Πήραμε όλοι μια μεγάλη ανάσα με τη νίκη του Μακρόν στη Γαλλία. Η Ευρώπη όμως έχει πολλούς ακόμη «κάβους» να περάσει πριν βγει από τη ζώνη των υψηλών ρίσκων. Οι απειλές που αντιμετωπίζει δεν είναι εφήμερες, ούτε έχουν εύκολες λύσεις.
Ο Μακρόν ήταν μια εξαιρετική λύση που σκέφθηκε το γαλλικό κατεστημένο, το οποίο γνωρίζει καλά τα προβλήματα της χώρας του και τις άγριες διαθέσεις των αγορών απέναντί της. Ενας άνθρωπος που έχει περάσει από το βαθύ (δημόσιο και ιδιωτικό) γαλλικό κράτος εμφανίσθηκε ως αντισυστημικός, συγκρούσθηκε με τα υπάρχοντα κόμματα και κέρδισε τις εκλογές. Το στοίχημα, όμως, δεν έχει κερδηθεί. Η Γαλλία πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές ανάλογες με αυτές που έκανε η δική μας χώρα τα τελευταία χρόνια. Είναι όμως, ταυτόχρονα, μια χώρα με τεράστιες αγκυλώσεις και δυνάμεις αδράνειας. Οι ίδιοι οι Γάλλοι αξιωματούχοι συχνά παραδέχονται ότι «αν είχαμε κάνει όσα εσείς με τα μνημόνια, σίγουρα θα είχαμε ξαναζήσει την ημέρα της Βαστίλλης». Ο νέος πρόεδρος μοιάζει να έχει συγκεκριμένους μεταρρυθμιστικούς στόχους, που θα κάνουν τη Γαλλία πιο ανταγωνιστική. Πρέπει όμως να σχηματίσει μια υποστηρικτική πλειοψηφία στη Βουλή και κατόπιν να υπερκεράσει τις αντιδράσεις των συνδικάτων αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.
Η εκλογή του αναπτέρωσε τις ελπίδες για την αναγέννηση του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος τόσο λείπει από την Ε.Ε. σήμερα. Και το Βερολίνο θέλει, σε ένα βαθμό, να μοιραστεί την ευθύνη και το κόστος της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και ο Μακρόν είναι η ιδεώδης λύση γι’ αυτό.
Το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί, πάντως, στη Γαλλία τους επόμενους μήνες και βεβαίως στην Ιταλία. Οι αγορές περιμένουν στη… γωνία το στραβοπάτημα της μιας ή της άλλης χώρας. Μέχρι στιγμής τα αναχώματα δούλεψαν με την ανάδειξη του Ρέντσι στην εξουσία για ένα διάστημα και τώρα του Μακρόν. Αν και πόσο θα αντέξουν ακόμη θα φανεί τα επόμενα 1 – 2 χρόνια.
Η Ευρώπη αντιμετωπίζει, όμως, μία ακόμη πρόκληση, στον τομέα της ασφάλειας. Οι υπόλοιποι παίκτες που κάθονται μαζί της στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τραπέζι δεν την παίρνουν πολύ στα σοβαρά. Η ήπια δύναμή της δεν φτάνει… Χρειάζεται η πραγματική ισχύς, που σήμερα λείπει. Ο Γκρούεφσκι και κάθε Γκρούεφσκι, για παράδειγμα, θα μετρήσει τον Αμερικανό ή τον Ρώσο απεσταλμένο, τον Ευρωπαίο όμως τον βλέπει ως εκπρόσωπο μιας μεγάλης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ αμφιταλαντεύονται ως προς το αν θα συνεχίσουν να παρέχουν την ομπρέλα ασφαλείας στην οποία συνήθισε, και ίσως κακόμαθε κιόλας, η Γηραιά Ηπειρος. Η Ρωσία κυριαρχείται από μια νέα στρατηγική αυτοπεποίθηση και η Κίνα αγοράζει συνεχώς υποδομές και επιρροή, «κάτω από το ραντάρ».
Δεν υπάρχει όμως αυτή την ώρα αξιοσημείωτη συζήτηση ή πρόοδος για μια πιο «σφικτή» Ευρώπη σε θέματα ασφαλείας, ενώ είναι αδύνατον να υπολογιστεί η Ε.Ε. σε αυτόν τον τομέα χωρίς τη Μεγάλη Βρετανία. Φοβούμαι ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα επέλθει κάποιο γεγονός που θα «ξυπνήσει» τις ευρωπαϊκές ηγεσίες και θα τις κάνει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Το αν η Ευρώπη θα έχει την ισχύ και τη διάθεση να προστατεύσει την ασφάλεια των μελών της είναι χωρίς αμφιβολία ένα θέμα που αφορά και εμάς, εδώ στην πρώτη γραμμή της Δύσης απέναντι σε πολλές απειλές.