Μια Κυπριακή παροιμία λέει: «Ο άσπρος τοίχος είναι το χαρτί του τρελού». Πράγματι, όσοι ζούμε στην Αθήνα το διαπιστώνουμε καθημερινά. Τα συνθήματα των αναρχικών (και όχι μόνο) είναι γραμμένα παντού. Κόκκινες μπογιές έχουν σημαδέψει τα ωραιότατα νεοκλασικά της Βασιλίσσης Σοφίας. Πριν από μερικά χρόνια οι βάρβαροι είχαν πετάξει κόκκινη μπογιά στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Κτίρια στο κέντρο της πόλης έχουν υποστεί βάρβαρη «καλλιτεχνική» παρέμβαση. Είναι όμως τέτοια η μανία καταστροφής που διακατέχει τους «δημιουργούς», που κατέστρεψαν και το ωραιότατο graffiti της κουκουβάγιας, το οποίο είχε διεθνή απήχηση.
Ολα αυτά είναι γνωστά. Συμβαίνουν γιατί η Αστυνομία μας δεν μπορεί να είναι πανταχού παρούσα. Ετσι, αυτοί που θέλουν να καταστρέψουν κάτι, μπορούν να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή ώστε να επιδοθούν στο καταστροφικό έργο τους. Αυτό πίστευα μέχρι πρόσφατα, δίνοντας το ευεργέτημα της αμφιβολίας στην Ελληνική Αστυνομία. Να όμως που η πραγματικότητα με διέψευσε. Μπορεί να γράφονται συνθήματα μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας και οι αστυνομικοί να κάνουν τα στραβά μάτια; Δυστυχώς η απάντηση είναι: Μάλιστα! Ιδού η απόδειξη.
Στη γωνία Ηρώδου Αττικού και Βασιλίσσης Σοφίας βρίσκεται το κτίριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο στο παρελθόν υπήρξε στόχος της «17 Νοέμβρη». Αυτή την εποχή το κτίριο ανακαινίζεται και στο επίπεδο του δρόμου, το κτίριο καλύπτεται από λαμαρίνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η γωνία αυτή είναι το καλύτερα φυλασσόμενο σημείο της Αθήνας καθ’ όλο το 24ωρο, λόγω της γειτνίασης με το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου. Εμεινα λοιπόν εμβρόντητος όταν στις 22 Φεβρουαρίου 2017 είδα (και φωτογράφισα) γραμμένο στις λαμαρίνες το σύνθημα: «Τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες, αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες». Υπογραφή: Tο Α το αναρχικό μέσα σε κύκλο! Πώς μπορεί να γράψει κάποιος αυτές τις δέκα λέξεις, χωρίς να γίνει αντιληπτός από τους αστυνομικούς που μόνιμα βρίσκονται στην ίδια γωνία; Δεν μπορεί. Κατά συνέπεια φαίνεται ότι οι αστυνομικοί έχουν οδηγίες να αγνοούν οποιαδήποτε παρανομία αντιλαμβάνονται, αλλά να φροντίζουν να μην περνάει κανένας από την Ηρώδου Αττικού. Αν υπάρχει άλλη εξήγηση, είναι ευπρόσδεκτη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει.
Και έτσι φθάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Η ανοχή στην παρανομία είναι αποτέλεσμα εντολών της ηγεσίας της Αστυνομίας και της ιδεοληψίας της Πολιτικής Ηγεσίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ή είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης ανοχής που έχουμε αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, του τύπου «έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα αν κάποια παιδιά γράψουν και κανένα σύνθημα στον τοίχο». Οποια και να είναι η εξήγηση, πολύ φοβάμαι ότι τα συμπεράσματα είναι δυσάρεστα.
Μήπως έχουμε παρεξηγήσει την έννοια της ελευθερίας; Μεγάλωσα με την ιδέα ότι «η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου», ή ακόμα καλύτερα όπως προτρέπει ο Απόστολος Παύλος «μη έχοντας την ελευθερία ως επικάλυμμα της κακίας». Δυστυχώς όμως, η ιδεοληψία της Κυβέρνησής μας όλα τα επιτρέπει. Θα μου πείτε: Μήπως είναι υπερβολικό να βγάζει κάποιος αυτά τα συμπεράσματα από ένα σύνθημα; Δεν συμφωνώ. Αυτοί που έγραψαν το σύνθημα, αύριο θα πάρουν τα όπλα και θα γίνουν «ένοπλοι αντάρτες», γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά στην αρχή. Στην περίπτωση αυτή ισχύουν και τα δύο αποφθέγματα: «εξ όνυχος (καταλαβαίνουμε) τον λέοντα» και «εξ απαλών ονύχων» γνωρίζουμε και νουθετούμε τα παιδιά. Αργότερα, το πρόβλημα γίνεται πιο δύσκολο. Ας θυμηθούμε τα Δεκεμβριανά του 2008. Ηταν πάρα πολλοί αυτοί που υποστήριζαν ότι «με τις καταστροφές τα παιδιά εκτονώνουν τον δικαιολογημένο θυμό τους». Τα αποτελέσματα της τότε αδράνειας και ανοχής οδήγησαν στη συχνή επανάληψη των καταστροφών στο κέντρο της Αθήνας και αλλού, για διάφορες αφορμές.
