Ομηροι, αλλά όχι άμοιροι

3' 31" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Κάθε μήνας που περνάει, η ζημιά από την αβεβαιότητα μεγαλώνει, οι πληγές χρονίζουν, η ανάκαμψη γίνεται πιο δύσκολη. Τείνει να φαίνεται φυσικό να ζούμε μέσα σε μια ατελείωτη «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές, με τη δαμόκλειο σπάθη της εξόδου από το ευρώ συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας, περιμένοντας λύτρωση, χωρίς να γνωρίζουμε από πού θα έρθει. Είναι μέρος της δημοκρατίας οι λαοί να εκλέγουν κυβερνήσεις που –εάν φανούν ανίκανες να διαχειριστούν την κατάσταση– τους κρατούν ομήρους, χαραμίζοντας χρόνο και δυνάμεις έως τις επόμενες εκλογές.

Στην Ελλάδα γνωρίζουμε καλά την παγίδα κυβερνήσεων που πάγωσαν μπροστά στις προκλήσεις της εποχής. Γνωρίζουμε, επίσης, τις ευθύνες μας όταν εκλέγουμε κόμματα που οφείλαμε να ξέρουμε ότι μας έλεγαν ψέματα. Αλλά αυτό ήταν και μέρος του ιδιότυπου «βολέματός» μας – εμείς θα ψηφίζαμε αυτούς που υπόσχονταν το ανέφικτο και μετά θα ξέραμε ποιους θα κατηγορούσαμε για την αποτυχία. Γι’ αυτόν τον λόγο όσοι πρότειναν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα της χώρας δεν είχαν μοίρα στον ελληνικό ήλιο. Σήμερα, όμως, βλέπουμε πολλούς άλλους λαούς να πέφτουν στην ίδια παγίδα – μεταξύ αυτών, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί.

Είναι δυνατόν σοβαρός άνθρωπος να πίστευε τις υποσχέσεις του Ντόναλντ Τραμπ στο θέμα του συστήματος υγείας, π.χ. όταν έλεγε ότι και όλοι θα πλήρωναν λιγότερα και όλοι θα είχαν καλύτερη κάλυψη; Τώρα που οι ψηφοφόροι του –κυρίως οι φτωχότεροι– βλέπουν το νέο σύστημα που προτείνει, καθώς και τις περικοπές στον νέο προϋπολογισμό, μήπως καταλαβαίνουν ότι μόνοι τους έδωσαν στον κ. Τραμπ το σχοινί με το οποίο τους έδεσε; Στη Βρετανία, πώς πίστεψαν τόσοι ότι η χώρα θα μπορούσε να γυρίσει την πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά ταυτόχρονα θα όριζε αυτή τη νέα σχέση με τις 27 εναπομείνασες χώρες-μέλη; Ας μην μπούμε στις λεπτομέρειες των επιχειρημάτων υπέρ του Brexit, που ένα ένα αποδεικνύονται είτε αφελή είτε εγκληματικά. Στην Ελλάδα, όσο και αν ευθύνονταν προηγούμενες κυβερνήσεις για την κατάντια της χώρας, μπορούσε κανείς να πιστέψει ειλικρινώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και δη σε συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο) θα πέταγε από πάνω μας το χρέος και θα υποχρέωνε τους δανειστές να δεχθούν όσα εμείς προτάσσαμε;

Με την προεδρία Τραμπ να μετράει μόλις δύο μήνες, με τη διαδικασία εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. να έχει ξεκινήσει από τον περασμένο Ιούνιο, με τους Ελληνες σε αδιέξοδο εδώ και δύο χρόνια, είναι αξιοθαύμαστη η επιμονή αυτών των κυβερνήσεων στις ιδεοληψίες τους – μεταξύ αυτών η απόρριψη του καθετί που δεν ταιριάζει με το σενάριο που υπηρετούν. Ενώ φανερώνονται συνεχώς οι κίνδυνοι της εξόδου από την ενιαία αγορά της Ευρώπης, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι εμμένει σε έναν αφελέστατο βολονταρισμό που θα ζήλευε έως και ο Αλέξης Τρίπρας την εποχή που ευαγγελιζόταν ότι θα αλλάξει την Ευρώπη. Τέτοια ανωριμότητα δεν την περιμέναμε από τους Βρετανούς. Η κ. Μέι δίνει την εντύπωση ότι κοίταξε στα μάτια τον πύθωνα του λαϊκισμού και υπνωτίστηκε και δεν μπορεί παρά να τον υπηρετεί. Ο κ. Τραμπ, από την άλλη, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Οι λαϊκιστές ηγέτες, ό,τι και αν πιστεύουμε για αυτούς, θέλουν να εξαγοράσουν με παροχές την εύνοια του μεγαλύτερου μέρους του λαού. Ο κ. Τραμπ, όμως, πιστεύει το αντίθετο: ο λαός οφείλει να τον ψηφίζει ώστε ο ίδιος να μπορεί να μειώνει τους φόρους για δισεκατομμυριούχους, ενώ κόβει προγράμματα που προστατεύουν τους φτωχότερους, το περιβάλλον, κ.ά. Ενδεικτικά της νοοτροπίας αυτής είναι η σπατάλη που συνεπάγεται η διαμονή της Πρώτης Κυρίας στη Νέα Υόρκη και τα πολλά ταξίδια του πρόεδρου στο εξοχικό του. Στη μικρή, ελληνική εκδοχή: τα κόμματα που εξελέγησαν με αντισυστημικά κηρύγματα επιδεικνύουν αξιοσημείωτη οικειότητα με τα προνόμια της εξουσίας – χωρίς, όμως, την ανάλογη προσαρμοστικότητα που απαιτείται για να κλείσει η αξιολόγηση από τους δανειστές και να αρχίσει να κινείται η οικονομία. (Ασφαλώς, ευθύνονται και οι δανειστές με τις αγκυλώσεις τους για τη σημερινή κατάσταση.) Για να καλύψει τις αδυναμίες του, ο κ. Τραμπ ψεύδεται συνεχώς και καταγγέλλει συνωμοσίες εναντίον του, ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει παντού σκάνδαλα, στη Βρετανία ο διχασμός εντείνεται.

Και στις τρεις χώρες οι πολίτες όφειλαν να είναι ενήμεροι για τους κινδύνους πριν ψηφίσουν. Το καλό είναι ότι οι δημοκρατίες διορθώνουν τα λάθη τους μέσα σε θεσμικά πλαίσια. Το κακό είναι ότι όσο κυβερνήσεις εμμένουν σε ιδεοληψίες και ψέματα, τόσο δηλητηριάζουν, τόσο διχάζουν τους πολίτες, τόσο υποσκάπτουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι πολίτες ευθύνονται για την ψήφο τους, οι εκλεγμένοι για τις συνέπειες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή