Η επανάσταση δεν έγινε για την τιμή των πεπονιών. Το είχε πει ο Χομεϊνί, σε μια στιγμή που η επανάστασή του δυσκολευόταν να ελέγξει τον πληθωρισμό. Ισχύει όμως για όλες τις επαναστάσεις και όλους τους επαναστατικούς ιδεασμούς.
Αν ήθελε να μεταφράσει κάποιος τη χομεϊνική σκέψη στα νέα ελληνικά, θα έλεγε ότι η επανάσταση δεν έγινε για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Δεν έγινε για να κλείνει αξιολογήσεις. Κλείνει, όποτε δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τις αξιολογήσεις για να μπορεί να κλείνει τα λαμόγια φυλακή.
Ως υπόμνηση αυτών των άυλων αγαθών που εμπνέουν τη συριζαϊκή εξουσία διαβάζεται και το χθεσινό μήνυμα του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. «Οσοι διετέλεσαν πρόεδροι τραπεζών και κυρίως της Τράπεζας της Ελλάδος να μην προκαλούν. Να προετοιμαστούν να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό. Το πάρτι τελείωσε».
Προστακτική και λακωνική, σαν στρατιωτικό παράγγελμα, η δήλωση του Παναγιώτη Ρήγα ξεχωρίζει από την κυβερνητική ομοβροντία των τελευταίων ημερών γιατί δεν επιχειρεί καν να πολιτικοποιήσει την επίθεση. Δεν στρέφεται κατά του Στουρνάρα επειδή, ας πούμε, έχει «νεοφιλελεύθερες απόψεις» για το ασφαλιστικό ή επειδή «κινδυνολογεί» για την κατάσταση της οικονομίας. Ο Ρήγας απαλλάσσει την αντιπαράθεση από τις πολιτικές περιφράσεις. Την αναβαθμίζει σε ωμή απειλή. Σε απειλή ποινική.
Το δημοσιογραφικό κλισέ περιγράφει αυτή την πολιτική συμπεριφορά σαν να ήταν μέρος ενός βραχυπρόθεσμου σχεδίου. Η κυβέρνηση, λένε, «καταφεύγει στην όξυνση» πότε για να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενόψει συμβιβασμού, πότε για να αποπροσανατολίσει από τις συνέπειες των μέτρων που εφαρμόζει και πότε επειδή τάχα ετοιμάζει τη ρήξη με τους έξω και τους μέσα εχθρούς της.
Στην πραγματικότητα, το πολεμικό κλίμα βοηθάει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε όλα τα σενάρια και σε όλες τις συγκυρίες. Ετσι κυβερνούν. Δεν «καταφεύγουν» στην όξυνση. Γεννήθηκαν και κατοικούν στην όξυνση. Αρκεί κάποιος να αναλογιστεί ότι η απειλή του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Στουρνάρα όχι απλώς δεν είναι νέα, αλλά, με έναν τρόπο, έχει ήδη υλοποιηθεί με ενδιάμεσο στόχο τη σύζυγο του διοικητή της ΤτΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε το πλειοψηφικό του brand ως το κόμμα – δήμιος. Ως η τιμωρητική δύναμη που, την ώρα που υποσχόταν την παλινόρθωση μεταπολιτευτικής ευημερίας, κατήγγελλε το σύστημα που την εξασφάλισε ως διεφθαρμένο.
Για το κόμμα του Ρήγα η αντισυστημική μισαλλοδοξία δεν είναι τακτική, δεν είναι καν στρατηγική. Είναι ταυτότητα που, εξοπλισμένη εδώ και δυόμισι χρόνια με εξουσία, έχει επιβληθεί στη δημόσια ζωή.
Αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν προλάβει να αφήσουν ένα μόνιμο αποτύπωμα, αυτό είναι η ρευστοποίηση των ορίων μεταξύ πολιτικής και Δικαιοσύνης. Η αλλοίωση είναι αμφίδρομη. Τη δικαστικοποίηση της πολιτικής συνοδεύει η σύστοιχη πολιτικοποίηση της Δικαιοσύνης, σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική μνήμη.
Το Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε θέατρο ανακρίσεων και ποινικοφανούς διαπόμπευσης των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης – όχι μόνο ρητορικά στην Ολομέλεια, αλλά και με ανακριτική σκηνοθεσία στις κοινοβουλευτικές επιτροπές.
Την ίδια ώρα, η ποινική δικαιοσύνη έχει αποκτήσει «ατζέντα» πολιτικών υποθέσεων, που αναρτάται σε –και επισπεύδεται από– συγκεκριμένα φιλοκυβερνητικά media. Ατζέντα από την οποία απουσιάζουν υποθέσεις που έφτασαν ανακριτικά υπερώριμες στα χέρια της Δικαιοσύνης – όπως της Τράπεζας Αττικής.
Ο αυτοματισμός με τον οποίο η κυβέρνηση «καταφεύγει» ρομποτικά στην όξυνση, προδικάζει όχι μόνο τον τρόπο που θα εξακολουθήσει να νέμεται την εξουσία της, αλλά και τον τρόπο που θα ενορχηστρώσει τη φυγή της από αυτήν, όταν πια δεν θα μπορεί να την κρατήσει.
Μπορεί κανείς να φανταστεί ένα εμφυλιακό κρεσέντο, έναν παροξυσμό της όξυνσης, που δεν θα αφήσει ζημιές σε δισ. Θα αφήσει τη δημόσια σφαίρα με εξουδετερωμένους τους ανιχνευτές καπνού. Και με τον θερμοστάτη σπασμένο.