«Αν είχε ψηφίσει η Ν.Δ. τρίτο μνημόνιο, θα είχαν καεί το Σύνταγμα και η πλατεία Αριστοτέλους»…Πρέπει να είναι η πιο ρεαλιστική διαπίστωση που έχει προέλθει ποτέ από τα χείλη του Γιάνη Βαρουφάκη. Είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Ο Γιάνης ξέχασε να θυμίσει ότι στο φλεγόμενο Σύνταγμα και στην Αριστοτέλους πιθανόν να ήταν μπροστάρης. Ρόλο που ανέλαβε με προθυμία το καλοκαίρι του 2011, όταν ο ίδιος και πολλοί ακόμη «ανεξάρτητοι» και «ακομμάτιστοι» που κατέληξαν υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ξεδίπλωναν τις πιο «awesome» οικονομικές θεωρίες, ενώ άλλοι έστηναν κρεμάλες δίπλα στις καντίνες της πλατείας των Αγανακτισμένων.
Για εκείνες τις μέρες, σιωπή. Εξάλλου, ουδείς αναμάρτητος. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πράγματι θα καίγονταν το Σύνταγμα και ολόκληρη η χώρα αν μια άλλη κυβέρνηση, του «παλαιού» κατά τον ΣΥΡΙΖΑ συστήματος, περνούσε τα μισά από τα μέτρα που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Ομως τώρα, σιωπή. Η χώρα βρίσκεται σε ομαδική ψυχοθεραπεία. Μπορεί τελικά να ήθελε έναν αριστερό πρωθυπουργό να εφαρμόσει ένα δικό του μνημόνιο. Ποιος να κάψει, όμως, το Σύνταγμα; Οι μισοί Αγανακτισμένοι μετακόμισαν στη Βουλή, οι άλλοι μισοί στον κρατικό μηχανισμό και στο κόμμα. Πού καιρός για επανάσταση… Οι μεγάλοι σταρ του συνδικαλισμού διατηρούν προνομιακές σχέσεις με την κυβέρνηση και τα μέτρα ψηφίζονται κάτω από τα πανό των πρώην «συντρόφων» που σηκώνονται στο Σύνταγμα. Η φλόγα της καρέκλας έσβησε τη φλόγα της «επανάστασης». Το ηχείο της οργής, που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγησε. Δεν μεταδίδει πρόγραμμα. Δεν εξεγείρει τα ανακλαστικά της αντίδρασης, δεν αναλαμβάνει εργολαβικά την αγανάκτηση. Βέβαια, όπου μπορεί, εξακολουθεί να σπέρνει τον διχασμό και να πουλάει το παραμύθι για τα κακά μέτρα και τα «καλά» αντίμετρα.
Αυτό δεν ήθελαν και οι δανειστές; Να περνούν τα μέτρα χωρίς αντιδράσεις και χωρίς κηρύγματα για εύθραυστες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που πράγματι κρέμονταν από μία κλωστή. Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους παραδέχονται σχεδόν εκστασιασμένοι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μόνος που έχει περάσει τόσες «μεταρρυθμίσεις» χωρίς να προκληθεί γενικευμένο κοινωνικό χάος. Κοινώς, η κυβέρνησή τους ήταν χρήσιμη, όπως άφησε να εννοηθεί και ο Πιερ Μοσκοβισί δηλώνοντας ότι έχει ψηφίσει περισσότερες από 200 μεταρρυθμίσεις. Πόσες απ’ αυτές έχουν, στ’ αλήθεια, εφαρμοστεί; Ως σύγχρονοι περιηγητές μιας εξωτικής, δηλαδή μιας μη κανονικής χώρας, κάποιοι Ευρωπαίοι αφηγούνται πόσο στενόχωρο αλλά και πόσο εντυπωσιακό ήταν να βλέπουν τους ταλαίπωρους Ελληνες να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά για το ημερήσιο 40άρι των capital controls το καλοκαίρι του 2015 χωρίς να ανοίξει μύτη. Περίπου, δηλαδή, όπως ψηφίστηκε το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου.
Γιατί η κοινωνία σιωπά; Ισως η ψυχοθεραπεία να θέλει τον χρόνο της, την προσγείωση στον πραγματισμό, την αποδοχή ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είθισται μετά την ανάβαση στα μπαλκόνια της τρέλας να ακολουθεί η προσγείωση στην επώδυνη πραγματικότητα. Ή απλώς το hangover της εξαλλοσύνης ξεπερνιέται διά της σιωπής μόνο και μόνο επειδή η οργή δεν καθοδηγείται από μια χουλιγκανική αντιπολίτευση που τραμπουκίζει, προπηλακίζει και λοιδορεί. Εκαστος στο είδος του.