Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία «Funny Games» του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε (1997), που ανά τακτά διαστήματα επανέρχεται και «παίζει» με το μυαλό σου, κάτι που μόνο τα μεγάλα θρίλερ μπορούν να καταφέρουν. Η ιστορία διαδραματίζεται στις όχθες μιας λίμνης, όπου βρίσκεται το εξοχικό μιας τυπικής μεσοαστικής οικογένειας. Οι παρεμβολές στο ειδυλλιακό αυτό οικογενειακό φιλμ ξεκινούν όταν δύο φαινομενικά αθώοι έφηβοι επισκέπτονται το σπίτι για να ζητήσουν λίγα αυγά. Οι δύο νέοι, για λόγους που ουδείς μπορεί να αντιληφθεί, αρχίζουν να τρομοκρατούν την οικογένεια με διάφορα σαδιστικά παιχνίδια. Προς το τέλος της ταινίας, όταν η αγωνία του θεατή μοιάζει επικίνδυνα με απελπισία, συμβαίνει το εξής: η γυναίκα αρπάζει το όπλο και σκοτώνει τον έναν από τους δύο βασανιστές της. Ατάραχος ο άλλος, όμως, αναζητά το τηλεκοντρόλ, πατάει το rewind και γυρνάει τον χρόνο πίσω. Στην επανάληψη της σκηνής, η γυναίκα δεν προλαβαίνει να πιάσει το όπλο, ο τρόμος συνεχίζεται, ο θεατής αισθάνεται ανήμπορος, εξουθενωμένος, ένα πιόνι στα χέρια του σκηνοθέτη.
Τους τελευταίους μήνες, αυτό το συναίσθημα ανημπόριας με επικάλυψη πραγματικού τρόμου μάς έχει γίνει αρκετά οικείο. Είναι καιρός τώρα που μοιάζει να παίζουμε σε ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, έρμαια άγνωστων και γνωστών δυνάμεων, κομπάρσοι σε σχέδια που απεργάζονται τρίτοι (στους οποίους υπό κανονικές συνθήκες δεν θα αναθέταμε ούτε τον προγραμματισμό του εβδομαδιαίου μας μενού). Στα δικά μας παράξενα παιχνίδια, τη μια στιγμή είσαι στο γραφείο σου στη δουλειά, την επόμενη πλέεις στο πέλαγος της ανεργίας. Τη μια στιγμή «κλείνει η αξιολόγηση», την επόμενη βρίσκεται στον αέρα. Τη μια στιγμή, το ενδεχόμενο πτώχευσης απομακρύνεται, την άλλη χάσκει ορατό στην άκρη του τούνελ. Ολα παίζουν. Μια ελληνική διασκευή της θεωρίας του χάους, σύμφωνα με την οποία την ώρα που η διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη, μια πεταλούδα μπορεί να φτερουγίσει στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και όλα να τιναχτούν στον αέρα. Κάποιος να αρπάξει το τηλεκοντρόλ, να πατήσει το rewind και να γυρίσουμε πάλι στην αρχή. Διάγγελμα, δημοψήφισμα, χοροί κ.ο.κ.
Ανάμεσα σε όλα, αποκλείεται να είναι και καλό για την υγεία η παραμονή σε κατάσταση ταραχής, η ανασφάλεια, η ανάπαυση πάντα στην άκρη της καρέκλας σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο, όσο εξωφρενικό και να είναι. Ετσι όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Για να βγούμε από αυτή την κρίση, δεν χρειάζονται μόνο μέτρα και αντίμετρα. Χρειάζεται και η πίστη ότι υπάρχουν στιβαροί κανόνες, θεμέλια, ότι ό,τι λέγεται τη μία στιγμή δεν μπορεί να αναιρεθεί αυθαίρετα σε δεύτερο χρόνο. Οτι οι θυσίες μας έχουν συγκεκριμένο στόχο και δεν είναι πιστολιές στον αέρα.
Ο Χάνεκε χειραγωγούσε το κοινό, υποχρεώνοντάς μας να ακολουθήσουμε κανόνες που ο ίδιος δεν ήταν διατεθειμένος να τηρήσει. Το μόνο όπλο μας ήταν να βγούμε από την αίθουσα.