Τον Μάιο του 1981 ήμουν στο πλήθος που είχε κατακλύσει τη Λεωφόρο Σεν Μισέλ και έζησα τον ενθουσιασμό των Γάλλων για την εκλογή του Φρανσουά Μιτεράν. Το 2002 ένιωσα την ανακούφιση για την επικράτηση του Ζακ Σιράκ, αν και δεν υπήρχε τότε πιθανότητα να εκλεγεί ο Ζαν-Μαρί Λεπέν. Ωστόσο, ήταν και πάλι διάχυτη η αίσθηση μιας ιστορικής νίκης. Ανάλογα συναισθήματα γέννησε η άνετη εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν. Ωστόσο, τώρα το διακύβευμα είναι διαφορετικό, πιο σύνθετο, αφορά και την Ελλάδα. Από τη μια η μεταρρύθμιση της γαλλικής οικονομίας και κοινωνίας, και από την άλλη η παρεμπόδιση του λαϊκισμού και η διασφάλιση της απρόσκοπτης πορείας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ο Μακρόν καλείται να αλλάξει όχι μόνο τη χώρα του, αλλά και τους συσχετισμούς δυνάμεων εντός της Ενωσης. Να απομακρύνει τη Γαλλία από τον κρατισμό, που είναι βαθιά ριζωμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο και εφαρμόζεται διαχρονικά από όλο το πολιτικό φάσμα, και στην πορεία να αποκαταστήσει μια αίσθηση ισορροπίας με το Βερολίνο προσδίδοντας και πάλι τη σημασία που αρμόζει στον γαλλογερμανικό άξονα. Η «αφύπνιση» της Γαλλίας και η ενδυνάμωση της φωνής του Παρισιού προϋποθέτουν απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και τολμηρές δράσεις που θα περιλαμβάνουν τον περιορισμό των παροχών κοινωνικής πρόνοιας, οι οποίες πλήττουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας και οδηγούν στην ενδημική ανεργία. Στο σημερινό σκηνικό αντιευρωπαϊσμού, αμφισβήτησης του «συστήματος» και απόρριψης της παγκοσμιοποίησης, το έργο του Μακρόν δεν θα είναι εύκολο. Ωστόσο, ο νεαρός ηγέτης της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της Ε.Ε. πρέπει να πετύχει.
Οι προσδοκίες έχουν και άρωμα Ελλάδας. Στο εξωτερικό, ένα από τα πρώτα τεστ για τον Μακρόν θα είναι η διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης. Στο πλαίσιο της νέας σελίδας στις γαλλογερμανικές σχέσεις, μπορεί να πιέσει για μια ρεαλιστική λύση στο ελληνικό χρέος. Είναι σημαντικό ότι προεκλογικά τάχθηκε με σαφήνεια υπέρ μιας συντονισμένης αναδιάρθρωσής του και διατήρησης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, δηλώνοντας αποφασισμένος να ηγηθεί του αγώνα για την «αποκατάσταση της συλλογικής μας αξιοπιστίας». Αυτό που θα φαινόταν ως «υπερβολική παραχώρηση» στους αναξιόπιστους Ελληνες, θα είναι πιο εύπεπτο και αποδεκτό από το πολιτικό σύστημα και τους φορολογουμένους της Γερμανίας εάν γίνει στο πλαίσιο της συνεργασίας και ως μέρος μιας συνολικής συμφωνίας με τον δημοφιλή νέο πρόεδρο του μεγαλύτερου Ευρωπαίου εταίρου, με τον οποίο το Βερολίνο πρέπει να συνεργασθεί στενά τουλάχιστον την επόμενη πενταετία με σκοπό να οικοδομήσουν από κοινού το μέλλον της Ε.Ε.