Πριν από κάμποσα χρόνια, μάλωναν δύο δημοσιογράφοι, ο ένας αστικής καταγωγής, ο έτερος λαϊκής, ενώπιον του διευθυντή τους, ο οποίος είχε κληθεί να παίξει ρόλο διαιτητή τρόπον τινά. Ο «λαϊκός» παραπονιόταν, λοιπόν, ότι ο «αστός» τού φερόταν κάκιστα. Το βασικό σημείο υπεράσπισης του εαυτού του: «Με υπονομεύει, με κακολογεί, εμένα που ξεκίνησα από το πεζοδρόμιο, που πουλούσα κουλούρια στην Ομόνοια για να ζήσω».
Προτού προλάβει ο διευθυντής να εκφέρει άποψη, παρενέβη ο «αστός», ο οποίος είπε με αηδία: «Ακούστε τον, πούλαγε κουλούρια στην Ομόνοια – μα πώς περιμένετε να συνεννοηθώ εγώ με έναν τέτοιο άνθρωπο;».
Γελάω κάθε φορά που ακούω αυτή την ιστορία. Με την αντίδραση του «αστού», αν και πιο κωμική είναι τελικώς η γραμμή υπεράσπισης που επέλεξε για τον εαυτό του ο «λαϊκός»: σύμφωνα με αυτήν, ανεξαρτήτως του αν κάποιος μπορεί να σε υπονομεύει και να σε κακολογεί, στην ουσία δεν έχει δικαίωμα να το κάνει όχι επειδή είναι πράξεις ηθικά κολάσιμες από μόνες τους, αλλά επειδή έχουν ως στόχο έναν «καθιαγιασμένο» άνθρωπο. Κάποιον που μεγάλωσε σε λαϊκή γειτονιά και έκανε δουλειές του ποδαριού για να επιζήσει. Αρα είναι υπεράνω κριτικής, καλοπροαίρετης ή κακόβουλης.
Εννοείται, για να μην παρεξηγηθούμε, ότι δεν υπάρχει ίχνος ντροπής στο να έχεις πουλήσει κουλούρια για ζήσεις. Ισα ίσα. Ντροπή υπάρχει όταν τον μόχθο σου τον κάνεις σημαία. Οταν θεωρείς εκ των προτέρων ότι φέρεις ένα είδος κοσμικού φωτοστέφανου επειδή «πουλούσες κουλούρια στην Ομόνοια» και όλοι πρέπει τώρα να υπηρετούν εσένα.
Η δήλωση του κ. Τζανακόπουλου, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δικαιούται να ομιλεί για τους ανέργους διότι δεν έχει ζήσει δύο χρόνια στο Αιγάλεω όπως εκείνος, είναι διαποτισμένη από αυτή τη στρεβλή κοσμοθεωρία.
Πολυσυζητημένη δήλωση αλλά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά μέσα, έγινε κυρίως σάτιρα εις βάρος της ασόβαρης αυτής κουβέντας. Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική το «εμένα που με βλέπετε, έχω ζήσει δύο χρόνια στο Αιγάλεω».
Εχει όμως μια ενδιαφέρουσα πολιτισμική προέκταση η δήλωση, λέει δηλαδή ορισμένα πράγματα για τη νοοτροπία μας. Θέλω να πω, η κουβέντα του κ. Τζανακόπουλου είναι «πολλών ανθρώπων λόγια». Π.χ., ο τόσο συμπαθής σε όλους Θανάσης Βέγγος αγαπήθηκε επειδή έπαιζε τον αιώνιο «λούζερ». Το πάναγνο ανθρωπάκι, που αιωνίως συντρίβεται από τον «ψεύτη τον ντουνιά». Κάτι που δεν υπάρχει δηλαδή.
Με άλλα λόγια, ο ηττημένος, ο χαμένος έχει πάντοτε κάτι το άγιο. Αντιθέτως, αυτός που κερδίζει δεν μπορεί παρά να είναι ύποπτος, βρώμικος.
Από την άλλη, δεν έχουμε πρόβλημα να παίρνει η ομάδα μας πρωτάθλημα με «πέτσινο» πέναλτι και την ίδια στιγμή να πιστεύουμε ότι είμαστε με το μέρος των «ριγμένων», των αδικημένων. Τυπική ελληνική σχιζοφρένεια. Οπότε, μπορείς κάλλιστα να είσαι κυβέρνηση, εξουσία δηλαδή, και να επικαλείσαι το όποιο Αιγάλεω για να κάνεις τον άλλο να σωπάσει. Αυτά, το 2017…