Τα δυσάρεστα νέα, ως γνωστόν, ταξιδεύουν με ταχύτητα. Τα θετικά, από την άλλη, με πιο αργούς ρυθμούς, όπως τα εύθραυστα δέματα. Εάν, για παράδειγμα, η εμφάνιση της υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου την προηγούμενη εβδομάδα στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης, με αφορμή τα εγκαίνια της σπουδαίας έκθεσης «Ενας Κόσμος Συναισθημάτων: Αρχαία Ελλάδα, 700 π.Χ.-200 μ.Χ.», είχε συνοδευτεί με κάποιο από τα συνηθισμένα υπουργικά ατοπήματα, μια άκομψη αποστροφή, ένα «παραπολιτικό», η είδηση θα είχε ταξιδέψει ώς την Ελλάδα αστραπιαία. Στην αντίθετη περίπτωση, εάν η υπουργός εντυπωσίαζε με τα λόγια και τη γενικότερη παρουσία της, το νέο θα λίμναζε στη Νέα Υόρκη έως ότου οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι επέστρεφαν στην Ελλάδα, και μπορεί να μην έβγαινε ποτέ από τις αποσκευές τους, καθώς καλό μεν το νέο, αλλά δεν είχε «είδηση».
Οπως καταλάβατε, συνέβη το δεύτερο. Σε όποιον δεν παρακολουθεί στενά τα του υπουργείου Πολιτισμού, δεν ήταν αναμενόμενο. Τη δημόσια εικόνα της υπουργού το τελευταίο διάστημα είχαν πλήξει τόσο το βίντεο που την έδειχνε να αφαιρεί την «κακή ενέργεια» από άγνωστο άνδρα μέσω της μεθόδου pranic healing όσο και το μικροπρεπές δελτίο Τύπου που είχε υπογράψει για τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο οποίο είχε «χωρέσει» σχόλιο για την «προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ». Ποιος ξέρει τι θα ακούγαμε στην ομιλία της στη Νέα Υόρκη όσοι είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε εκεί.
Ομως η Λυδία Κονιόρδου που ανέβηκε στο βήμα για να απευθυνθεί στους υψηλούς προσκεκλημένους του Ωνασείου Πολιτιστικού Κέντρου δεν ήταν αυτή που αποτυπώνεται στα δελτία Τύπου του ΥΠΠΟ και σαφώς όχι μια αλαφροΐσκιωτη ενεργειακή θεραπεύτρια. Με εντυπωσιακά καλά αγγλικά (έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία) και το γνωστό εκτόπισμα της τραγωδού, δεν μίλησε γενικά κι αόριστα, όπως οι συνήθεις ακατάρτιστοι υπουργοί που αντιμετωπίζουν τέτοιες εκδηλώσεις σαν ακόμη μία υποχρέωση, αλλά εις βάθος για ένα θέμα που γνωρίζει καλά, τον κόσμο των συναισθημάτων στην αρχαία τραγωδία. Από τη μάνητα, τον ολετήρα θυμό, συναισθήματα που ξεδιπλώνουν «όλη τη διαλεκτική διαδικασία της διανοητικής ισορρόπησης, της καρδιάς και της αναγκαιότητας, μέσα από ένα ατελείωτο παιχνίδι ανάμεσα στο φως και τη σκιά» μέχρι τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον σύγχρονο επισκέπτη μπροστά σε σπουδαίους θησαυρούς. Το μήνυμά της, σε σχέση με τη διαχείριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δεν ήταν φοβικό, αλλά εξωστρεφές: «Σε μια εποχή τόσης οργής και απογοήτευσης, χρειάζεται να εισαγάγουμε τον διάλογο και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, να υποστηρίξουμε την ελευθερία της σκέψης, την αντιπαράθεση των ιδεών, την αποδοχή του άλλου – τις αξίες δηλαδή που αποτελούν το θεμέλιο της δημοκρατίας».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πραγματικότητα υπερέβη τη δημόσια εικόνα της υπουργού Πολιτισμού και αυτό ίσως θα πρέπει να προβληματίσει το επιτελείο της.