Με τις δηλώσεις του χθες, μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, ο Αλέξης Τσίπρας επιβεβαίωσε ουσιαστικά τη βασιμότητα των υποψιών ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του οδηγούν τους τελευταίους μήνες τη χώρα back to 2015. Τότε που βροντοφώναζαν «go back κυρία Μέρκελ» και μαζί με τον Γιάνη Βαρουφάκη έπαιζαν κορώνα – γράμματα το παρόν και το μέλλον της χώρας πίσω από το παραβάν μιας διαπραγμάτευσης της οποίας οι πραγματικοί στόχοι καλύφθηκαν εκ των υστέρων με τη γνωστή ομολογία περί αυταπάτης. Αφού όμως προηγουμένως οι Ελληνες πολίτες φορτώθηκαν ένα επιπλέον κόστος δεκάδων δισεκατομμυρίων.
Μία επανάληψη του καλοκαιριού του 2015 ζούμε λοιπόν τώρα, έστω και με κάποιες παραλλαγές. Μία αέναη διαπραγμάτευση που επιβάρυνε και συνεχίζει να επιβαρύνει με νέο κόστος τη χώρα, νέες «κόκκινες γραμμές» και ηρωικές αντιστασιακές δηλώσεις που σβήνονται την επόμενη μέρα και όλα αυτά μήπως η κυβέρνηση αποφύγει την υλοποίηση των νέων μέτρων που με μεγάλη ευθύνη της προκάλεσε «παίζοντας» καθυστέρηση. Να τα συμφωνήσει δηλαδή αυτή, αλλά να τα εφαρμόσει και να πάρει το πολιτικό κόστος η επόμενη.
Ετσι φθάσαμε πάλι στο και πέντε, με την οικονομία να βαριανασαίνει, τον πρωθυπουργό να απειλεί για άλλη μία φορά την ενότητα της Ευρώπης και ταυτόχρονα να ζητάει τη σύγκληση έκτακτης Συνόδου Κορυφής, αν το Eurogroup δεν του κάνει το χατίρι. Αυτή είναι και η βασική διαφορά από καλοκαίρι του 2015. Τότε οι εταίροι αποφάσισαν να κάνουν μία έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για να αναγκάσουν τον Αλέξη Τσίπρα να πάρει το φάρμακο, τώρα το ζητάει ο ίδιος, μάλλον ως άλλοθι, για να μη φανεί ότι το παίρνει με τη θέλησή του. Εκτός και αν έχει αποφασίσει να κάνει άλμα στο κενό αγκαλιά με τη χώρα.
Αν ρωτήσει τώρα κάποιος πως είναι δυνατόν να ανέχονται οι Ελληνες το «δούλεμα» των Συρανέλ, την απάντηση θα τη βρει σε κείμενο («Τα σύγχρονα προβλήματα του ελληνισμού») του Γεωργίου Σκληρού, πρωτοπόρου Ελληνα μαρξιστή, πριν από 100 χρόνια: «Γι’ αυτό ως τα τώρα η φυλή μας κυλιέται σε μια απέραντη υποκειμενικότητα, σε μια ακατανόητη φιλαυτία και κακώς εννοούμενη φιλοτιμία, η οποία την εμποδίζει να αγαπήση την αλήθεια, να σπουδάση τον εαυτόν της και να διατυπώση γενναία τα τυχόν ελαττώματά της, μπροστά σ’ όλον τον κόσμο και σ’ αυτούς ακόμα τους ξένους. Και αντί να κάνη αυτό αφίνεται τουναντίον σε μια τερατώδη αγάπη στο ψεύδος, σε μια απέραντη αυταπάτη και μια ακατανίκητη ανάγκη να εξιδανικεύη καθετί ελληνικό, νομίζοντας ότι μ’ αυτό μπορεί να γελάση τους ξένους και να εξυψώση τον εαυτόν της. Αυτό την αναγκάζει να παραβλέπη διαρκώς την πραγματικότητα, να δίνη υπερφυσικές εξηγήσεις σε γεγονότα απλά και τελείως ανθρώπινα και να χάνεται σε ατελεύτητους ρητορικούς πανηγυρικούς και πομπώδες αυτολιβάνισμα της καταγωγής της, των απαραμίλων δήθεν ιδιοτήτων της και των αμφιβόλων αρετών της…».