θα έλεγε ο Σκουρλέτης: «Η απόλυτα συγκεντρωτική, αρχηγική δομή του κόμματος, η συνειδητή απόρριψη ενός ανοικτού, δημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου οδήγησε σε μια διαρκώς συρρικνούμενη ηγετική “ομάδα” που απέτυχε να παράξει πολιτική. Η συλλογικότητα δεν λειτούργησε ποτέ. Από πολύ νωρίς, ακόμη και η κοινοβουλευτική ομάδα αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Μείναμε χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς συνεπή πολιτική γραμμή και πολιτική συμμαχιών. Εδώ και πολύ καιρό πολιτευόμαστε αμήχανοι, κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάνοντας αντιπολίτευση με όρους επικαιρότητας, από μέρα σε μέρα, από θέμα σε θέμα. Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δεν  είναι  αναστρέψιμη».  Ακριβώς έτσι είναι· και μάλιστα ο Κ. Μπαργιώτας συλλαμβάνει και το δομικό πρόβλημα του Σταύρου: ότι έτρεχε το κόμμα σαν να ήταν η εκπομπή του.

Σε αυτή την κριτική, ο Σταύρος απάντησε με κακία και κλαψούρα. Κακία, διότι, όπως και στις προηγηθείσες περιπτώσεις βουλευτών που την έκαναν, η επίθεση γίνεται ad hominem, με υπαινιγμούς για το ήθος του αποχωρήσαντος και μετά βίας συγκεκαλυμμένη περιφρόνηση για την αδυναμία του ριψάσπιδος να ακολουθήσει τη μοίρα του Φύρερ στο μπούνκερ. Κλαψούρα, διότι ο Σταύρος που προβάλλει μέσα από το κείμενο είναι ένας Σταύρος δυνατός, αλλά και βαθιά ρομαντικός, που παλεύει σαν ήρωας, ενώ οι άλλοι τον προδίδουν. Ιησούς, Αχιλλέας, Βέρθερος – έλεος πια, Σταύρο, με την κλαψούρα! Πόσο ακόμη θα κρατήσει η αυτοτιμωρία;

Το πιο εκνευριστικό (προφανώς, όμως, παρηγορητικό για τον ίδιο) είναι ότι προσπαθεί να εξηγήσει την αποτυχία ως ηθική επιτυχία. Γράφει, λ.χ., «κάποιοι πρόλαβαν σε λίγο χρόνο να κάνουν την πολιτική επάγγελμα αντιγράφοντας όλα τα κόλπα του παλιού συστήματος». Κατ’ αρχάς, είναι περίεργο να προσάπτει στους άλλους την προσχώρησή τους στο παλιό σύστημα, όταν ο ίδιος χρησιμοποιεί τη γλώσσα αυτού του συστήματος, όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος διαβάσει την ανακοίνωση. (Μα και μόνον ότι ξεκινά με το «κάποιοι» αρκεί…) Επειτα, ναι, Σταύρο, η πολιτική είναι επάγγελμα. Τα εξήγησε αυτά πολύ ωραία ο Βέμπερ στο γνωστό δοκίμιό του, όμως, στην εποχή μας ειδικά, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο η πολιτική αν όχι επάγγελμα. Και στο συγκεκριμένο επάγγελμα, δυστυχώς (και το λέω ειλικρινά), δεν τα κατάφερες όσο στα άλλα. Αν, λοιπόν, το πονάς το δημιούργημά σου, έστω και στα χάλια αυτά, δεν υπάρχει λόγος να το δεις να εξαερώνεται. Αν δεν θες να πας στο ΠΑΣΟΚ, κλείσ’ το το ρημάδι, να πάει ο καθένας όπου θέλει και εσύ να αφιερωθείς στην καλλιέργεια της γης. Ούτως ή άλλως, το έθνος χρειάζεται Κιγκινάτους…

Το αποτύπωμα

Σε συνέντευξη που είχε δώσει προ δεκαπενταετίας στην «Κ», ο καημένος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είχε προειδοποιήσει. Στην ερώτηση του Κων. Ζούλα για την «κατάρα» που τον κυνηγάει, ο μακαρίτης είχε απαντήσει ως εξής: «Τα θερινά σινεμά. Αρέσει από τις φίλες της κόρης μου μέχρι και στις μάνες των φίλων μου, όσες ζουν τέλος πάντων. Το αστείο είναι ότι το τραγούδι δεν μιλάει για θερινά σινεμά, αλλά για τον χρόνο που φεύγει. Το λέω, το ξαναλέω, τίποτα. Να σκεφτείς, ιδιοκτήτες θερινών σινεμά ακόμη με καλούν το καλοκαίρι να παίξω στα εγκαίνια τον “ύμνο τους”». Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ο πρωθυπουργός, στο συλλυπητήριο μήνυμά του, διάλεξε έναν στίχο από αυτό ακριβώς το τραγούδι που ο μακαρίτης θεωρούσε «κατάρα» του. Ξεκινά το μήνυμα ως εξής: «Ο Λουκιανός μας άφησε, αλλά το έργο του θα μας συντροφεύει για πάντα. Σαν αγιόκλημα και γιασεμί τις καλοκαιρινές νύχτες με φεγγάρι».

Ή, μάλλον, προφανώς είναι τυχαία η ατυχής σύμπτωση· συμπληρώνει, όμως, άψογα την πραγματικότητα. Διότι μια τέτοια χοντράδα είναι Τσίπρας. Είναι το «αποτύπωμά» του, για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που αρέσει στον ίδιο (μιλάει συχνά για «το αποτύπωμα της Αριστεράς»). Είναι αυτό το κάτι το μοναδικό που έχει, σε σχέση με όσους πέρασαν από τη θέση του πρωθυπουργού. Είναι, νομίζω, η πρωτοφανούς βαθμού έλλειψη λεπτότητας και κοινωνικής παιδείας. Είναι μια κοινωνική αγαρμποσύνη του ανθρώπου που δεν νοιάζεται πραγματικά για τους άλλους, επειδή (παραδόξως) έχει αποφασίσει ότι υπηρετεί την αφηρημένη έννοια «λαός». Είναι αυτό που τον κάνει, λ.χ., να ορμά στα φιστίκια που βρίσκει μπροστά του σε ένα τραπεζάκι, να κοιτάζει το ρολόι του με τον Ομπάμα, να εύχεται «Μέρι Κρίστμας» στα προσφυγόπουλα από μουσουλμανικές χώρες, να αποχαιρετά τον Κηλαηδόνη με το τραγούδι που ο ίδιος δεν άντεχε. Αυτός είναι ικανός να διαπράξει ακόμη και το παροιμιώδες: πάρ’ τον στον γάμο σου, να σου πει και του χρόνου…

Εις τας δέλτους

Πάντως, ό,τι και να γίνει, ο Φρανσουά Φιγιόν έχει ήδη κερδίσει τη θέση του στην Ιστορία. Το πολιτικό τέλος του έχει μια, ενδεχομένως, ανεπανάλητη μοναδικότητα. Συνήθως τον πολιτικό τον καταστρέφει μια μικρούλα· αυτόν τον κατέστρεψε μια γριούλα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή