Αννα Διαμαντοπούλου: Μια μπουτίκ στην εκλογική γεωγραφία

Αννα Διαμαντοπούλου: Μια μπουτίκ στην εκλογική γεωγραφία

3' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εντάξει, ας δεχθούμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το παλιό. Αν το ΠΑΣΟΚ είναι το παλιό, τότε πώς οι πρώην υπουργοί του είναι το νέο;

Η πασοκικής προελεύσεως «απορία» είναι το επιχείρημα που ακούει κανείς μονότονα από τότε που η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Γιώργος Φλωρίδης (ας πούμε ότι η σειρά είναι μόνο αλφαβητική) ανακοίνωσαν ότι ιδρύουν πρωτοβουλία. Η πρωτοβουλία εξελίχθηκε προχθές σε κίνηση. Η φαντασίωση κόμματος καταστάλαξε σε προσδοκία κόμματος, χωρίς να έχει ακόμη κατασταλάξει πώς θα εκπληρωθεί σε κόμμα.

Οποια μορφή κι αν πάρει, όμως, δεν μπορεί παρά να αναμετριέται με το πασοκικό παρελθόν του. Η απάντηση που ακούει κανείς από την πλευρά του κυοφορούμενου κόμματος είναι ότι δεν άφησαν οι εκσυγχρονιστές το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ άφησε τους εκσυγχρονιστές.

Οι τρεις και όσοι τους ακολουθούν αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως τη μεταρρυθμιστική πτέρυγα του κεντρώου χώρου, που δεν έχει θέση στο ΠΑΣΟΚ όπως είναι σήμερα. Δεν έχει θέση σε ένα κόμμα – ίζημα λαϊκιστικής νοσταλγίας που δείχνει να ετεροπροσδιορίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρείται μάλιστα ότι σε αυτή την κομματική χρονοκάψουλα –ιδίως όπως διαμορφώνεται μετά την επιστροφή Παπανδρέου– παραμένουν εγκλωβισμένες κι άλλες μεταρρυθμιστικές κεφαλές. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, που ακούγεται περισσότερο ως ευχή, οι εγκλωβισμένοι θα σπάσουν αργά ή γρήγορα τα πασοκικά δεσμά τους και θα αθροίσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο στην κίνηση των τριών.

Ακόμη κι αν ισχύει αυτή η ανάλυση, δεν σημαίνει τίποτε για την εκλογική απήχηση του ΠΑΣΟΚ. Vintage πολιτικό προϊόν δεν σημαίνει προϊόν απούλητο. Συνήθως ισχύει το αντίθετο. Μπορεί στον ρευστό χώρο της Κεντροαριστεράς η μόνη τακτική με σίγουρη απόδοση να είναι η αλιεία των τραυματισμένων από τον ΣΥΡΙΖΑ παλαιοπασοκικών ψυχών – κι ας είναι τακτική πεπερασμένη. Θα μπορούσε κανείς να αναγνωρίσει το ίδιο εκλογικό βεληνεκές και σε ένα κόμμα που, πριν καν συσταθεί, εξελίσσεται σε εκσυγχρονιστική μπουτίκ;

Σημιτική, αλλά ορφανή από Σημίτη, η Διαμαντοπούλου είχε να αντιμετωπίσει αυτό το ερώτημα, ακόμη και προτού συναντηθεί με τους τρεις: Αν το πρόταγμα είναι η μεταρρυθμιστική νίκη επί του λαϊκισμού, πού διαφέρει από εκείνο της νεομητσοτακικής Ν.Δ.; Εντάξει, ακούει κανείς πολλές απαντήσεις που πασχίζουν να υποδείξουν τις διαφορετικές αποχρώσεις, τριχοτομώντας την τρίχα. Ομως, σε συνθήκες εκλογικού πυρετού, ποιος περιμένει ότι οι ψηφοφόροι θα κινηθούν ψειρίζοντας τις προγραμματικές λεπτομέρειες; Ποιος περιμένει ότι δεν θα μαγνητιστούν από το μεγάλο δίλημμα;

Αυτή η οφθαλμοφανής εγγύτητα της νέας ηγεσίας της Ν.Δ. προς το ρεπερτόριο της Διαμαντοπούλου γέννησε κάποτε και τη βραχύβια φιλολογία περί προσέγγισής τους – προσέγγισης που λέγεται ότι ήταν ανέφικτη για λόγους που αφορούσαν πρωτίστως τη Ν.Δ. και τη δύσβατη εσωκομματική της ενδοχώρα.

Τώρα το ακροατήριο γι’ αυτό το ρεπερτόριο πρέπει να αναζητηθεί στον χώρο μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ακούγεται δύσκολο, αλλά θα είναι λιγότερο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται, αν οι τρεις βρουν τελικώς τρόπο να συνεργαστούν με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Το Ποτάμι, λένε, δεν βιάζεται. Παρά την προϊούσα αποψίλωσή του, κινείται έναντι των επίδοξων συμμάχων του με τον εγωισμό του υπαρκτού μπραντ, που έχει και κομματική υπόσταση και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Το Ποτάμι δεν βιάζεται και για τον επιπλέον λόγο ότι βλέπει τον ορίζοντα ανοιχτό από εκλογικά σύννεφα. Αρα βλέπει ότι υπάρχει χρόνος να μετρηθούν –δημοσκοπικά και όχι μόνο– τα πραγματικά κυβικά της πρωτοβουλίας που έγινε κίνηση.

Το βέβαιο είναι ότι η πλευρά των τριών θα απαιτήσει ως όρο την εκλογή νέας ηγεσίας από τη βάση. Κι αν ο Θεοδωράκης αρνηθεί; Θα πρέπει, λένε, προτού αρνηθεί, να αναλογιστεί αν το κόμμα του μπορεί να επιζήσει από μια νέα διάσπαση. Ακόμη δηλαδή κι αν ο ίδιος αρνηθεί, κάποιοι Ποταμικοί θα στέρξουν.

Τίποτε απ’ όλα αυτά βέβαια δεν είναι επισήμως στην ατζέντα κανενός. Το πρότζεκτ είναι ακόμη στο πρώτο στάδιο. Στο στάδιο που κανείς δεν ομολογεί ως μείζον το ζήτημα της ηγεσίας. Μπορεί, σου λένε, να είναι δυαρχία. Μπορεί να είναι τριαρχία. Εκτός αν κάτσει τελικώς μια μοναρχία, συλλογική και σεμνή.

Κανείς δεν τρέφει τώρα φιλοδοξία. Είναι το πρώτο στάδιο που διδάσκει η φυτοπαθολογία των μαραμένων κεντροαριστερών εγχειρημάτων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή