Η Αθήνα μας διαφεύγει διαχρονικώς. Κι ωστόσο, αυτό συμβαίνει δίχως να γλιτώνει τις βαθιές, ανεπούλωτες πληγές πάνω στο σώμα της. Κάποτε ήταν η «εχθρική» πόλη της ιστορικής αντιπαροχής, αυτήν που απλώς ανέχονταν οι χιλιάδες των εσωτερικών μεταναστών, νοσταλγώντας ισοβίως το χωριό, το νησί (νοοτροπία που δεν έχει τελείως εξαλειφθεί). Αλλά και στα χρόνια μιας κάποιας συλλογικής «αφύπνισης», με το ξύπνημα μιας ευαισθησίας για το σήμερα και το χθες της πόλης, η Αθήνα παραμένει ένα κακοποιημένο φάντασμα. Οι μόνοι που δείχνουν να προσεγγίζουν αυτό το φάντασμα με ένα ενδιαφέρον ή έστω κατανόηση, είναι ιδιώτες, απλοί πολίτες με τις πρωτοβουλίες τους, ομάδες ιδιωτών, αθηναιογράφοι, επαγγελματίες και μη. Αντίθετα, η πολιτική έβλεπε διαχρονικά την Αθήνα σαν ένα σκαλοπάτι ανέλιξης, σαν μέσον εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων.
Οι παραπάνω σκέψεις προέκυψαν μετά τις βαρύγδουπες, στομφώδεις (και γεμάτες… «δημιουργική ασάφεια») ανακοινώσεις της περασμένης εβδομάδας από την κυβέρνηση σχετικά με επικείμενες δραστικές πολεοδομικές παρεμβάσεις στο Λεκανοπέδιο. Για περισσότερες πληροφορίες, ανατρέξτε στο σχετικό ρεπορτάζ του συναδέλφου Γιώργου Λιάλιου στην «Κ» της Παρασκευής («Ασαφές το σχέδιο για την Αθήνα», 17.3.2017).
Από τη μετακόμιση του Παναθηναϊκού στο Γουδί (και όχι στον Βοτανικό, ως φαίνεται), με παράλληλη κατεδάφιση του γηπέδου της Λεωφόρου και ευρύτερη μετατροπή της περιοχής (τα Προσφυγικά τι θα γίνουν αλήθεια;) έως το μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί και περαιτέρω παρεμβάσεις στο ιστορικό κέντρο (πιθανώς σε ό,τι αφορά το τρίγωνο Σταδίου-Πειραιώς-Ερμού, χωρίς να είναι κάτι βέβαιο και πάλι), τις προηγούμενες ημέρες δόθηκε υπερβολική δημοσιότητα σε ασκήσεις επί χάρτου.
Χαρακτηριστικό είναι ότι σε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου κλήθηκε και ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης, ο οποίος, όπως γράφει ο Γ. Λιάλιος, «αιφνιδιάστηκε, καθώς ενημερώθηκε για πρώτη φορά» σχετικά με την ιδέα της μετακόμισης του Παναθηναϊκού στο Γουδί. Και μόνον αυτό το γεγονός μας κάνει να πιστεύουμε πως κάτω από το όλο σχέδιο απλώς… δεν υπάρχει σοβαρό, συγκροτημένο σχέδιο. Στο μεταξύ, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, σχεδόν τίποτε απ’ όσα αναφέρθηκαν στις σχετικές συσκέψεις των κυβερνώντων με τους αρμόδιους φορείς (και που τόσο πολύ δημοσιότητα πήραν) δεν είναι κάτι καινούργιο, την ίδια στιγμή που σχεδόν όλα τα σχέδια (με εξαίρεση το μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί, ανεξαρτήτως γηπέδου Παναθηναϊκού) βρίσκονται σε ένα τόσο πρώιμο στάδιο που στην ουσία είναι άνευ σημασίας.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Αναζητώντας η κυβέρνηση εναγωνίως μια θετική, δημιουργική εικόνα μέσω της Αθήνας, λησμονεί ότι αποτελείται από στελέχη και βουλευτές που είτε με τη θεωρητική τους στάση είτε με την ανοχή (βλέπε ένοχη σιωπή) έχουν στο παρελθόν πληγώσει κατ’ επανάληψη την πόλη με τους κατ’ ευφημισμόν ακτιβισμούς τους. Ποιον προσπαθούν να πείσουν; Επιπροσθέτως, ποιον προσπαθούν να πείσουν όταν αυτά τα τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια για τη μεταμόρφωση της πρωτεύουσας προέρχονται από μια κυβέρνηση και μια περιφέρεια που σε επίπεδο στοιχειώδους οργάνωσης, συντονισμού και αποτελεσματικότητας βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα;
Οχι πως έχουν καμία σημασία όλ’ αυτά. Οπως ήδη ειπώθηκε, ασκήσεις επί χάρτου είναι σε συνδυασμό με μια παλαιομοδίτικη επίδειξη δύναμης που απλώς δεν πείθει.