Ηταν δύσκολο να πιστέψει κανείς τη μαρτυρία. Ο διορισμένος, λέει, από τον ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής μεγάλης δημόσιας επιχείρησης προσέτρεξε στον υπουργό του. Κινδυνεύουμε, του είπε. Ο προκάτοχός σου με έχει δέσει με τέτοιες ρυθμίσεις, που δεν μπορώ να κρατήσω την επιχείρηση. Ατάραχος, ο υπουργός τού απάντησε ότι κατανοεί το πρόβλημά του, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει εκείνος νόμο που έχει «περάσει» υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ηταν όντως δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Γίνεται όμως ευκολότερο μετά την προχθεσινή διαπραγμάτευση με τους δανειστές για τη ΔΕΗ. Εκεί η κυβέρνηση πρωτοτύπησε, καθώς εκπροσωπήθηκε πλουραλιστικά. Ο υπουργός Ενέργειας δεν πήγε μόνος. Πήγε με τον πρόεδρο της ΔΕΗ. Πήγαν μαζί, αλλά φαίνεται ότι δεν είπαν τα ίδια πράγματα.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο υπουργός και ο διορισμένος μάνατζερ έχουν τάχα άλλη άποψη για το περιλάλητο άνοιγμα της αγοράς ενέργειας. Το πρόβλημα είναι ότι η ΔΕΗ εξακολουθεί να είναι εκκρεμής σε μια ήδη βεβαρημένη διαπραγμάτευση.
Το γιατί η κυβέρνηση δυσκολεύεται να κλείσει αυτό το φαινομενικά εύκολο κεφάλαιο, δεν είναι μυστήριο. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που αντί να πουλήσει το 30% της ΔΕΗ –διατηρώντας το υπόλοιπο 70% ως μια δεσπόζουσα και ανταγωνιστική δημόσια επιχείρηση– προτίμησε να την υποχρεώσει να πουλάει το ρεύμα της στους ιδιώτες σε τιμές χαμηλότερες του κόστους παραγωγής.
Τι πολιτικό κόστος θα είχε για τον ΣΥΡΙΖΑ η υποχώρηση στο θέμα της ενέργειας; Θα δυσαρεστούσε, βέβαια, μια μικρή πελατεία, ενσωματωμένη στη ΔΕΗ. Αλλά πόσο μετράει αυτή η πελατεία εκλογικά;
Η κατηγορία περί δογματικής αγκύλωσης του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει να ακούγεται σαν μασημένο κλισέ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει. Ο δογματισμός κατισχύει ακόμη και της κομματικής σκοπιμότητας. Και δεν καθοδηγεί μόνο τους ταξινομημένους ως θερμοκέφαλους Συριζαίους.
Καθοδηγεί και τους εκπροσώπους του φαντασιακού υποκειμένου που ονομάστηκε κάποτε «σοβαρός ΣΥΡΙΖΑ». Μετριοπαθείς ή απλώς μέτριοι, νηφάλιοι ή απλώς νυσταλέοι, οι διαφημισμένοι σαν εξαιρέσεις δεν εξαιρούνται. Είναι τσιμεντωμένοι στο ίδιο κομματικό σκυρόδεμα.