Η Λυδία Κονιόρδου δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Είχε, βεβαίως, συμβάλει στο συριζαϊκό εγχείρημα, εντασσόμενη σε τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον Σεπτέμβριο του 2015. Και μπορεί κιόλας να ήταν της αύρας ΣΥΡΙΖΑ – να είχε ενταχθεί στο ψυχοψαχτικό ρεύμα που ήταν, γενικώς και ενεργειακώς, κατά της μνημονιακής δυστυχίας και υπέρ της αμνημονιακής ευτυχίας. Δεν ήταν όμως ΣΥΡΙΖΑ με την οργανική έννοια.
Δεν είχε κλείσει τη ζωή της στο κομματικό θερμοκήπιο. Αντιθέτως. Αποτελεί σπανιότατη εξαίρεση στον κανόνα του συριζαϊκού οικοσυστήματος, διότι είχε μακρά και επιτυχημένη σταδιοδρομία στην τέχνη της, προτού δεχθεί το τηλεφώνημα του πρωθυπουργού στον τελευταίο ανασχηματισμό.
Η Κονιόρδου δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαψε ποτέ να είναι ΣΥΡΙΖΑ. Η περιλάλητη κωλοτούμπα δεν ήταν μεταστροφή – μια συνειδητή, αργή ωρίμανση. Ηταν ένας εξουσιαστικός ελιγμός, που άφησε το κομματικό σώμα σχεδόν ανέπαφο – σχεδόν, γιατί του επέφερε τον ακρωτηριασμό του μέλους των ακραιφνών δραχμιστών.
Τα υπόλοιπα συριζαϊκά κύτταρα έμειναν ζωντανά και ενεργοποιούνται κάθε φορά που το επιτρέπουν οι συνθήκες – όπως συνέβη με την «Επιτροπή Αγώνα» που προκάλεσε την αναπομπή της απόφασης για τα «διατηρητέα» του Ελληνικού. Η ανάκληση της αναπομπής από την υπουργό Πολιτισμού είναι ένα καλό παράδειγμα της κυκλικής ρουτίνας που ακολουθεί η συριζαϊκή διακυβέρνηση: Το κόμμα ανακαλεί διαρκώς την αντιπολιτευτική του εκδοχή, για να ανακαλέσει την ανάκληση, μόλις προσκρούσει σε κάποιο μνημονιακό καταναγκασμό.
Ο ενστικτώδης χαρακτήρας αυτής της παλινδρόμησης ανάμεσα στα υπολείμματα του «ανακαλώ» δεν φαίνεται, τελευταία, πουθενά παραστατικότερα απ’ ό,τι στον τομέα του πολιτισμού. Η υπουργός μέσα σε μία μόλις εβδομάδα έχει δεχτεί δύο αντιπολιτευτικής στόχευσης ερωτήσεις όχι από την αντιπολίτευση, αλλά από τους συριζαίους προκατόχους της στο υπουργείο, τον Νίκο Ξυδάκη και τον Αριστείδη Μπαλτά – για το ηλεκτρονικό εισιτήριο και το ταμείο «αλληλοβοήθειας» των υπαλλήλων του ΥΠΠΟ αντίστοιχα.
Συριζαϊκή κανονικότητα δεν υπάρχει. Κανονικότητα είναι η αντίφαση. Ο πρωθυπουργός, ο οποίος υποτίθεται ότι κατέστειλε την αντι-επενδυτική πρωτοβουλία της υπουργού του, είναι ο ίδιος που την επόμενη στιγμή διαφήμιζε ως επίτευγμά του ότι «δεν περικόπηκε ο αριθμός των συμβασιούχων που επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό». Το «κύμα επενδύσεων» που υποσχέθηκε μπορεί στο μυαλό του να συνδυαστεί με κύμα διορισμών.
Το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί κυβερνώντας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη μια νεκρή ερώτηση. Μια ερώτηση που έχει ιστορικά απαντηθεί και απαντάται κάθε φορά που διεγείρεται μια πηγή αυτοϋπονόμευσης από το κομματικό υπογάστριο. Πρόκειται για καταστατικό δυϊσμό. Ο συνθηκολογημένος ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά ως μαυσωλείο του αντιμνημονιακού εαυτού του. H μηχανή ταΐζει το φάντασμα που τη στοιχειώνει.