Οι (πολύ) παλαιότεροι και οι μελετητές της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας θα θυμούνται ασφαλώς ότι η διαδικασία της ανασύνταξης του κεντρώου – κεντροαριστερού χώρου διήρκεσε περίπου μία δεκαετία, μετά την επικράτηση του Ελληνικού Συναγερμού υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1952. Μόλις το 1961 οι αρχηγοί και οι αρχηγίσκοι, τα κόμματα και τα κομματίδια του συγκεκριμένου χώρου κατάφεραν να έλθουν σε μια σχετική συμφωνία και να συνασπισθούν στη γνωστή Ενωση Κέντρου υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, που τελικά έφθασε στην εξουσία τον Νοέμβριο του 1963.
Η αναφορά γίνεται με αφορμή αυτά που διαδραματίζονται σήμερα στον ίδιο ιδεολογικό χώρο, όπως έχει διαμορφωθεί με το πέρασμα του χρόνου, με στόχο –υποτίθεται– την ενοποίησή του. Δηλαδή τις προσπάθειες, πραγματικές ή όχι, τις συζητήσεις, τις διαπραγματεύσεις, τις δηλώσεις, τις εντάξεις και τις αποχωρήσεις στελεχών, τις πρωτοβουλίες κινήσεων και κυρίως τις εκκλήσεις από ποικίλες πλευρές «να τα βρουν» οι πρωταγωνιστές και όσοι νομίζουν, τέλος πάντων, ότι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο. Να υπερβούν το «εγώ» τους, να τιθασεύσουν τις δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες φιλοδοξίες τους και, με… δημοκρατικές διαδικασίες, να φτιάξουν το πολυπόθητο κομματικό κατασκεύασμα που τόσο ανάγκη έχει η χώρα, σύμφωνα με τους καλόπιστους ικέτες.
Φυσιολογική, ακόμη και ευγενής, η επιθυμία να ανθήσει ο κεντρώος – κεντροαριστερός χώρος ως ενιαίο κομματικό σύνολο, όσων βλέπουν την καταστροφή που επιφέρει η λαίλαπα των Συρανέλ στον τόπο και ταυτόχρονα δεν θέλουν να υπαχθούν στη λεγόμενη Δεξιά που ακούει στο όνομα Νέα Δημοκρατία. Οσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία ίσως θεωρούν ότι εξακολουθεί να υπάρχει στην ουσία η διάσταση Αριστερά – Δεξιά· πιθανώς πιστεύουν ότι η ένταξή τους στη Νέα Δημοκρατία δεν ικανοποιεί τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, ενδεχομένως νιώθουν ανεπιθύμητοι σε αυτό το κόμμα, αλλά μπορεί και να θέλουν να φτιάξουν κάτι πιο σύγχρονο.
Προς το παρόν τουλάχιστον, οι προσπάθειες για τη σύσταση ενός κομματικού σχήματος που θα καλύψει το Κέντρο και την Κεντροαριστερά δεν φαίνεται να στέφονται από επιτυχία. Είτε γιατί διαφέρουν οι ιδεολογικές γραμμές των κεντρώων και των κεντροαριστερών είτε γιατί αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται αντίστοιχα και αγωνίζονται για την ενοποίηση δεν μπορούν να υπερβούν τις προσωπικές φιλοδοξίες και το «εγώ» τους. Η τοποθέτησή τους στους «ευρωπαϊστές» δεν αρκεί ως «κολλητική» ουσία. Υπάρχουν όμως και δύο ακόμη πολύ σημαντικοί λόγοι. Ο πρώτος είναι ότι η συγκυρία δεν ευνοεί την Κεντροαριστερά σε όλη την Ευρώπη και ο δεύτερος, και κυριότερος, δεν έχει προκύψει ακόμη ο ηγέτης που θα κάνει «γκελ» στον κόσμο και θα βάλει όλους τους βαρώνους και βαρωνίσκους του χώρου υπό τη σκέπη του. Αν και όταν βρεθεί αυτός ο άνθρωπος, ο αγώνας για το Κέντρο θα έχει ελπίδες να ευοδωθεί.