Το πρώτο που κάνει οποιοδήποτε κόμμα όταν ανεξαρτητοποιείται κάποιος που εξελέγη βουλευτής υπό τα λάβαρά του και ενταγμένος στα ψηφοδέλτιά του είναι να απαιτήσει να παραδώσει την έδρα του. Και το τελευταίο που σκέφτεται είναι να τον αφήσει να πορεύεται απερίσπαστος εντός του Κοινοβουλίου, δίχως να τον καταγγείλει σαν πολιτικό καταχραστή, λιπόψυχο και ριψάσπιδα, συχνά δε και σαν εξωνημένο. Σαν εξωνημένους, για παράδειγμα, κατήγγελλε όχι και πολύ παλιότερα ο χρυσαυγίτης βουλευτής Μεσσηνίας Δημήτρης Κουκούτσης τους επίσης χρυσαυγίτες Στάθη Μπούκουρα και Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλο, όταν έπαιρναν τις αποστάσεις τους από το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου. Τους κουνούσε μάλιστα χαρτονομίσματα στην Ολομέλεια, σύμφωνα με τα γηπεδικά έθιμα. Και τους ειρωνευόταν χρησιμοποιώντας κατά κόρον την κινηματογραφικής καταγωγής ατάκα «Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη», τη φράση που κληροδότησε στον δημόσιο λόγο ο Σπύρος Καλογήρου, σαν ηθοποιός της ταινίας «Λόλα».
Τώρα όμως που ήρθε η σειρά του κ. Κουκούτση να δηλώσει ανεξάρτητος, ούτε η ηγεσία της Χ.Α. έσπευσε από την πρώτη στιγμή (ούτε καν από τη δεύτερη ή την τρίτη) να τον αναθεματίσει και να απαιτήσει να επιστρέψει την έδρα, ούτε οι άλλοι βουλευτές της Χ.Α. βρήκαν πρόχειρα επίθετα αναθέματος και ρήματα εξυβρίσεως. Σιώπησαν οι λαλίστατοι, και υποκρίθηκαν ότι κρατούν την ψυχραιμία τους οι επαγγελματίες της αγριάδας. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτε το ιδιαίτερο, μολονότι με την απώλεια της έδρας αυτής η Χ.Α. υποχώρησε στην τέταρτη θέση στη Βουλή, με τρίτη πλέον τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Θα έχει τους λόγους η ηγεσία των δεδηλωμένων φιλοναζιστών που προτίμησε τη σιωπή και απέφυγε τις συνήθεις κατάρες. Και θα έχουν τις εντολές τους οι υφιστάμενοι του μεγάλου αρχηγού. Οι απέξω δεν μπορούμε να ξέρουμε τέτοιες λεπτομέρειες. Οπως ορθά έγραψε ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρώην γενικός γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, «δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής. Οπως κανείς δεν γνωρίζει τα εσωτερικά ενός συνδικάτου του εγκλήματος» (TVXS, 6 Μαρτίου). Ποιος κρατάει ποιον, ποιος εκβιάζει ποιον και με ποιας τάξεως υλικό, είναι πράγματα που αφορούν τους πιθανούς εκβιαστές. Ισως και τη Δικαιοσύνη, στην αρμοδιότητα της οποίας ανήκει άλλωστε η χρυσαυγίτικη δραστηριότητα σχεδόν στο σύνολό της.
Η ήττα πάντως της Χ.Α. δεν θα είναι πλήρης και οριστική αν έρθει μόνο από τα δικαστήρια. Μια οργάνωση που τα στελέχη της δηλώνουν «εθνικισταί», έχουν ωστόσο καμάρι τους τη σβάστικα και σ’ αυτήν αναγνωρίζονται, μερακλώνοντας με χιτλερικά εμβατήρια, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά και ηθικά. Οι αποκαλύψεις των ανδραγαθημάτων τους, βιντεοσκοπημένες πια, άφησαν ήδη δημοσκοπικά ίχνη, αφού στα πρόσφατα γκάλοπ η Χ.Α. υποχωρεί στην πέμπτη θέση. Αλλά για μια χώρα με τόσα Δίστομα και Καλάβρυτα, και το 1% στους φιλοναζιστές είναι πολύ. Και άπρεπο.