Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση ζορίζεται αφόρητα στις διαπραγματεύσεις για την περίφημη αξιολόγηση. Οπως ακριβώς ζοριζόταν πάντα στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους εταίρους δανειστές και βεβαίως με το ΔΝΤ. Αφενός γιατί η ρητορική της και οι υποσχέσεις της πριν και αφού ανέλαβε την εξουσία ήταν και παραμένουν σε ευθεία αντίθεση με τη λογική και την πραγματικότητα, αφετέρου γιατί είναι αντικειμενικά ανίκανη και προσπαθεί να καλύψει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά με παραμύθιασμα της κοινής γνώμης, επικοινωνιακά τρικ, αέναες συζητήσεις και αντιπερισπασμούς. Μέχρις ότου η άλλη πλευρά φτάσει στο μη περαιτέρω και της επιδώσει τελεσίγραφο ή μέχρις ότου βρει την κατάλληλη στιγμή για να πει το «ναι» καμουφλαρισμένο και πάλι με διάφορες περικοκλάδες. Μερικές φορές στην εξίσωση μπαίνουν και εσωκομματικές διαμάχες ή αντιθέσεις, τύπου Σκουρλέτη ή Φίλη, όπως συμβαίνει αυτή την περίοδο.
Εχει γίνει πλήρως αντιληπτό και δεν χωρά αμφιβολία ότι η βασική προτεραιότητα των Συρανέλ είναι η παραμονή στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος, ενώ η διάσωση της οικονομίας της χώρας παίζει δεύτερο ρόλο. Δεν τη συνδέουν άλλωστε με την αναγκαιότητα της ανάπτυξης και της παραγωγής πλούτου, αλλά μόνο με την αναδιανομή της πίτας που έχει απομείνει, ώστε να μη χάνουν κατά το δυνατόν ψήφους από τα στρώματα του πληθυσμού που τους είχαν υποστηρίξει στην πορεία προς την εξουσία και μετά. Από αυτούς δηλαδή που παραμυθιάστηκαν στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, ώς τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τώρα ότι οι υποσχέσεις ήταν κούφια λόγια, αλλά υποτάσσονται στη… μοίρα και συνεχίζουν να ελπίζουν σε επιδόματα και διορισμούς. Είναι οι ίδιοι επίσης που σε μεγάλο βαθμό φοβούνται ότι μια άλλη πολιτική παράταξη θα είναι πολύ σκληρότερη μαζί τους ή πάσχουν από αθεράπευτη ιδεοληψία, ίσως και παρελθοντολαγνεία. Και τέτοιοι είναι δυστυχώς αρκετοί ακόμη στα μέρη μας. Σε αυτή τη φάση ο Αλ. Τσίπρας και τα κυβερνητικά στελέχη δίνουν την εντύπωση ότι χρησιμοποιούν όλα τα όπλα που διαθέτουν και έχουν μάθει να χειρίζονται. Από τις επισκέψεις στον Πανάγιο Τάφο ώς τους αντιπερισπασμούς με εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή, με συζητήσεις για αλλαγή του Συντάγματος, ακόμη και με κατάργηση της αξιολόγησης της διαγωγής των μαθητών στα σχολεία. Της περίφημης «κοσμιωτάτης», της «κοσμίας» και όλων των λοιπών διαβαθμίσεων, για όσους θυμούνται τα σχολικά τους χρόνια. Ενα θέμα που δεν απασχολούσε πλέον κανέναν, αφού και αυτή η αξιολόγηση έχει καταργηθεί στην πράξη, όπως και όλες οι αξιολογήσεις που αφορούν την εκπαίδευση. Με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Χάρις βέβαια στον επιθετικό παρεμβατισμό των γονιών, την υποχωρητικότητα των διδασκόντων και τη γενικευμένη αντίληψη ότι η στοιχειώδης τήρηση πειθαρχίας συμβαδίζει με αντιδραστικές ή και φασιστικές αντιλήψεις. Εξ ου και η βασιλεία της ασυδοσίας που ξεκινάει από τα σχολεία και απλώνεται σε ολόκληρη την κοινωνία. Ετσι, πράγματι είχε χάσει το νόημά της η συγκεκριμένη αξιολόγηση της διαγωγής των μαθητών.
Οσο για τον ισχυρισμό του υπουργού Παιδείας ότι στο παρελθόν τη χρησιμοποιούσαν για να «χαρακτηρίσουν» αριστερούς μαθητές και γόνους αριστερών γονέων, είναι απλά ανυπόστατος. Επιστρατεύθηκε για να ευχαριστήσει τα αυτιά των συριζαίων και να καταστεί περισσότερο ελκυστικός ο συγκεκριμένος αντιπερισπασμός. Βασικός στόχος, ο αποπροσανατολισμός των πολιτών από τα προβλήματα που τους ταλανίζουν και η απόσπαση της προσοχής τους από τις αερολογίες, τις αυταπάτες και τα λάθη της κυβέρνησης, που ανεβάζουν συνεχώς το κόστος και τις δυσκολίες της ζωής τους. Και ταυτόχρονα μαραίνουν ελπίδες και φιλοδοξίες. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος συμβάλλουν όλοι μαζί, πρωθυπουργός, κομματικά στελέχη και υπουργοί, και με αυτή την έννοια έβαλε ο Γαβρόγλου το δικό του λιθαράκι. Περί αυτού πρόκειται και δεν χρειάζεται να δίδεται μεγαλύτερη σημασία εκεί που έχει φτάσει η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα…
Αντίθετα, μεγάλη σημασία έχει για την οικονομία μέχρι πού είναι διατεθειμένος να τραβήξει ο Αλ. Τσίπρας τις μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο (πρώην τρόικα). Επιζητώντας δήθεν πολιτική λύση και ψάχνοντας συγκρούσεις μέσα από το παρελθόν (Κ. Σημίτης) ή και το παρόν (Γ. Στουρνάρας). Αντιπερισπασμοί και αυτοί για να καλυφθεί η πραγματικότητα και να διατηρηθεί η εξουσία.