Η εικόνα που βγαίνει από την πορεία των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, που έχει γίνει κουαρτέτο, για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης είναι πολύ θολή. Δεν προκύπτει κάτι ξεκάθαρο και, όπως φαίνεται, προχωρούν μετ’ εμποδίων, ίσως και να έχουν σκαλώσει (προσωρινά, έστω) για πολλούς και διάφορους λόγους. Ενας σημαντικός από τους οποίους είναι τα περιβόητα «αντίμετρα» που διαδραματίζουν κυρίαρχο λόγο στην προπαγάνδα της κυβέρνησης για να δικαιολογήσει το «ναι» της στα περαιτέρω μέτρα. Η κυβέρνηση θέλει να μοιράζει κατά το δοκούν τα κονδύλια των «καλών μέτρων», εφόσον επιτευχθεί πλεόνασμα 3,5% το 2018, το κουαρτέτο επιμένει να δαπανώνται στοχευμένα, κατόπιν συνεννόησης και με τρόπο που θα βοηθάει την ανάπτυξη. Να μη διανέμονται, δηλαδή, ως επιδόματα και γενικώς «δωράκια» σε κοινωνικά στρώματα με βασικό γνώμονα την ψηφοθηρία.
Αγνωστο πότε θα γίνουν εκλογές, αλλά από τη συμπεριφορά της κυβέρνησης το τελευταίο διάστημα είναι ότι προσβλέπει στην εξάντληση της θητείας της. Κάποιες ημέρες και εβδομάδες, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του «έπαιξαν» με την ιδέα των πρόωρων εκλογών, αλλά φαίνεται ότι καταστάλαξαν στην επιλογή της εξάντλησης της τετραετίας, αν φυσικά το καταφέρουν, καθώς δεν είναι πια σε θέση να ελέγξουν πλήρως τις εξελίξεις. Προς το παρόν, όμως, ή μάλλον από καιρό, εκείνο που κάνουν με συνέπεια και προσήλωση είναι η άσκηση ακραίας πελατειακής πολιτικής, με κορυφαίο παράδειγμα τη χορήγηση επιδόματος εν είδει 13ης σύνταξης σε ομάδες χαμηλοσυνταξιούχων. Το γεγονός ότι εκ των υστέρων αναγκάστηκαν από τους δανειστές να δηλώσουν ότι επρόκειτο για μία εφάπαξ καταβολή και δεν πρόκειται να το ξανακάνουν δεν σημαίνει τίποτα για τους Συρανέλ…
Είναι σαφές ότι αυτό το έχουν αντιληφθεί πλήρως οι δανειστές, που άλλωστε παρακολουθούν συνεχώς και αδιαλείπτως όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυξάνονται με ταχύτητα οι προσλήψεις στο Δημόσιο, ότι ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του έχουν καταργήσει στην πράξη την αναλογία της πρόσληψης ενός για κάθε πέντε δημοσίους υπαλλήλους που φεύγουν και ότι αιχμές του δόρατος στην εφαρμογή της πελατειακής πολιτικής είναι ο υπουργός Επικρατείας Χρ. Βερναρδάκης και η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Ολγα Γεροβασίλη. Οχι ότι οι άλλοι υπουργοί πάνε πίσω, όμως από αυτούς τους δύο περνάει ο σχεδιασμός των προσλήψεων με κάποια μαζικότητα. Αυτοί σκαρφίζονται τα άρθρα και τις τροπολογίες που επιτρέπουν ή και επιβάλλουν την επαναπρόσληψη επίορκων, επιτυχόντων (επιλαχόντων, το σωστότερο) σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ προ δεκαετιών, που μετατρέπουν συμβασιούχους σε μονίμους και απαγορεύουν στους ΟΤΑ να ασκούν ενστάσεις σε αποφάσεις δικαστηρίων που δικαιώνουν υπαλλήλους που προσφεύγουν.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις πελατειακές μεθοδεύσεις τους και οι δανειστές τις ξέρουν, γι’ αυτό και θέλουν να θέτουν δεσμευτικούς και συγκεκριμένους όρους στα πάντα.
Ακόμη και το αίτημα της Αθήνας προς την Παγκόσμια Τράπεζα για «τεχνική και οικονομική βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσει προκλήσεις, όπως η μακροχρόνια ανεργία, η οικονομική ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη και η κοινωνική προστασία», αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί.
Ακούγεται ότι το αίτημα αφορά δάνειο ύψους 3 δισ. για να χρηματοδοτηθούν περί τις 100.000 θέσεις εργασίας, ότι βοηθάει όσο και όπως μπορεί η Κομισιόν για να γίνει αποδεκτό, αλλά πέρα από αυτά επικρατεί ομίχλη αοριστίας και η μυρωδιά πελατειακής χρησιμοποίησής του είναι έντονη. Ελπίζεται ότι, αν τελικά το διοικητικό συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας κάνει δεκτό το αίτημα, θα ζητήσει συγκεκριμένο σχέδιο, θα βάλει επίσης συγκεκριμένους όρους και κυρίως θα επιτηρεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή τη χρησιμοποίησή του. Για να συμβάλει στην ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη και όχι για να προσληφθούν πελάτες της κυβέρνησης στον στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, ούτε για να αποκτήσει θεμέλια η λεγόμενη «νέα διαπλοκή».
Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι η κυβέρνηση Συρανέλ «παίζει τα ρέστα της» σε μία προσπάθεια να διευρύνει το δικό της πελατειακό κράτος, ενόψει των επόμενων εκλογών, όποτε αυτές διεξαχθούν. Δεν πρέπει να υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία ότι δεν αρκείται στην εξασφάλιση ψήφων. Ταυτόχρονα προωθεί το σχέδιό της για εγκαθίδρυση δικούς της καθεστώτος, στόχο από τον οποίον ποτέ δεν παραιτήθηκε.