Χρειάζεται προστασία! Ως εδώ ήταν το αστείο, τώρα τα πράγματα είναι σοβαρά: η Κατερίνα Παπακώστα της Ν.Δ., σύζυγος Στρατηγού (το θέλει πάντα με σίγμα κεφαλαίο), χρειάζεται επειγόντως ειδική φροντίδα. Την περασμένη Πέμπτη, στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του κόμματος, είχε την ευκαιρία να είναι τρίτη μετά τον πρόεδρο στη σειρά των ομιλητών και άφησε τους πάντες στο κοινό άναυδους, αμφισβητώντας ευθέως τον όρο «κοινοβουλευτική ομάδα». Δεν αποτελούν ομάδα οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί μέσα, τους είπε. Οι ομάδες, εξήγησε, συνδέονται από ένα πλέγμα σχέσεων, τα μέλη τους έχουν αλληλεγγύη, ενώ εκείνοι στην Κ.Ο. δεν έχουν.
Στο σημείο αυτό, κάποιοι αναρωτήθηκαν –σχεδόν σοβαρά– μήπως η Αικατερίνη Αγγέλου Παπακώστα-Σιδηροπούλου (το πλήρες όνομά της) ετοιμαζόταν να γράψει ιστορία εκεί και τότε! Θα προκαλούσε ευθέως την ηγεσία; Θα δήλωνε τη διαφωνία της με τη θέση του κόμματος στο τάδε ή στο δείνα ζήτημα; Θα τους πετούσε περήφανα την παραίτησή της στα μούτρα; Εκείνη τη στιγμή, ακόμη και τα πορτρέτα των ηγετών του παρελθόντος στους τοίχους, αν μπορούσαν, θα είχαν στρέψει τα μάτια επάνω της με αγωνία. Τους είπε, όμως, ότι η μητέρα της είχε προ ημερών αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν είχε δεχθεί ούτε ένα συλλυπητήριο τηλεφώνημα από την Κ.Ο.
Βεβαίως, ούτε προς στιγμήν δεν της πέρασε από τον νου ότι μπορεί να φοβούνταν οι άνθρωποι ή, απλώς, να μην ήθελαν να της μιλήσουν. Πώς το λένε; Μπορεί να μην τους ήταν ευχάριστο ή, μάλλον, να τους ήταν τόσο δυσάρεστο ώστε να το απέφυγαν. Η συμπάθεια δεν είναι υποχρεωτική, ούτε επιβάλλεται, μόνον κερδίζεται. Θέλω να πω ότι τότε, που ήταν μικρή η Αικατερίνη Αγγέλου κ.λπ. και πήγαινε στο σχολείο, δεν έφταιγαν τα άλλα κοριτσάκια εάν δεν της μιλούσαν, αλλά η ίδια που ήταν ανυπόφορη επειδή ήθελε να είναι αρχηγός. Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία να το λέμε τώρα, θα έπρεπε να το είχε καταλάβει τότε.
Επιπλέον, ο θάνατος της μητέρας του καθενός μας, ιδίως όταν έρχεται φυσιολογικά και σε μεγάλη ηλικία, είναι ένα ασήμαντο γεγονός –ας μην κρυβόμαστε– μέσα στο σύμπαν και δύσκολα το πληροφορείται κάποιος τρίτος. Φαντάζεται η Αικατερίνη Αγγέλου κ.λπ. ότι κάθε πρωί οι βουλευτές τηλεφωνούν ο ένας τον άλλον, για να ενημερωθούν π.χ. πόσο ήταν το ουρικό οξύ της θείας της Αικατερίνης και πόση η πίεση της (μακαρίτισσας πλέον) μαμάς της; Είναι επίσης ένα γεγονός, που από τη φύση του ευτελίζεται όταν το εκμεταλλεύεσαι για να κερδίσεις συμπάθεια. Πόσο διαφέρει, σε τελευταία ανάλυση, η στάση της Αικατερίνης της Β΄ Αθηνών από τη γυναίκα που επαιτεί βάζοντας μπροστά το καροτσάκι με το ανάπηρο παιδί της;