Φαίνεται όμως ότι η ανεκτικότητα στην ανομία αρχίζει να μας γίνεται καθημερινή συνήθεια. Πώς αλλιώτικα να εξηγήσει κανείς την εισβολή αναρχικών στο γραφείο του υπουργού Υγείας και τη 10λεπτη συζήτηση που είχε αυτός μαζί τους, λες και το μπουλούκι ήταν το συνδικαλιστικό όργανο των αναρχικών. Το θράσος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αφού οι αναρχικοί κατέγραψαν σε video τις νουθεσίες τους προς τον υπουργό και τις ανάρτησαν σε ιστότοπο που εκφράζει τις απόψεις τους. Αντίθετα το υπουργείο παρασιώπησε τη συνάντηση με την ελπίδα ότι δεν θα γινόταν γνωστή στο ευρύ κοινό. Τι μεγάλη πλάνη! Οι αναρχικοί εξέθεσαν τον υπουργό και την έννοια του ευνομούμενου κράτους. Απορίες: Πώς πέρασαν τους ελέγχους και ανέβηκαν στο γραφείο του υπουργού; Δηλαδή, όποιος θέλει μπορεί να μπει στα υπουργικά γραφεία χωρίς ραντεβού και να συζητήσει τα προβλήματά του με τον υπουργό; Τι θα γινόταν, αν η συζήτηση ξέφευγε και πλάκωναν τον υπουργό στο ξύλο; Μπορείτε να φανταστείτε άλλη χώρα όπου θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και θα έμενε ατιμώρητο; Ούτε σε αφρικανικές χώρες δεν θα μπορούσε να γίνει παρόμοιο περιστατικό.
Αν δεν ήταν τόσο τραγικό θα ήταν για γέλια να ακούει κάποιος τον υπουργό να απολογείται στους αντιεξουσιαστές ότι «εγώ έχω υπογράψει κείμενο όταν ήμουν συνδικαλιστής των νοσοκομειακών γιατρών για την αποφυλάκιση του Ξηρού»! Κύκλοι του υπουργού δικαιολόγησαν τη στάση του λέγοντας ότι «το κείμενο που υπέγραψε ο υπουργός ήταν του 2007», λες και η χρονολογία αλλοιώνει την πράξη. Για να ολοκληρώσω την εικόνα, οι εισβολείς ανενόχλητοι κρέμασαν ένα διώροφο πανό από παράθυρο του υπουργείου και έφυγαν από το γραφείο του υπουργού λέγοντας την «τελευταία λέξη» που είναι και απειλή: «και όταν λυθεί θα είμαστε εδώ ξανά για να αφεθούν ελεύθεροι αυτοί οι άνθρωποι».
Ξέχασα μια μικρή λεπτομέρεια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης των αναρχικών και ειδικά την ώρα που αναρτούσαν το τεράστιο πανό, στο video εμφανίζονται αστυνομικοί να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα σαν απλοί θεατές, όπως και οι περαστικοί! Τι άλλο θα δούμε. Μια πρόταση κάνω: Αφού τους αποδεχόμαστε σαν ισότιμους συμπολίτες μας, τότε να συμμετέχουν στις παρελάσεις των Εθνικών Εορτών μπροστά από τους αστυνομικούς. Φανταστείτε την εικόνα: Οι κουκουλοφόροι με λοστούς και σακίδια, να πετούν δεξιά και αριστερά τις βόμβες μολότοφ και κάθε τόσο να καίνε την Ελληνική σημαία! Καταπληκτική εικόνα για την προβολή της Χώρας μας.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα της άκρατης ανεκτικότητας στην παραβατικότητα; Καθημερινά βανδαλίζονται ακυρωτικά μηχανήματα, καίγονται λεωφορεία και τρόλεϊ, τα οποία κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπάρχει αντίδραση. Είναι δυνατόν η Αστυνομία να μην μπορεί να εντοπίσει και να συλλάβει τους καταστροφείς; Ειδικά μέσα στους σταθμούς του μετρό που είναι λίγοι και η πρόσβαση είναι περιορισμένη. Μου φαίνεται αδύνατο. Αν υπήρχε βούληση, είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα έβρισκαν τον τρόπο να εγκλωβίσουν τους καταστροφείς και να τους υποχρεώσουν να πληρώσουν για τις ζημιές που προκαλούν.
Εδώ υπεισέρχεται η ιδεοληψία των κυβερνώντων. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη βλέπει μόνο «μεμονωμένα περιστατικά». Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοεί με τα «μεμονωμένα περιστατικά». Κάθε περιστατικό μεμονωμένο είναι. Αλλά όλα μαζί, τα μεμονωμένα περιστατικά δείχνουν ότι η Κυβέρνηση έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο στην Δημόσια Τάξη. Είναι καιρός να σοβαρευτούμε στο θέμα αυτό, διότι αν συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη. Μήπως όμως βρισκόμαστε ήδη στην ανεξέλεγκτη κατάσταση, αλλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα;
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.