Αυτή την εβδομάδα η προσοχή όλων είναι στραμμένη στην Ουάσιγκτον, όπου διεξάγεται η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ. Θα ασχολούμαστε με τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων του Ταμείου, όπως και με τις διαβουλεύσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τους ομολόγους του σημαντικών χωρών που έχουν λόγο στο ελληνικό ζήτημα και με τους επικεφαλής των θεσμών που βρίσκονται εδώ στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ.
Κορυφαίο ερώτημα παραμένει η συμμετοχή, και με ποια μορφή, του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Κάποιοι το κατακρίνουν για εμμονές και έλλειψη ευαισθησίας, άλλοι προσβλέπουν στις πιέσεις του προς τους Ευρωπαίους ώστε να υπάρξει ελάφρυνση του χρέους, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη και όσο πιο σύντομα γίνεται.
Το Ταμείο, λοιπόν, βρίσκεται στο επίκεντρο. Υπό αυτό το πρίσμα έχει ιδιαίτερη σημασία ο κομβικός ρόλος του εκπροσώπου της Ελλάδας στον διεθνή οργανισμό. Η προεργασία που έχει κάνει, οι επαφές που διατηρεί και γενικά η παρουσία του. Τα τελευταία πολύ δύσκολα χρόνια στην «καυτή καρέκλα» βρίσκεται ο καθηγητής Μιχάλης Ψαλιδόπουλος. Γνώστης της ελληνικής οικονομίας και των προβλημάτων και παθογενειών που την ταλανίζουν διαχρονικά –διδάσκει Ιστορία Οικονομικών Θεωριών–, τις έχει αναδείξει στα αρκετά βιβλία που είτε έχει συγγράψει είτε έχει προλογίσει και επιμεληθεί, όπως το πρόσφατο «Αναπτυξιακά μοντέλα στην Ελλάδα, Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον», το οποίο περιλαμβάνει τις αναλύσεις 11 ερευνητών που προσεγγίζουν πέντε διαδοχικά «αναπτυξιακά μοντέλα» για την Eλλάδα: από τον Χαλικιόπουλο με την έμφαση στην ελληνική γεωργία και τον Μπάτση στη μεταπολεμική περίοδο και τη «βαριά βιομηχανία», μέχρι τον κρατικό παρεμβατισμό του Βαρβαρέσου, τον εκλεκτικό φιλελευθερισμό του Ζολώτα και τη ριζοσπαστική νεομαρξιστική προσέγγιση του Παπανδρέου.
Οπως προκύπτει και από τις παραπάνω μελέτες, χρειάζεται η ακαδημαϊκή κοινότητα, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι να αρχίσουν έναν ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο για το μέλλον της οικονομίας, ώστε η ίδια η ελληνική κοινωνία να αποφασίσει με ποιο σχέδιο ανάπτυξης θα πορευθεί, κάτι που αποτελεί ζητούμενο ήδη από τον 19ο αιώνα. Μπορεί τα μνημόνια να έφεραν στο προσκήνιο την ανάγκη για ανάπτυξη, ωστόσο το μεγάλο ερώτημα είναι με ποιο τρόπο θα υλοποιηθεί αυτή.
Είναι βέβαιο ότι η βαθιά ιστορική γνώση της πορείας της ελληνικής οικονομίας από τον εκπρόσωπο της Ελλάδας είναι χρήσιμη και εντός του Ταμείου, καθώς για να αποδειχθούν βιώσιμες και αποτελεσματικές οι απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα της χώρας, δεν μπορεί να σχεδιάζονται και να επιβάλλονται «λύσεις» σε ιστορικό κενό.
Χωρίς κομματικές παρωπίδες –διετέλεσε κάτοχος της έδρας Καραμανλή στη Σχολή Φλέτσερ, διορίστηκε στο σημερινό αξίωμά του από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ– ο κ. Ψαλιδόπουλος εργάζεται διακριτικά, φέρνοντας εις πέρας το δύσκολο έργο της αμφίδρομης επικοινωνίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Αθήνας. Καταρτισμένος, χαμηλών τόνων και με μειλίχιο ύφος που κερδίζει τον συνομιλητή και δεν δημιουργεί τριβές, έργο όχι εύκολο για τον εκπρόσωπο της Ελλάδας στη δεδομένη συγκυρία, υπηρετεί με σοβαρότητα τη χώρα του. Φυσικά, ανταποκρίνεται στις θεσμικές απαιτήσεις και δεσμεύσεις του ρόλου του ως αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή, καθώς οι αρμοδιότητές του ως μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου δεν περιορίζονται μόνο στην Ελλάδα, αλλά καλύπτουν και άλλες χώρες. Ωστόσο, δεν έχει απολέσει την ελληνικότητά του και αυτό είναι χρήσιμο στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων.
Σε συνέντευξή του στον γράφοντα, στην αρχή της κρίσης, ο Ντομινίκ Στρος-Καν είχε επισημάνει ότι οι προτάσεις του ΔΝΤ είναι το φάρμακο που πρέπει να πάρει ο ασθενής για να θεραπευθεί. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι σημαντικό ότι εκπρόσωπος της Ελλάδας είναι ένας άνθρωπος με γνώση της ιστορίας της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος μπορεί να την εξηγήσει ώστε να διασφαλίσει, όσο αυτό είναι εφικτό, ότι εφαρμόζεται η σωστή θεραπεία για τον συγκεκριμένο ασθενή.