Δύο αντίπαλοι στρατοί συναντιούνται στο πεδίο της μάχης. Δεν συγκρούονται ακόμα, απλώς κοιτάζονται από μεγάλη απόσταση. Επικρατεί νεκρική σιγή. Αυτό υποτίθεται ότι συμβαίνει στη μεσαιωνική Ιαπωνία, την περίοδο των μεγάλων εμφύλιων συγκρούσεων στο νησί.
Οι ηγέτες των δύο στρατών απομονώνονται σε μια καλύβα στην περίπτωση που «τα βρουν» χωρίς να χυθεί αίμα. Κάθονται οκλαδόν ο ένας απέναντι στον άλλο χωρίς να μιλούν. Απλώς κοιτάζονται έντονα στα μάτια, αμίλητοι. Περνά έτσι κάμποση ώρα χωρίς να συμβαίνει τίποτα.
Ωσπου… ο ένας από τους δύο σηκώνεται ξαφνικά, δίχως και πάλι να πει κουβέντα, υποκλίνεται και αποχωρεί. Βγαίνει έξω και κάνει σήμα στα στρατεύματά του να αποσυρθούν. Εχουν ηττηθεί χωρίς μάχη. Δεν χρειάζεται να πολεμήσουν, είναι ήδη ηττημένοι. Το διάβασε στο βλέμμα του αντιπάλου του. «Στον πόλεμο πρέπει να έχεις νικήσει προτού καν μπεις στο πεδίο της μάχης», λέει ένας αφορισμός των σαμουράι. Θυμήθηκα αυτή την ιαπωνική αφήγηση παρακολουθώντας το ιστορικό 6 – 1 της Μπαρτσελόνα επί της Παρί Σεν Ζερμέν. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τρέφω καμία συμπάθεια προς κάποια από τις δύο ομάδες. Αδιάφορες μου είναι όπως όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες τα τελευταία χρόνια. Ούτε είχα σκοπό να δω τον αγώνα· πάνω του έπεσα τυχαία. Και στάθηκα τυχερός. Κυρίως, σε αυτές εδώ τις σκέψεις διόλου δεν με ενδιαφέρει ο αμιγώς ποδοσφαιρικός παράγοντας (τακτικές κτλ.).
Φωνάξτε λοιπόν όσο θέλετε κάποιοι για τα δύο αμφισβητούμενα πέναλτι, η Μπαρτσελόνα μπήκε στο γήπεδο όπως ο Ιάπωνας ηγέτης που παρέμεινε μέσα στην καλύβα. Υπενθυμίζω, δε, ότι μετά το 3 – 1, η Παρί έχασε δύο σπουδαίες ευκαιρίες να μειώσει· αν θυμάμαι καλά, η μία πήγε στο δοκάρι, η άλλη μόλις άουτ. Θέλω να πω, στα σημεία αυτά είδα τον Ιάπωνα που εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση από το πεδίο της μάχης. Τα γόνατα βαριά, το πλασέ άτσαλο, βεβιασμένο – χαμένο ήδη από πριν. Οι φάσεις αυτές χρήζουν ψυχαναλυτικής προσέγγισης.
Θα μπορούσε να μην έχει προκριθεί η Μπαρτσελόνα. Να μην της δινόταν το ένα πέναλτι ή να γινόταν το 3 – 2 και η Παρί να έπαιρνε την πρόκριση. Ακόμα κι έτσι, η στόφα του νικητή θα ήταν των Ισπανών. Οι της Παρί το ήξεραν καλά αυτό. Γι’ αυτό και ήξεραν τι είχαν ήδη πετύχει από το πρώτο ματς. Και κάπως έτσι βάρυναν τα γόνατα στις κρίσιμες στιγμές…