Εν πάση περιπτώσει, για να πω και κάτι με πρακτική χρησιμότητα (το συνηθίζω…), απευθύνομαι στους βουλευτές της Ν.Δ.: Κυρίες και κύριοι, ό,τι έγινε, έγινε· από εδώ και πέρα, τον νου τους μην τυχόν σας ξεφύγει το μνημόσυνο. Η Αικατερίνη δεν θα σας το συγχωρέσει ποτέ, όταν έλθει στη βασιλεία της…
Το θλιμμένο σκυλάκι
Κάποτε επικρατούσαν παντού. Ηταν η εποχή που η «ανάπτυξη» φαινόταν στα καταστήματα με είδη δώρων, τα οποία ξεφύτρωναν παντού. Ολόκληρα μαγαζιά γεμάτα με άχρηστα και κακόγουστα πράγματα (κουκλάκια, γκατζετάκια κ.λπ.) στα οποία ο κόσμος πετούσε τα λεφτά του. Περί τα μέσα της σιχαμερής δεκαετίας του 1980 πρέπει να ήταν, όταν εμφανίστηκε το θλιμμένο σκυλάκι: με το κεφάλι να γέρνει στο πλάι, τα τεράστια ματάκια του θλιμμένα κι ένα δάκρυ να σχηματίζεται στην άκρη. Σύντομα επικράτησε και το έβλεπες παντού, σε όλες τις μορφές και τα μεγέθη: σε αυτοκόλλητα, σε λούτρινα, σε παιδικά δωμάτια, σε μαξιλάρια, σε αυτοκίνητα ως διακοσμητικό, σε μπλούζες κ.λπ. Για μένα το ***σκυλάκι έγινε το πιο μισητό σύμβολο του φτηνιάρικου συναισθηματισμού που ξεφωνίζει για να τον προσέξουν. (Παρεμπιπτόντως, η Αικατερίνη της Β΄ Αθηνών πάω στοίχημα ότι θα έχει ένα δωμάτιο γεμάτο με τέτοια σκυλάκια…)
Να μην τα πολυλογώ, πρώτα με την έκρηξη του design, που οδήγησε στη διαρκή ανανέωση των συρμών του είδους, έπειτα με την κρίση, το θλιμμένο σκυλάκι επιτέλους εξαφανίστηκε ως διακοσμητικό. Αλήθεια; Οχι εντελώς, διότι, όπως όλα τα άλλα εκτρώματα που παρήγαγε η εποχή της αστακομακαρονάδας, έτσι και αυτό πέρασε στην πολιτική, όπως τα βιομηχανικά λύματα περνούν στον υδροφόρο ορίζοντα. Ψώνια της τηλεόρασης, πρόσωπα καταγέλαστα, γραφικοί και ανισόρροποι, αναξιοπαθούντες με ανήκεστο, επικίνδυνοι ηλίθιοι και, γενικώς, οι πιο απίθανοι τύποι βρήκαν ξαφνικά πολιτική έκφραση. Πώς θα τη γλίτωνε το θλιμμένο σκυλάκι που γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά;
Αν κάποιος σήμερα εκφράζει στην εντέλεια το συγκεκριμένο σκυλάκι και το νόημά του είναι ο Γιάννης Καλλιάνος. Είναι ο πρώην εκπρόσωπος Τύπου του προέδρου Λεβέντη, ο οποίος αφού πέρασε από την παρουσίαση μετεωρολογικού δελτίου στην ΕΡΤ, τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικό reality και, για ένα φεγγάρι, από τη λαϊκή πίστα, έγινε προ καιρού δεκτός (διακριτικά, μη μας πάρουν χαμπάρι και ξεφτιλιστούμε) στις τάξεις της Ν.Δ. Γιατί όχι; Κάποιος θα χρειάζεται στη Ν.Δ. για να σχολιάζει το «Survivor», με τέτοια επιτυχία που κάνει το σόου. Ο Καλλιάνος έχει μέσα του το θλιμμένο σκυλάκι και το αποκάλυψε χθες, σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του. Τον ρώτησαν τι ήταν «εκείνο που τον έβαλε στην πολιτική» και απάντησε σερβίροντας τον πιο γλοιώδη μπακαλιάρο, που αδυνατεί να τον συλλάβει ανθρώπου νους: «Τα θλιμμένα μάτια των πολιτών». Και έτσι, αποφάσισε να γίνει πολιτικός, για να μας διασκεδάσει…